laatste
Door:
Blijf op de hoogte en volg Stef
08 Augustus 2015 | Japan, Tokio
Ja ja ja japan, singapore en doei
Lang naar uit gekeken. Een apart land met een verleden en waarbij iedereen vaak aan rare dingetjes en hightech snufjes gaat denken. Een aparte cultuur en niet weten wat ik precies kon verwachten stapte ik zonder plan of idee in het vliegtuig naar Osaka. Ik had wel een CS spot geregeld dus daar zou ik wel heen moeten. Maar wanneer ik dit schrijf weet ik nog steeds niet precies wat ik van Japan moet vinden. Interessant, zeker. Hightech, valt soms tegen. De mensen, dat verschilt. Toch weer een ervaring erbij en wat om over te schrijven.
In de regen van Osaka moest ik me naar een groene telefooncel begeven op een nikszeggend kruispunt met niet al te hoge bebouwing. Ik moest een nummer draaien om mijn host te laten weten dat ik was gearriveerd, dan kwam hij me ophalen. Ik belde een keer, geen succes. Een man van de nabijgelegen winkel probeerde me te helpen maar na drie pogingen bleek er toch echt niemand aan de lijn te komen. Inmiddels begon het alleen maar harder te regenen en de man van de winkel moest naar huis. In de regen dan maar rondlopen tot ik ergens droog kon staan en waar ik misschien internet had. Ik vond al snel een 7 eleven waar ik internet had. De convenience stores heb ik hierna veelvuldig gebruikt om op het wereldwijde web te komen, erg handig. Ook was 7 eleven een van de enige waar ik altijd kon pinnen en daarbij komt nog dat ze vaak een erg goede, schone wc hebben en 24u open zijn. Erg convenient dus. Ik kreeg eindelijk contact met Taka en hij kon me eindelijk ophalen bij het kruispunt. Zijn telefoon bleek leeg te zijn. De eerste ervaring met een japanse host bleek niet makkelijk te zijn. Een excuses voor het laten wachten van mijn in de regen kon er niet vanaf. Toen we bij z’n appartement aankwamen mocht ik niet naar binnen omdat ik doorweekt was. Ik moest mijn tassen afdoen en op een stuk karton leggen. Vervolgens mocht ik naar binnen maar moest ik er voor zorgen dat ik niets, maar dan ook niets aanraakte. Vooral de muren waren verboden terrein. Dit alles ging gepaard met een uitleg van tientallen regels waaraan ik me moest houden in zijn huis. Het voelde niet echt als een welkom en ik geloof ook niet dat dit woord is gevallen. Ik had al op zijn profiel gezien dat hij best een aantal regels had. Maar ik had deze doorgenomen en hem verteld dat ik hier wel mee kon leven. Alleen leek het in zijn appartement of er nog een paar bij kwamen en dat er ook een straf bestond voor het overtreden van iedere regel. Er zijn wel meer hosts die bepaalde regels hebben, maar meestal geldt dit als een soort van richtlijn zodat iedereen er rekening mee houdt en weet waar die aan toe is. Dit wordt dan zo goed mogelijk nageleefd zonder veel frictie. Nu was het anders. ‘s Morgens 8u moest ik mijn eigen wekker zetten (Taka ging me niet wakker maken), dan moest ik zorgen dat ik voor 10u het huis had verlaten en mocht ik pas terugkomen na 5u. Kwam ik later terug dan 12u dan was het regelrecht naar bed zonder geluid te maken. Ik kan aan de ene kant best gegrijpen dat hij deze regels heeft maar het eerste uur alleen over regels praten verpestte voor mij een beetje de sfeer. Op zijn profiel staat ook dat hij een gezellige man is die wel houdt van een feestje geloof ik. Maar omdat ie op z’n centen moest passen en niet echt werk had at hij maar twee maaltijden per dag en was die een beetje chagrijnig. Ik was er al bang voor dat ik over Taka het een en ander wilde schrijven en deze alinea wordt wel erg lang en dan te bedenken dat ik pas over de eerste avond schrijf. Ik heb Taka uiteindelijk een positieve referentie gegeven omdat hij me wel drie nachten een plek heeft gegeven om te slapen en omdat er eigenlijk niets verkeerd is gegaan. Er ontbrak alleen wat sfeer en het was zeker niet mijn beste ervaring. Hij had een negatieve ervaring van een Zwitser en dat is de volgende en ik kan die best wel begrijpen, dus:
NIET VERGETEN OM QUOTE OP TE ZOEKEN
Verder heb ik in Osaka voor €2,- elke dag een fiets gehuurd om de stad mee rond te gaan. Een prima deal al is de fietsinfrastructuur in Japan zeker niet de beste. Het was daarnaast ook bloedheet (maar dat is dus de Japanse zomer) waardoor fietsen best vermoeiend is. Het was wel een manier om makkelijk genoeg van de stad te zien. Een leuke stad en ik heb me er best vermaakt. Vooral de ontmoeting met echte Japanse sushi was goed. Op de zondag ging ik naar een CS bbq in een park en dat bleek best gezellig. Al moest ik wel op tijd naar Taka omdat ik eigenlijk moest vertrekken na twee dagen. Maar toevallig ontmoette ik mijn vervanger op de bbq en zodoende kwam het voorstel dat we een nacht het matras moesten delen. Daardoor kon ik nog de kroeg in om de bbq’ers van de middag weer te zien die nu wel heel erg bezopen waren. Ik deed er wel een beetje aan mee maar de volgende dag besloot ik vroeg te vertrekken om te gaan liften door Japan. In Japan kun je relatief voordeling een treinkaart kopen voor een paar honderd euro voor een paar weken. Maar heb je die niet dan is reizen dur en daarom besloot ik te gaan liften. Dit bleek een goede keuze door de ervaringen.
Maar omdat ik midden in de stad moest beginnen besloot ik eerst een trein te pakken naar een plek dichtbij een snelweg waar ik hoopte eenvoudig bij tankstations of rustplekken te komen. Dit was niet moeilijk maar ik moest hiervoor wel eerst een bus nemen over een gigantische brug naar het eiland Awaji of Shikoku (misschien is Awaji een deel van Shikoku). In ieder geval kwam ik aan bij een goede rustplek met restaurants en een uitzicht over de zee en Kobe en Osaka van de andere kant. Even wat gezeten en toen maar mijn geluk beproeven. Ik ging staan bij een weg waar iedere auto langs moest. Het was redelijk druk en het duurde niet lang voordat er iemand stopte. Hij kon me wel een deel over het eiland meenemen. We reden we een keertje verkeerd maar zo zag ik alleen maar meer van het eiland wat zeker de moeite waard was. Bij Naruto over een brug zagen we nog een soort van gigantische draaikolk (althans, dat moest het normaal zijn, maar nu was het wel wild en zag ik het water vanalles doen, maar dus geen perfecte spiraal). Dus een tijdje later werd ik bij ruststop afgezet en at ik weer wat. Op zoek naar een nieuwe auto, zelfde tactiek. Duurde iets langer, maar 10 à 15 minuten is ook weer niet heel slecht. Deze man kon een klein beetje Engels maar ook weer niet bijzonder veel. Hij dropte me uiteindelijk in het slapende stadje Saijo. Hij stelde me nog voor om mee te gaan naar Kamamatsu vanwaar ik een veerboot naar Hiroshima kon pakken, maar ik wilde over een weg gaan met veel bruggen tussen eilanden dat erg mooi moest zijn. In ieder geval was ik nu gestrand in Saijo en het was redelijk laat. Ik besloot om op zoek te gaan naar wat te eten en goedkope accomodatie. Helaas kende de man het stadje niet en was ik een paar kilometers buiten het centrum beland. Onderweg wel een soort van Japanse pannenkoek gegeten bij een klein restaurantje. Nu was het alleen wel al 8u en ik was redelijk moe. Eindelijk kwam ik in het centrum aan en daar waren wat hotels die allemaal voor rond de 4000 yen mij wel als gast wilde hebben. €30,- voor één nacht was voor mij echter een grote teleurstelling. Ik keek bij de Lawson (soort 7 Eleven) snel op Couchsurfing en er was een optie waar ik een desperate berichtje naar stuurde. Ik wachtte 15min en besloot toen maar in te checken bij een bed & breakfast waar ik wel onbeperkt koffie en thee had en dus ontbijt. Betaald en meteen maar een koffie en een sinaasappelsap gepakt om de schade in te dammen. Op mijn kamer aangekomen zat ik vermoeid neer op het bed en logde in op de wifi. Een bericht op CS; Sure, you can crash at my place! Ok, mmm, snel bedacht ik dat ik op z’n minst moest proberen om nog van de kamer af te zien. Gelukkig deed de Engelssprekende dame niet moeilijk en kreeg ik al m’n geld terug. 20 minuten later haalde Matthew me op en gingen we naar zijn appartement waar we nog een biertje dronken. De volgende morgen moesten we redelijk vroeg op omdat hij een Engels leraar is afkomsting uit New York en in Japan moeten leraren in de schoolvakantie gewoon naar school... Ik kon een fiets lenen en ging zelf wat tempels bezoeken. De eerste tempel was mooi en redelijk afgelegen in de bergen en een pelgrim praatte met mij zonder dat we konden communiceren. Hij gaf me een goud gebedsbriefje die je alleen maar heb als je de pelgrimstocht meer dan 50 keer hebt gedaan rond het eiland Shikoku. Ook gaf hij me nog een 500yen muntstuk dus gaf ik hem wat van mijn Maleisische Ringit die maar net iets minder waard waren, uhum. Nog gevraagd of ik een temple stay kon doen maar dat bleek niet echt mogelijk. Nog wat meer tempels bezocht, maar die waren wat minder dan de eerste. ‘s Middags Matthew weer ontmoet. Hij stelde me voor om ‘s avonds naar een afscheidsfeestje van een Nieuw Zeelandse Engels leraar te komen bij een Japanse vriend van ‘m. Atsu was een bakker en Matthew stelde me ‘s middags voor en het was geen probleem. ‘s Avonds met een volle auto Engelsleraren, een vriend van de Nieuw-Zeelander en ik naar het Japanse huis. Een beetje afgelegen en een mooi redelijk traditioneel huis. Een aardige familie en we kon plaatsnemen rond een grote lange tafel in de woonkamer. Drie schalen met enorm veel sushi en bier werden er tevoorschijn gehaald. Het werd een erg gezellige dronken avond en ik heb me helemaal rond gegeten aan de sushi. Atsu viel om half 1 of 2 aan de tafel in slaap en wij gingen met een paar man terug naar Mattews appartement waar we nog tot zes uur ‘s morgens aan het bier zaten. De volgende dag niet veel gedaan. Ik wilde eigenlijk door liften maar ik werd pas tegen 1u wakker en ik was ook niet echt in de mood. Dus gechillt met Matthew en ‘s avonds nog een biertje gedaan in een café om de volgende dag weer verder te gaan. Een ongeplande stop Saijo, in een slapend stadje, maar voor mij een hele goede herinnering.
Vanuit het stadje liften was niet het meest eenvoudige maar na een half uurtje had ik wat ik hebben wilde. Ik kon Engels communiceren met deze vrachtwagenchauffeur en hij moest de goede kant op. Hij wisselde zijn vrachtwagen echter al snel om voor een kleiner busje en dat was misschien nog wel sneller. Hij had alleen verkeerd begrepen waar ik naar toe wilde. Ik moest eerst naar Imabari om door te kunnen naar Hiroshima. Maar hij dacht dat ik Imabari ook echt wilde zien. Dus nam hij me mee naar zijn favoriete tempel en naar het kasteel en dropte hij me midden in het stadje. Ik moest hem uitleggen dat ik eigenlijk afgezet wilde worden bij de entree van de snelweg tussen de eilanden. Verbaasd, omdat hij het in eerste instantie niet had begrepen maar hij zette me op de perfecte plaats af. Perfect, omdat de auto’s geen enkele andere kant op konden dan de juiste weg op. Alleen in de knallende zon wilden de auto’s niet echt stoppen. Daar kwam nog bij dat een man die werkte bij het tolpoortje en wilde dat ik weg moest van mijn plek. Ik ging echter stug door te doen alsof ik ‘m niet begreep. En er kwam een auto voorbij die duidelijk op mijn karton keek en langzaam reed maar niet stopte. Even later stonden ze echter te zwaaien aan de andere kant van de tolpoort bij een parkeerplaats en ik kon met ze mee rijden. Waar gingen ze heen? Helamaal naar Hiroshima, dus dat was mooi meegenomen. Een hoogzwangere vrouw, die Engels sprak, met haar man en haar moeder, die beide geen Engels spraken. Het was inderdaad een mooie omgeving over de bruggen en de eilanden. Het ging dus voorspoedig en ze parkeerde midden in de stad. Ze stonden er op om mij te trakteren op Okonamiyaki te trakteren die erg goed scheen te zijn in Hiroshima. Een soort van pannekoek met noedels en vlees en saus en inderdaad erg lekker. Ze brachten me naar de tram en daar nam ik afscheid zonder contactgegevens te krijgen helaas. Daarvoor stapte ik net te snel de tram in. Bepakt en bezakt besloot ik zonder host in Hiroshima eerst maar te doen wat het meest aansprekend is in Hiroshima; alles rond de atoombom. Dus naar het Peace Park waar ik een oud gebouw zag dat de bom had overleefd. Toen snel naar het Atomic Bomb Musuem voor het dicht was. Het musuem was erg indrukwekkend, maar wel een beetje verouderd. Toch is het een raar gevoel om je in te beelden dat bijna 70 jaar geleden (scheelde maar een paar dagen) een bom alles in een paar seconden verwoestte. Nu is Hiroshima een stad van de vrede en veel staat in het teken van Peace. ‘s Avonds een beetje rondgeslenterd met m’n grote tas. Ik was van plan om in een internetcafé te slapen. Hier had Taka me over verteld en je betaald per uur en je krijgt een kantoorhok dat open is aan de bovenkant met pc, maar omdat de vloer een matras is kun je er best uitrusten voor een avond. Meerdere dagen is niet echt handig omdat je steeds uit moet checken wanneer je het pand min of meer verlaat. Maar voordat ik incheckte en omdat ik per uur betaalde wilde ik het zo lang mogelijk uitstellen. Dan maar naar de Starbucks waar de internet goed is en de stoelen relax en ze hebben ook nog koffie. Haha, ik las zelfs op Google Maps een keer toen ik op Starbucks zocht de de coffeeshop van oorsprong uit Seattle bekend stond om haar goede internet accessibility. Ik liep naar binnen en er werd me gevraagd of ik mee wilden doen aan een proeverij van koffie en gebak. Euuhh, ik ben Hollander en ik lift en ik gebruik CS. Hoorde ik daar gratis koffie en gebak. Ik moest even wachten en ik werd aan een tafel gezet met twee Japanners en drie man personeel. Ik was met Evi aan het bellen in het begin maar ik merkte al snel dat het een sociaal gebeuren was dus maakte ik het gesprek af en ging ik me mengen in het gesprek. Het was een soort van gettogether om de klanten een goed gevoel te geven en om het personeel Engels te laten gebruiken. Want iedereen moest in het Engels praten. We moesten ons aan elkaar voorstellen en vertellen waarom we Starbucks zo geweldig vonden. Toen werd de koffie aan ons voorgesteld. Ik geloof ene Keniaanse Dark Roast en een allesomvattende intense complexe koffie. Ik mocht zelf de koffie grinden en er werd ons uitgelegd hoe men koffie proeft als een echt Franse wijnkenner. Ik moet zeggen dat er weinig mis was met de koffie maar het was nou ook weer geen Kopi Luwak. Ondertussen vertelden we over ons zelf en werd mij veel gevraagd over Nederland en mijn reis. Daarna kwam het gebak dat bestond uit een soort sinaasappel cheesecake en een chocolade fudge cake. Deze moesten we in combinatie nuttigen met de verschillende koffies. De een hoorde bij de ander en moest de smaaksensatie verbeteren. Het was inderdaad erg lekker maar toen ze mij na het nuttigen van het gebak als laatste vroegen wat ik de beste combinatie vond, antwoordde ik dat ik misschien nog wat meer gebak nodig had om een definitief antwoord te kunnen geven. Hiermee kreeg ik de lachers wel op m’n hand en ook meer gebak op mijn bord. Uiteindelijk sloten we af met een foto en mocht ik nog blijven zitten om de koffie en het gebak op te maken. Ik bleef rondhangen tot sluitingstijd en nam ergens nog een sushisetje voor een goede prijs en voor heerlijke sushi. Toen maar naar het internetcafé. Ik moest me ook nog inschrijven als lid voor €1,50 en voor zo’n €17,- mocht ik twaalf uur lang mijn eigen hok hebben, kon ik douchen, kon ik de was doen en had ik gratis toegang tot de automaten met thee, koffie en 50 verschillende frisdranken en ook nog softijs. Best wel chill maar er hangt een beetje een rare sfeer. Een doos mit tissues naast mijn computer. Ook allemaal tijdschriften te leen met Japanse cartoon porno. Maar prima voor een nacht voor een redelijke prijs. De volgende dag kon ik gelukkig wel weer couchsurfen. Deze keer bij een twee meter lange, brede Maoriaan. Ik ontmoette hem ‘s middags en het was meteen goed. Een vriendelijke gast waar eenvoudig mee om te gaan was. Zijn appartement was erg klein en hij was ook van plan om op korte termijn weer naar Nieuw-Zeeland te gaan want hij gaf ook toe dat hij hier niet voor jaren kon wonen. Hij was ook een Engels leraar en hij zong nog in een band. Hij vroeg me tot wanneer ik wilde blijven en ik dacht om zaterdag of zondag de biezen te pakken. Zijn band had echter een optreden op zondag en dus besloot ik maar om te blijven. Ik had toch niet echt een groot uitgestippeld plan in Japan. We gingen dezelfde avond (ik geloof dat het vrijdag was) naar zijn stamkroeg. The Southern Cross was een bar waar veel Australiërs en Kiwi’s heen gingen. Mata stelde me voor aan wat van z’n vrienden en dat was fijn omdat hij de komende dagen nog druk was met lesgeven, want de weekenden tijdens de schoolvakanties in Japan zijn ideaal voor bijlessen voor de kids. Yoshi was een Japanner met een eigen hostel en hij stelde me voor om de volgende dag naar Miyajima te gaan om vervolgens terug te komen voor kobe beef en fuga die hij voor me zou prepareren tegen een vriendenprijsje. Ik besloot om er mee in te stemmen was ik denk dat je die twee dingen nou eenmaal gegeten moet hebben in Japan. Maar terug gegaan naar het appartement na wat biertjes om de volgende dag naar het eiland te gaan.
Het eiland was prachtig en de traditionele poort in het water had wel wat. Ik ontmoette een Nederlands koppel en we liepen wat rond. Zij besloten te gaan eten en ik besloot om de berg te beklimmen. Niet heel hoog 540m maar ik begon op zeeniveau en ik kon wel wat training gebruiken voor mt. Fuji. Dus midden op de dag met 35 graden en gevulde rugzak maar besloten om zo snel mogelijk naar boven te komen. Het was zweten en een beetje afzien maar binnen 35 minuten was ik boven en dat vond ik niet slecht. Op de top wel eerst een half uur in de schaduw uitgerust om vervolgens vanaf de nieuwe toren te genieten van het uitzicht. En het was een uitzicht. Eilanden en een gigantische baai. De eilanden waren allemaal groen van top tot teen en het weer was prima. Het zou een perfecte plek zijn geweest voor het zien vallen van de atoombom. Wat moet dat een beeld zijn geweest, al denk ik dat je toch nog dichtbij genoeg was om je vingers te verbanden. Ik kon helaas niet heel lang blijven omdat ik om zes uur af had gesproken voor mijn maal. Dus terug naar de veerboot waar ik een aardige man ontmoette. We praatten wat over ditjes en datjes en hij moest richting Hiroshima en omdat hij geïnteresseerd was in mijn stijl van reizen besloot ik dat hij me naar Hiroshima mocht brengen. Service tot voor de deur was weer geregeld voor niets. Zo had ik ook ruim tijd om te douchen en om me naar de The Southern Cross te begeven. Ik had ‘m trouwens wel een eikenbladkoekje gegeven waar Miyajima bekent om stond. Ik had er ook een voor Mata gekocht want hij zei me de dag ervoor dat hij de custard variant wel kon waarderen. Dus gedoucht en op naar de bar. Het was rustig om 6u en yoshi maakte voor mij de steak klaar met tempure, de fuga en een bier. Fuga noemen wij ook wel kogelvis. Wanneer deze niet goed is geprepareerd kan het zijn dat het gif van de kogelvis in het vlees terecht is gekomen waardoor je van je stokje gaat als je het eet. Best wel een apart gevoel om het te eten. Ernaast bevond zich een supermalse, verse, zachte, sappige, rare kobe steak. Werkelijk een genot om te eten. Dus aan de andere kant geen slechte laatste maaltijd als de vis niet goed zou zijn. Dus deed ik mezelf maar voor de zekerheid eerst te goed aan de steak om pas later de vis te proberen. De vis was oké maar die eet je meer voor het risico en het gevoel. De steak was dus geweldig en de tempura en het bier smaakten er ook goed bij. De schade was €30,- maar daar maalde ik niet om. Vervolgens moest ik me wel uit de voeten maken voor zo’n twee uur omdat er een privéfeestje was geregeld, voor hoe kan het ook anders, Engels leraren. Twee uur later was ik er weer te vinden want voor €15,- kon ik onbeperkt drinken en dat heb ik gedaan. Ik dronk alleen gin tonics en Yoshi vond het niet erg om ze sterk te maken. Daarnaast gaf hij me vaak al een nieuwe voordat ik ‘m leeg had en kreeg ik ook wat shotjes toegedient. Ik werd dus goed verzorgd en toen iedereen besloot nog verder te gaan in de stad, had ik er na een lange vermoeiende dag wel genoeg van gezien. Ik ging naar bed om m’n roes uit te slapen. De volgende dag had ik best een fixe kater of ik was gewoon lui, maar ik deed de hele dag niets totdat ik naar het optreden ging. Er waren eerst twee andere bands. Een eenmansband die wat hardere rock speelde en een reggae band. Toen was Mata aan de beurt. Ik had hem gevraagd wat zijn band speelden maar hij zij vanalles zolang de mensen maar dansen. Hij had echt een dijk van een stem zoals ze dan zeggen, echt heel goed en na een paar nummers was iedereen ook aan het dansen. Daarna nog wat biertjes gedaan maar de volgende dag wilde ik vroeg vertrekken dus het niet later dan 2u gemaakt. Redelijk vroeg op kunnen staan de volgende dag, Mata bedankt en op naar Kyoto liftend dan maar.
Deze keer had ik me voorbereid met Google Maps en had ik enkele mogelijkheden gevonden waar ik wellicht goed op de snelweg zou kunnen komen. De eerste poging was niet meteen geslaagd. Na best wel wat lopen bleek dat het een te druk punt was waar auto’s makkelijk konden stoppen. Dus na en uur proberen maar naar een andere plaats. Hiervoor moest ik een trein pakken en weer veel lopen in de moordende hitte nabij Hiroshima. Bezweet en wel was ik klaar voor de volgende poging. Hier lukte het min of meer wel om auto’s te laten stoppen, maar het punt was ook weer niet de beste. Niemand scheen de snelweg op de te gaan of in ieder geval de goede kant op. Dus verplaatste ik me weer. Deze keer was het wel raak. De plek was ideaal en er stopte veel auto’s voor rood licht. Na 10 minuten was er eindelijk iemand die het begreep. Hij had zelf gelift en gereisd en kon me niet ver meenemen, maar in ieder geval wel afzetten bij de volgende ruststop. Dit was erg fijn na vier zware uren. Het was ook al 3u en ik was nog steeds rondom Hiroshima. Vanaf hier ging het echter een stuk beter en ik had nog wel verschillende liften nodig om ‘s avonds in Kobe te eindigen. Vanaf besloot ik maar de trein te pakken omdat het niet meer zo heel ver was en duur. In Kyoto aangekomen ging ik op zoek naar een internetbar. Deze keer was die niet zo goed als de vorige en was het hok maar klein, bleef het licht aan en werd er in mijn gedeelte gerookt. Voor een nachtje kon het wel maar de volgende dag besloot ik toch maar in te checken in een hostel. Het hostel was op zich een goed en schoon hostel maar dat mag dan ook wel voor zo’n €20,-. Dat is toch hele andere koek dan $3 in Vietnam. Maar gelijk een fiets gehuurd dezelfde dag en de stad verkent. Ik ging naar de beroemde gouden pagoda en het bamboebos. Op zich wel mooi maar ik moet erkennen dat ik het wel een beetje had gehad met tempels. Ik had er inmiddels zoveel gezien en allemaal hadden ze wel iets anders, maar het is toch ook veel van hetzelfde. Ik besloot ook niet langer in Kyoto te blijven want ik wilde mt. Fuji beklimmen en daar in de buurt kon ik wel couchsurfen. Deze keer maar op Google gezocht waar ik het beste kon beginnen met liften. Op hitchwiki.org stond een treinrit van twee haltes en 20 minuten lopen waardoor ik zo bij een rustplaats naast de snelweg belandde. Dus een goede tip van hitchwiki. Hier rustte ik even uit na mijn wandeling maar al snel ging ik over tot actie. Na wat rondvragen bij mensen en weinig succes ging ik mijn geluk beproeven bij de auto’s. Ik geloof dat de eerste auto meteen raak was. Een soort mini pick-up met een wat oudere man die best een hele afstand de goede richting op moest. Ik kon mijn tas in de laadbak dumpen en zonder te kunnen communiceren gingen we er vandoor. Ik probeerde het wel een beetje maar Engels schoot niet op. Japans schoot niet op van mijn kant, dus het was gewoon knikken en lachen na elkaar. Zoals gebruikelijk kreeg ik een lunch aangeboden en maakte ik hier dankbaar gebruik van. Japanse noedels met tempura. Vervolgens probeerde ik met de hulp van Google Translate duidelijk te maken dat ik eruit moest bij een van de volgende benzinestations of rustplaatsen want ik had op mijn kaart gezien dat hij niet meer echt de juiste kant op zou gaan. Hij knikt instemmend maar toen we bij de afslag kwamen, nam hij doodleuk degene die ik niet kon gebruiken en voor ik het wist waren we midden in Nagoya. Weer opgesloten in een stad na eindelijk een keer eenvoudig op de snelweg te zijn gekomen. Na wat discussie met hulp van een pompbediende begreep hij dat ik niet naar het station van Nagoya moest maar op de snelweg moest zijn. Dus gingen we weer de stad uit. Dit hele akkefietje kostte me wel een uur maar ik was wel weer op de juiste weg. We stopte ergens op de snelweg en ik probeerde duidelijk te maken dat dit wel een goede plaats was voor mij om een nieuwe auto te vinden, zodat hij naar zijn bestemming kon. Hij haalde echter drankjes en wilde er niets van weten om me achter te laten. Hij had ineens besloten dat hij me all the way ging brengen. Dus van de 120km die hij oorspronkelijk zou doen, ging hij er nu ineens 180km bij doen. Ik was verrast en wist niet zo goed wat ik moet zeggen, maar dat maakte toch niet uit. Maar weer ingestapt en blij met het vooruitzicht...
Na een tijdje begonnen zijn stuurkunten wat minder te worden. Hij reed bovendien steeds kort op de vrachtwagens en haalde niemand in. Voor mijn gevoel kon het wel eens slecht aflopen als een vrachtwagen plots moest remmen. Daarnaast begon hij ook wat meer te slingeren en scheen pas weer op te letten wanneer de bannen de witte lijn raakte waardoor de auto wat meer trilde en geluid maakte. Ik was dus een beetje op m’n hoede maar ik verwachtte er eigenlijk niet zoveel van. Maar ineens ging hij zonder auto in de buurt op de andere baan rijden. Erg vreemd omdat hij daarvoor nog niets had ingehaald. Het was helaas niet alleen op de andere baan gaan rijden. Hij ging direct door in de vangrail. Ik zag het wel op het laatste moment aankomen dus ik trok aan het stuur om ons op de rijbaan te houden, maar we kwamen toch best hard in aanraking met de vangrail. Gelukkig niet frontaal, maar het wel meer dan schampen. Hij bleek ineens wakker te zijn geschrokken want hij pakte het stuur weer. Hij bleek dus in slaap te zijn gevallen. Hij zette de auto naast de kant en wilde een noodpaal zoeken. Deze vond hij niet en na het inspecteren van de deuken en krassen besloot hij dat we verder konden. Ik was alleen best geschrokken en had best wel wat adrenaline door m’n lijf stromen en wilde niet dat hij ging rijden in deze staat. Ik probeerde voor te stellen dat we even gingen rusten, een dutje doen misschien, maar hij vond het allemaal wel best en wilde door. Dus bedacht ik me dat ik ineens heel erg nodig moest pissen. Dit begreep die wel en hij zette de auto naast de kant van de snelweg maar gelukkig was er een bord met een ‘P’, dus wees ik daar naar en hij begreep het. We stopte en ik deed net of ik ging pissen. Daarna kocht ik een ijs voor ‘m zodat hij die ter plekke op moest eten en we toch een korte pauze hadden. Hierna bracht hij me naar afgesproken stad en ik moest hem toch wel heer erg bedanken ondanks het voorval. Hij had me 180km verder gebracht dan hij hoefde en hij kon de hele weg nog terug gaan rijden. Ik bleek in de verkeerde stad te zijn en moest nog een trein pakken van een uur naar Mishima. Hier moest ik nog vier wachten tot mijn host klaar was met werken. We gingen uiteten met haar vrienden en nog een Spaanse surfer. Toch was ik blij wanneer we gingen slagen, al was het best gezellig. Mijn host was pas 19 jaar en had best een mooi appartement voor haarzelf. Ze sprak redelijk Duits (beter dan haar Engels denk ik) en ze was erg aardige meid. De volgende dag besloot ik maar meteen mt. Fuji te beklimmen.
Tegelijk met iedereen opgestaan en me maar meteen klaargemaakt voor de klim. Gelukkig kon ik mijn spullen bij haar laten liggen en nam ik alleen het noodzakelijke mee. Ik ging op tijd met de trein richting de berg en kocht een kaartje voor de bus naar het vijfde station. Hier ontmoette ik een Frans koppel en we besloten samen te gaan klimmen. De bus arriveerde rondom 7u bij het vijfde station. Dit betekende nog tien stations naar de top. Dit zou ongeveer zes uur moeten duren en we wilde de zonsopkomst van 5u zien. We zouden dus de hele nacht door gaan klimmen. Na een uurtje gewacht te hebben werden we het wachten wel een beetje beu en gingen we maar gewoon traag naar boven en konden we altijd nog stoppen bij de stations. Het tempo was alleen niet slecht en we hadden best wat vaart erin zitten. Toch stopte we steeds bij de stations en namen we onze tijd. Bij het achtste station zou het wel eens heel druk kunnen worden omdat daar de twee populairste trails samenkomen, wat soms leidt tot een wachtrij tot de top. Dus het leek ons het best om het achtste station redelijk vroeg te bereiken zodat we daar konden zien wat we wilde doen en zodat we net voor de drukte naar boven konden. Alleen bij station acht was het koud en er was geen fuck te doen. Na een uur stilzitten besloten we maar weer verder te gaan. Drie uur schuilen in de hut kostte €22,50 dus dat gingen we niet doen. Het negende station bleek verwoest en we zetten maar koers voor de top. Hier kwamen we om 2u aan en het was dus nog zo’n drie uur wachten op de zon. We hadden hierdoor wel de beste plaatsen, maar het werd toch koud na drie uur stilzitten met een temperatuur rond het vriespunt. Maar gewoon verhalen vertellen en de Fransen trakteerden op warme chocolademelk toen er later een soort van cafétje open ging. Dit werd geserveerd in een blik dus deze hield ik eerst een half uur tegen mijn romp aangedrukt. Hierdoor warmde ik best wel op en begon het steeds lichter te worden. Het was schitterend en moeilijk te beschrijven en de foto’s doen geen eer aan de ervaring, dus hier laat ik het bij. Na een wandeling rond de krater bedacht ik me rond 7u dat ik als de wiedeweerga naar onder moest maken. Anna (mijn host) moest om 1u naar Tokyo en ik moest dus terug zijn. Het busschema was niet gunstig dus ik nam afscheid van iedereen spoedde naar beneden. Gelukkig was dit veel los vulkaanzand waardoor ik snel af kon dalen. Op het begin wel last van kiezels in mijn schoenen, maar na het briljante idee om mijn sokken over mijn boots te trekken had ik hier geen last meer van. Ik was beneden in één uur en 20 minuten. Hierdoor kon ik meteen de bus nemen en kwam ik op tijd aan bij het appartement. Gelukkig had ik de sleutel want ze was er niet. Ik douchte me snel en begon m’n spullen in te pakken. Na meer dan 24uur wakker te zijn was ik best moe en toen Anna kwam, zei ze doodleuk dat ze een trein eerder ging pakken. Gelukkig volgde ze met het plan dat ik gewoon kon blijven chillen en wanneer ik naar Tokyo wilde gewoon de deur kon afsluiten en de sleutel in de brievenbus kon doen. Wat een vertrouwen voor iemand die je pas enkele uren kent... Ik was erg dankbaar en ik rustte de middag uit. Ik durfde alleen niet in slaap te vallen want ik was bang dat ik dan pas laat wakker zou worden. Dus na wat kracht te hebben verzameld op naar Tokyo. Hier had ik een Airbnb spot geregeld en toen ik daar aankwam was ik ruim 36u wakker en besloot ik maar uit te gaan rusten.
De volgende dag vond ik het tijd voor goede sushi. Deze kon ik halen bij sushi dai aan de haven. Dus de vers gevangen vis van de nacht werd daar meteen geserveerd. Voor €30,- een heel menu, maar dan moest het wel hele goede sushi zijn. Ik ging in de rij staan op naar binnen te kunnen. Ik had al gelezen dat dit wel eens lang kon duren. Ik bleek ook nog in de verkeerde rij te staan. Ik moest om de hoek plaatsnemen in de brandende zon. Ze gaven met een paraplu en daar nam ik plaats op de stoep. Ik had gelukkig een boek bij me en die had ik nodig. Ik moest ongeveer drie uur wachten voordat ik plaats kon nemen in de kleine toko. De sushi werd vers voor mijn neus bereid en elke keer was het een genot om te eten. Met spot op één de beste sushi die ik heb gehad en het geld was het waard. De rest van de dag niet gek veel gedaan en de resterende tijd in Tokyo heb ik de stad verkent zonder echt doel. Ik ontmoette wel een Italiaan en een Fransoos maar ik ben niet echt met ze uitgegaan. Ik vond het ook wel een goede plek voor souvenirs aan het eind van mijn reis dus daar ben ik maar naar op zoek gegaan. Toen ik niet meer echt wist wat ik moest doen op de laatste dag besloot ik maar naar de film te gaan. Bij de bioscoop aangekomen was er een rode loper en drukte maar gelukkig was de bios gewoon geopend. Ik kocht een kaartje voor Minions omdat de enige Engelse film was die uitkwam voor mij. Ik moest een tijdje wachten en vroeg waarom er zo’n drukte op de straat was. Het bleek een promotie voor de nieuwe MI en Tom Cruise zou langskomen. Ik besloot maar om de celebrity toerist uit te hangen en inderdaad. Daar was niemand minder dan Tom Cruise. Maar een onduidelijke foto gemaatk en gezwaait naar ‘m. Na de film had ik nog wat tijd te vullen en dronk een biertje met een belg die ik in de bar ontmoette. Daarna een bus gepakt naar de luchthaven en daar nog wat geslapen om vervolgens de vlieger te pakken naar mijn laatste bestemming op deze trip, Singapore!
In Singapore had ik gelukkig twee hosts kunnen regelen. Ik kon dus afsluiten in stijl, met couchsurfen. De eerste was een gast die studeert aan de NTU. Hij reist de hele wereld af en vliegt er meteen vandoor als hij even vijf dagen de tijd heeft. Best een interessante gast. De eerste dag nam hij me mee de stad in en zijn we heel Singapore doorgelopen en hebben we over vanalles gepraat en goedkoop en goed gegeten. Best een fijne stad om mijn reis af te sluiten. Schoon en goed geregeld transport. ‘s Avonds wilde we misschien naar een feestje maar na de campus te zijn afgelopen besloten we de fles rum te nuttigen die ik op het vliegveld had gekocht. Het was toch een erg gezellige avond. De volgende dag ging hij voor een paar dagen naar Indonesië en moest ik naar mijn nieuwe host. Deze kon ik ‘s avonds pas ontmoeten dus vulde ik de dag in Chinatown. ‘s Avonds dan maar naar mijn host en even gepraat maar we waren beide moe en besloten te gaan slapen. De volgende dag stonden we vroeg op en gingen we hiken in een van de enige parken in Singapore. Uiteindelijk waren we zoet voor ruim 10km en duurde het best lang voor we weer aan het voer zaten. De rest van de dag nog veel door de stad gelopen en de zon onder zien gaan met een perfect uitzicht op de skyline van de stad. Beide hosts hebben me erg veel verschillende maaltijden voorgeschoteld en Singapore is echt een voedselparadijs. In de goedkope hockerhalls is er van alle windstreken voor een voordelige prijs wat te verkrijgen. Ik heb mijn buikje de laatste dagen dus nog rond kunnen eten. Singapore was wat ik er van gehoopt had. Het was misschien niet het meest memorabele, maar het was goed. Bovendien hoopte ik af te sluiten met couchsurfing. Ik ben hiermee begonnen op deze trip en het is echt geweldig geweest. De ervaringen die ik er mee op heb gedaan en de mensen die ik heb ontmoet zijn onvergetelijk en ik denk dat het moeilijk was te realiseren op een andere manier. Dus wil ik iedereen bedanken die mij gehost heeft en waarschijnlijk lezen ze dit niet, maar ze zijn altijd bij mij welkom.
Nog een afsluitende alinea dan... Ik heb best wat verhalen geschreven nu en ik ben er best wat vergeten op te schrijven. Ik heb het in ieder geval goed naar mijn zin gehad en na deze reis wil ik alleen maar meer van de wereld zien. Het is ongelovelijk hoe je met een klein budget de wereld rond kan gaan. Ik kan niet zeggen dat ik alleen op klein budget heb geleefd met de dingen die ik heb gedaan maar het transport en het verblijf waren vaak gratis of het meest minieme bedrag. Dit was soms oncomfortabel reizen of slapen, maar het bracht me wel vaak de beste ervaringen. De vreemdste situaties en problemen. Mensen die ik anders nooit tegen zou zijn gekomen en echt contact met de lokale cultuur. Daarnaast heb ik ook dure dingen gedaan en veel toeristische trekpleisters bezocht. Er waren zeker geweldige dingen bij zoals 31 duiken, zwemmen met walvishaaien, met de motor door Vietnam, overnachten in een grot, twee bergen beklimmen en nog veel meer. Maar de dingen waarvoor ik betaald heb waren soms niet echt de beste ervaringen. Die heb ik meer beleefd in de omgang met de mensen die ik heb leren kennen en de plaatsen die zij me hebben laten zien. De plekken om te chillen, de goedkope restaurantjes om te eten en zoveel meer. Daar ben ik dankbaar voor en ik denk dat ik veel geleerd heb op deze trip. Als iemand het zover heeft gebracht om tot hier alles te lezen zou ik zeggen, ga het zelf ook eens proberen! Ook bedankt voor het lezen trouwens. Een blog schrijven is niet iets wat ik zo maar uit mezelf 1-2-3 zou doen en soms duurde het ook even voordat er weer een nieuw verslag online stond. Ik vergat ze ook vaak te uploaden. Toch waren er vaak reacties en werd de pagina soms wel meer dan honderd keer geopend. Altijd een goed gevoel en bedankt daarvoor. Ik ga nu wachten op mijn vliegtuig en ik hoop jullie weer in Nederland te zien!
Tabee!
Lang naar uit gekeken. Een apart land met een verleden en waarbij iedereen vaak aan rare dingetjes en hightech snufjes gaat denken. Een aparte cultuur en niet weten wat ik precies kon verwachten stapte ik zonder plan of idee in het vliegtuig naar Osaka. Ik had wel een CS spot geregeld dus daar zou ik wel heen moeten. Maar wanneer ik dit schrijf weet ik nog steeds niet precies wat ik van Japan moet vinden. Interessant, zeker. Hightech, valt soms tegen. De mensen, dat verschilt. Toch weer een ervaring erbij en wat om over te schrijven.
In de regen van Osaka moest ik me naar een groene telefooncel begeven op een nikszeggend kruispunt met niet al te hoge bebouwing. Ik moest een nummer draaien om mijn host te laten weten dat ik was gearriveerd, dan kwam hij me ophalen. Ik belde een keer, geen succes. Een man van de nabijgelegen winkel probeerde me te helpen maar na drie pogingen bleek er toch echt niemand aan de lijn te komen. Inmiddels begon het alleen maar harder te regenen en de man van de winkel moest naar huis. In de regen dan maar rondlopen tot ik ergens droog kon staan en waar ik misschien internet had. Ik vond al snel een 7 eleven waar ik internet had. De convenience stores heb ik hierna veelvuldig gebruikt om op het wereldwijde web te komen, erg handig. Ook was 7 eleven een van de enige waar ik altijd kon pinnen en daarbij komt nog dat ze vaak een erg goede, schone wc hebben en 24u open zijn. Erg convenient dus. Ik kreeg eindelijk contact met Taka en hij kon me eindelijk ophalen bij het kruispunt. Zijn telefoon bleek leeg te zijn. De eerste ervaring met een japanse host bleek niet makkelijk te zijn. Een excuses voor het laten wachten van mijn in de regen kon er niet vanaf. Toen we bij z’n appartement aankwamen mocht ik niet naar binnen omdat ik doorweekt was. Ik moest mijn tassen afdoen en op een stuk karton leggen. Vervolgens mocht ik naar binnen maar moest ik er voor zorgen dat ik niets, maar dan ook niets aanraakte. Vooral de muren waren verboden terrein. Dit alles ging gepaard met een uitleg van tientallen regels waaraan ik me moest houden in zijn huis. Het voelde niet echt als een welkom en ik geloof ook niet dat dit woord is gevallen. Ik had al op zijn profiel gezien dat hij best een aantal regels had. Maar ik had deze doorgenomen en hem verteld dat ik hier wel mee kon leven. Alleen leek het in zijn appartement of er nog een paar bij kwamen en dat er ook een straf bestond voor het overtreden van iedere regel. Er zijn wel meer hosts die bepaalde regels hebben, maar meestal geldt dit als een soort van richtlijn zodat iedereen er rekening mee houdt en weet waar die aan toe is. Dit wordt dan zo goed mogelijk nageleefd zonder veel frictie. Nu was het anders. ‘s Morgens 8u moest ik mijn eigen wekker zetten (Taka ging me niet wakker maken), dan moest ik zorgen dat ik voor 10u het huis had verlaten en mocht ik pas terugkomen na 5u. Kwam ik later terug dan 12u dan was het regelrecht naar bed zonder geluid te maken. Ik kan aan de ene kant best gegrijpen dat hij deze regels heeft maar het eerste uur alleen over regels praten verpestte voor mij een beetje de sfeer. Op zijn profiel staat ook dat hij een gezellige man is die wel houdt van een feestje geloof ik. Maar omdat ie op z’n centen moest passen en niet echt werk had at hij maar twee maaltijden per dag en was die een beetje chagrijnig. Ik was er al bang voor dat ik over Taka het een en ander wilde schrijven en deze alinea wordt wel erg lang en dan te bedenken dat ik pas over de eerste avond schrijf. Ik heb Taka uiteindelijk een positieve referentie gegeven omdat hij me wel drie nachten een plek heeft gegeven om te slapen en omdat er eigenlijk niets verkeerd is gegaan. Er ontbrak alleen wat sfeer en het was zeker niet mijn beste ervaring. Hij had een negatieve ervaring van een Zwitser en dat is de volgende en ik kan die best wel begrijpen, dus:
NIET VERGETEN OM QUOTE OP TE ZOEKEN
Verder heb ik in Osaka voor €2,- elke dag een fiets gehuurd om de stad mee rond te gaan. Een prima deal al is de fietsinfrastructuur in Japan zeker niet de beste. Het was daarnaast ook bloedheet (maar dat is dus de Japanse zomer) waardoor fietsen best vermoeiend is. Het was wel een manier om makkelijk genoeg van de stad te zien. Een leuke stad en ik heb me er best vermaakt. Vooral de ontmoeting met echte Japanse sushi was goed. Op de zondag ging ik naar een CS bbq in een park en dat bleek best gezellig. Al moest ik wel op tijd naar Taka omdat ik eigenlijk moest vertrekken na twee dagen. Maar toevallig ontmoette ik mijn vervanger op de bbq en zodoende kwam het voorstel dat we een nacht het matras moesten delen. Daardoor kon ik nog de kroeg in om de bbq’ers van de middag weer te zien die nu wel heel erg bezopen waren. Ik deed er wel een beetje aan mee maar de volgende dag besloot ik vroeg te vertrekken om te gaan liften door Japan. In Japan kun je relatief voordeling een treinkaart kopen voor een paar honderd euro voor een paar weken. Maar heb je die niet dan is reizen dur en daarom besloot ik te gaan liften. Dit bleek een goede keuze door de ervaringen.
Maar omdat ik midden in de stad moest beginnen besloot ik eerst een trein te pakken naar een plek dichtbij een snelweg waar ik hoopte eenvoudig bij tankstations of rustplekken te komen. Dit was niet moeilijk maar ik moest hiervoor wel eerst een bus nemen over een gigantische brug naar het eiland Awaji of Shikoku (misschien is Awaji een deel van Shikoku). In ieder geval kwam ik aan bij een goede rustplek met restaurants en een uitzicht over de zee en Kobe en Osaka van de andere kant. Even wat gezeten en toen maar mijn geluk beproeven. Ik ging staan bij een weg waar iedere auto langs moest. Het was redelijk druk en het duurde niet lang voordat er iemand stopte. Hij kon me wel een deel over het eiland meenemen. We reden we een keertje verkeerd maar zo zag ik alleen maar meer van het eiland wat zeker de moeite waard was. Bij Naruto over een brug zagen we nog een soort van gigantische draaikolk (althans, dat moest het normaal zijn, maar nu was het wel wild en zag ik het water vanalles doen, maar dus geen perfecte spiraal). Dus een tijdje later werd ik bij ruststop afgezet en at ik weer wat. Op zoek naar een nieuwe auto, zelfde tactiek. Duurde iets langer, maar 10 à 15 minuten is ook weer niet heel slecht. Deze man kon een klein beetje Engels maar ook weer niet bijzonder veel. Hij dropte me uiteindelijk in het slapende stadje Saijo. Hij stelde me nog voor om mee te gaan naar Kamamatsu vanwaar ik een veerboot naar Hiroshima kon pakken, maar ik wilde over een weg gaan met veel bruggen tussen eilanden dat erg mooi moest zijn. In ieder geval was ik nu gestrand in Saijo en het was redelijk laat. Ik besloot om op zoek te gaan naar wat te eten en goedkope accomodatie. Helaas kende de man het stadje niet en was ik een paar kilometers buiten het centrum beland. Onderweg wel een soort van Japanse pannenkoek gegeten bij een klein restaurantje. Nu was het alleen wel al 8u en ik was redelijk moe. Eindelijk kwam ik in het centrum aan en daar waren wat hotels die allemaal voor rond de 4000 yen mij wel als gast wilde hebben. €30,- voor één nacht was voor mij echter een grote teleurstelling. Ik keek bij de Lawson (soort 7 Eleven) snel op Couchsurfing en er was een optie waar ik een desperate berichtje naar stuurde. Ik wachtte 15min en besloot toen maar in te checken bij een bed & breakfast waar ik wel onbeperkt koffie en thee had en dus ontbijt. Betaald en meteen maar een koffie en een sinaasappelsap gepakt om de schade in te dammen. Op mijn kamer aangekomen zat ik vermoeid neer op het bed en logde in op de wifi. Een bericht op CS; Sure, you can crash at my place! Ok, mmm, snel bedacht ik dat ik op z’n minst moest proberen om nog van de kamer af te zien. Gelukkig deed de Engelssprekende dame niet moeilijk en kreeg ik al m’n geld terug. 20 minuten later haalde Matthew me op en gingen we naar zijn appartement waar we nog een biertje dronken. De volgende morgen moesten we redelijk vroeg op omdat hij een Engels leraar is afkomsting uit New York en in Japan moeten leraren in de schoolvakantie gewoon naar school... Ik kon een fiets lenen en ging zelf wat tempels bezoeken. De eerste tempel was mooi en redelijk afgelegen in de bergen en een pelgrim praatte met mij zonder dat we konden communiceren. Hij gaf me een goud gebedsbriefje die je alleen maar heb als je de pelgrimstocht meer dan 50 keer hebt gedaan rond het eiland Shikoku. Ook gaf hij me nog een 500yen muntstuk dus gaf ik hem wat van mijn Maleisische Ringit die maar net iets minder waard waren, uhum. Nog gevraagd of ik een temple stay kon doen maar dat bleek niet echt mogelijk. Nog wat meer tempels bezocht, maar die waren wat minder dan de eerste. ‘s Middags Matthew weer ontmoet. Hij stelde me voor om ‘s avonds naar een afscheidsfeestje van een Nieuw Zeelandse Engels leraar te komen bij een Japanse vriend van ‘m. Atsu was een bakker en Matthew stelde me ‘s middags voor en het was geen probleem. ‘s Avonds met een volle auto Engelsleraren, een vriend van de Nieuw-Zeelander en ik naar het Japanse huis. Een beetje afgelegen en een mooi redelijk traditioneel huis. Een aardige familie en we kon plaatsnemen rond een grote lange tafel in de woonkamer. Drie schalen met enorm veel sushi en bier werden er tevoorschijn gehaald. Het werd een erg gezellige dronken avond en ik heb me helemaal rond gegeten aan de sushi. Atsu viel om half 1 of 2 aan de tafel in slaap en wij gingen met een paar man terug naar Mattews appartement waar we nog tot zes uur ‘s morgens aan het bier zaten. De volgende dag niet veel gedaan. Ik wilde eigenlijk door liften maar ik werd pas tegen 1u wakker en ik was ook niet echt in de mood. Dus gechillt met Matthew en ‘s avonds nog een biertje gedaan in een café om de volgende dag weer verder te gaan. Een ongeplande stop Saijo, in een slapend stadje, maar voor mij een hele goede herinnering.
Vanuit het stadje liften was niet het meest eenvoudige maar na een half uurtje had ik wat ik hebben wilde. Ik kon Engels communiceren met deze vrachtwagenchauffeur en hij moest de goede kant op. Hij wisselde zijn vrachtwagen echter al snel om voor een kleiner busje en dat was misschien nog wel sneller. Hij had alleen verkeerd begrepen waar ik naar toe wilde. Ik moest eerst naar Imabari om door te kunnen naar Hiroshima. Maar hij dacht dat ik Imabari ook echt wilde zien. Dus nam hij me mee naar zijn favoriete tempel en naar het kasteel en dropte hij me midden in het stadje. Ik moest hem uitleggen dat ik eigenlijk afgezet wilde worden bij de entree van de snelweg tussen de eilanden. Verbaasd, omdat hij het in eerste instantie niet had begrepen maar hij zette me op de perfecte plaats af. Perfect, omdat de auto’s geen enkele andere kant op konden dan de juiste weg op. Alleen in de knallende zon wilden de auto’s niet echt stoppen. Daar kwam nog bij dat een man die werkte bij het tolpoortje en wilde dat ik weg moest van mijn plek. Ik ging echter stug door te doen alsof ik ‘m niet begreep. En er kwam een auto voorbij die duidelijk op mijn karton keek en langzaam reed maar niet stopte. Even later stonden ze echter te zwaaien aan de andere kant van de tolpoort bij een parkeerplaats en ik kon met ze mee rijden. Waar gingen ze heen? Helamaal naar Hiroshima, dus dat was mooi meegenomen. Een hoogzwangere vrouw, die Engels sprak, met haar man en haar moeder, die beide geen Engels spraken. Het was inderdaad een mooie omgeving over de bruggen en de eilanden. Het ging dus voorspoedig en ze parkeerde midden in de stad. Ze stonden er op om mij te trakteren op Okonamiyaki te trakteren die erg goed scheen te zijn in Hiroshima. Een soort van pannekoek met noedels en vlees en saus en inderdaad erg lekker. Ze brachten me naar de tram en daar nam ik afscheid zonder contactgegevens te krijgen helaas. Daarvoor stapte ik net te snel de tram in. Bepakt en bezakt besloot ik zonder host in Hiroshima eerst maar te doen wat het meest aansprekend is in Hiroshima; alles rond de atoombom. Dus naar het Peace Park waar ik een oud gebouw zag dat de bom had overleefd. Toen snel naar het Atomic Bomb Musuem voor het dicht was. Het musuem was erg indrukwekkend, maar wel een beetje verouderd. Toch is het een raar gevoel om je in te beelden dat bijna 70 jaar geleden (scheelde maar een paar dagen) een bom alles in een paar seconden verwoestte. Nu is Hiroshima een stad van de vrede en veel staat in het teken van Peace. ‘s Avonds een beetje rondgeslenterd met m’n grote tas. Ik was van plan om in een internetcafé te slapen. Hier had Taka me over verteld en je betaald per uur en je krijgt een kantoorhok dat open is aan de bovenkant met pc, maar omdat de vloer een matras is kun je er best uitrusten voor een avond. Meerdere dagen is niet echt handig omdat je steeds uit moet checken wanneer je het pand min of meer verlaat. Maar voordat ik incheckte en omdat ik per uur betaalde wilde ik het zo lang mogelijk uitstellen. Dan maar naar de Starbucks waar de internet goed is en de stoelen relax en ze hebben ook nog koffie. Haha, ik las zelfs op Google Maps een keer toen ik op Starbucks zocht de de coffeeshop van oorsprong uit Seattle bekend stond om haar goede internet accessibility. Ik liep naar binnen en er werd me gevraagd of ik mee wilden doen aan een proeverij van koffie en gebak. Euuhh, ik ben Hollander en ik lift en ik gebruik CS. Hoorde ik daar gratis koffie en gebak. Ik moest even wachten en ik werd aan een tafel gezet met twee Japanners en drie man personeel. Ik was met Evi aan het bellen in het begin maar ik merkte al snel dat het een sociaal gebeuren was dus maakte ik het gesprek af en ging ik me mengen in het gesprek. Het was een soort van gettogether om de klanten een goed gevoel te geven en om het personeel Engels te laten gebruiken. Want iedereen moest in het Engels praten. We moesten ons aan elkaar voorstellen en vertellen waarom we Starbucks zo geweldig vonden. Toen werd de koffie aan ons voorgesteld. Ik geloof ene Keniaanse Dark Roast en een allesomvattende intense complexe koffie. Ik mocht zelf de koffie grinden en er werd ons uitgelegd hoe men koffie proeft als een echt Franse wijnkenner. Ik moet zeggen dat er weinig mis was met de koffie maar het was nou ook weer geen Kopi Luwak. Ondertussen vertelden we over ons zelf en werd mij veel gevraagd over Nederland en mijn reis. Daarna kwam het gebak dat bestond uit een soort sinaasappel cheesecake en een chocolade fudge cake. Deze moesten we in combinatie nuttigen met de verschillende koffies. De een hoorde bij de ander en moest de smaaksensatie verbeteren. Het was inderdaad erg lekker maar toen ze mij na het nuttigen van het gebak als laatste vroegen wat ik de beste combinatie vond, antwoordde ik dat ik misschien nog wat meer gebak nodig had om een definitief antwoord te kunnen geven. Hiermee kreeg ik de lachers wel op m’n hand en ook meer gebak op mijn bord. Uiteindelijk sloten we af met een foto en mocht ik nog blijven zitten om de koffie en het gebak op te maken. Ik bleef rondhangen tot sluitingstijd en nam ergens nog een sushisetje voor een goede prijs en voor heerlijke sushi. Toen maar naar het internetcafé. Ik moest me ook nog inschrijven als lid voor €1,50 en voor zo’n €17,- mocht ik twaalf uur lang mijn eigen hok hebben, kon ik douchen, kon ik de was doen en had ik gratis toegang tot de automaten met thee, koffie en 50 verschillende frisdranken en ook nog softijs. Best wel chill maar er hangt een beetje een rare sfeer. Een doos mit tissues naast mijn computer. Ook allemaal tijdschriften te leen met Japanse cartoon porno. Maar prima voor een nacht voor een redelijke prijs. De volgende dag kon ik gelukkig wel weer couchsurfen. Deze keer bij een twee meter lange, brede Maoriaan. Ik ontmoette hem ‘s middags en het was meteen goed. Een vriendelijke gast waar eenvoudig mee om te gaan was. Zijn appartement was erg klein en hij was ook van plan om op korte termijn weer naar Nieuw-Zeeland te gaan want hij gaf ook toe dat hij hier niet voor jaren kon wonen. Hij was ook een Engels leraar en hij zong nog in een band. Hij vroeg me tot wanneer ik wilde blijven en ik dacht om zaterdag of zondag de biezen te pakken. Zijn band had echter een optreden op zondag en dus besloot ik maar om te blijven. Ik had toch niet echt een groot uitgestippeld plan in Japan. We gingen dezelfde avond (ik geloof dat het vrijdag was) naar zijn stamkroeg. The Southern Cross was een bar waar veel Australiërs en Kiwi’s heen gingen. Mata stelde me voor aan wat van z’n vrienden en dat was fijn omdat hij de komende dagen nog druk was met lesgeven, want de weekenden tijdens de schoolvakanties in Japan zijn ideaal voor bijlessen voor de kids. Yoshi was een Japanner met een eigen hostel en hij stelde me voor om de volgende dag naar Miyajima te gaan om vervolgens terug te komen voor kobe beef en fuga die hij voor me zou prepareren tegen een vriendenprijsje. Ik besloot om er mee in te stemmen was ik denk dat je die twee dingen nou eenmaal gegeten moet hebben in Japan. Maar terug gegaan naar het appartement na wat biertjes om de volgende dag naar het eiland te gaan.
Het eiland was prachtig en de traditionele poort in het water had wel wat. Ik ontmoette een Nederlands koppel en we liepen wat rond. Zij besloten te gaan eten en ik besloot om de berg te beklimmen. Niet heel hoog 540m maar ik begon op zeeniveau en ik kon wel wat training gebruiken voor mt. Fuji. Dus midden op de dag met 35 graden en gevulde rugzak maar besloten om zo snel mogelijk naar boven te komen. Het was zweten en een beetje afzien maar binnen 35 minuten was ik boven en dat vond ik niet slecht. Op de top wel eerst een half uur in de schaduw uitgerust om vervolgens vanaf de nieuwe toren te genieten van het uitzicht. En het was een uitzicht. Eilanden en een gigantische baai. De eilanden waren allemaal groen van top tot teen en het weer was prima. Het zou een perfecte plek zijn geweest voor het zien vallen van de atoombom. Wat moet dat een beeld zijn geweest, al denk ik dat je toch nog dichtbij genoeg was om je vingers te verbanden. Ik kon helaas niet heel lang blijven omdat ik om zes uur af had gesproken voor mijn maal. Dus terug naar de veerboot waar ik een aardige man ontmoette. We praatten wat over ditjes en datjes en hij moest richting Hiroshima en omdat hij geïnteresseerd was in mijn stijl van reizen besloot ik dat hij me naar Hiroshima mocht brengen. Service tot voor de deur was weer geregeld voor niets. Zo had ik ook ruim tijd om te douchen en om me naar de The Southern Cross te begeven. Ik had ‘m trouwens wel een eikenbladkoekje gegeven waar Miyajima bekent om stond. Ik had er ook een voor Mata gekocht want hij zei me de dag ervoor dat hij de custard variant wel kon waarderen. Dus gedoucht en op naar de bar. Het was rustig om 6u en yoshi maakte voor mij de steak klaar met tempure, de fuga en een bier. Fuga noemen wij ook wel kogelvis. Wanneer deze niet goed is geprepareerd kan het zijn dat het gif van de kogelvis in het vlees terecht is gekomen waardoor je van je stokje gaat als je het eet. Best wel een apart gevoel om het te eten. Ernaast bevond zich een supermalse, verse, zachte, sappige, rare kobe steak. Werkelijk een genot om te eten. Dus aan de andere kant geen slechte laatste maaltijd als de vis niet goed zou zijn. Dus deed ik mezelf maar voor de zekerheid eerst te goed aan de steak om pas later de vis te proberen. De vis was oké maar die eet je meer voor het risico en het gevoel. De steak was dus geweldig en de tempura en het bier smaakten er ook goed bij. De schade was €30,- maar daar maalde ik niet om. Vervolgens moest ik me wel uit de voeten maken voor zo’n twee uur omdat er een privéfeestje was geregeld, voor hoe kan het ook anders, Engels leraren. Twee uur later was ik er weer te vinden want voor €15,- kon ik onbeperkt drinken en dat heb ik gedaan. Ik dronk alleen gin tonics en Yoshi vond het niet erg om ze sterk te maken. Daarnaast gaf hij me vaak al een nieuwe voordat ik ‘m leeg had en kreeg ik ook wat shotjes toegedient. Ik werd dus goed verzorgd en toen iedereen besloot nog verder te gaan in de stad, had ik er na een lange vermoeiende dag wel genoeg van gezien. Ik ging naar bed om m’n roes uit te slapen. De volgende dag had ik best een fixe kater of ik was gewoon lui, maar ik deed de hele dag niets totdat ik naar het optreden ging. Er waren eerst twee andere bands. Een eenmansband die wat hardere rock speelde en een reggae band. Toen was Mata aan de beurt. Ik had hem gevraagd wat zijn band speelden maar hij zij vanalles zolang de mensen maar dansen. Hij had echt een dijk van een stem zoals ze dan zeggen, echt heel goed en na een paar nummers was iedereen ook aan het dansen. Daarna nog wat biertjes gedaan maar de volgende dag wilde ik vroeg vertrekken dus het niet later dan 2u gemaakt. Redelijk vroeg op kunnen staan de volgende dag, Mata bedankt en op naar Kyoto liftend dan maar.
Deze keer had ik me voorbereid met Google Maps en had ik enkele mogelijkheden gevonden waar ik wellicht goed op de snelweg zou kunnen komen. De eerste poging was niet meteen geslaagd. Na best wel wat lopen bleek dat het een te druk punt was waar auto’s makkelijk konden stoppen. Dus na en uur proberen maar naar een andere plaats. Hiervoor moest ik een trein pakken en weer veel lopen in de moordende hitte nabij Hiroshima. Bezweet en wel was ik klaar voor de volgende poging. Hier lukte het min of meer wel om auto’s te laten stoppen, maar het punt was ook weer niet de beste. Niemand scheen de snelweg op de te gaan of in ieder geval de goede kant op. Dus verplaatste ik me weer. Deze keer was het wel raak. De plek was ideaal en er stopte veel auto’s voor rood licht. Na 10 minuten was er eindelijk iemand die het begreep. Hij had zelf gelift en gereisd en kon me niet ver meenemen, maar in ieder geval wel afzetten bij de volgende ruststop. Dit was erg fijn na vier zware uren. Het was ook al 3u en ik was nog steeds rondom Hiroshima. Vanaf hier ging het echter een stuk beter en ik had nog wel verschillende liften nodig om ‘s avonds in Kobe te eindigen. Vanaf besloot ik maar de trein te pakken omdat het niet meer zo heel ver was en duur. In Kyoto aangekomen ging ik op zoek naar een internetbar. Deze keer was die niet zo goed als de vorige en was het hok maar klein, bleef het licht aan en werd er in mijn gedeelte gerookt. Voor een nachtje kon het wel maar de volgende dag besloot ik toch maar in te checken in een hostel. Het hostel was op zich een goed en schoon hostel maar dat mag dan ook wel voor zo’n €20,-. Dat is toch hele andere koek dan $3 in Vietnam. Maar gelijk een fiets gehuurd dezelfde dag en de stad verkent. Ik ging naar de beroemde gouden pagoda en het bamboebos. Op zich wel mooi maar ik moet erkennen dat ik het wel een beetje had gehad met tempels. Ik had er inmiddels zoveel gezien en allemaal hadden ze wel iets anders, maar het is toch ook veel van hetzelfde. Ik besloot ook niet langer in Kyoto te blijven want ik wilde mt. Fuji beklimmen en daar in de buurt kon ik wel couchsurfen. Deze keer maar op Google gezocht waar ik het beste kon beginnen met liften. Op hitchwiki.org stond een treinrit van twee haltes en 20 minuten lopen waardoor ik zo bij een rustplaats naast de snelweg belandde. Dus een goede tip van hitchwiki. Hier rustte ik even uit na mijn wandeling maar al snel ging ik over tot actie. Na wat rondvragen bij mensen en weinig succes ging ik mijn geluk beproeven bij de auto’s. Ik geloof dat de eerste auto meteen raak was. Een soort mini pick-up met een wat oudere man die best een hele afstand de goede richting op moest. Ik kon mijn tas in de laadbak dumpen en zonder te kunnen communiceren gingen we er vandoor. Ik probeerde het wel een beetje maar Engels schoot niet op. Japans schoot niet op van mijn kant, dus het was gewoon knikken en lachen na elkaar. Zoals gebruikelijk kreeg ik een lunch aangeboden en maakte ik hier dankbaar gebruik van. Japanse noedels met tempura. Vervolgens probeerde ik met de hulp van Google Translate duidelijk te maken dat ik eruit moest bij een van de volgende benzinestations of rustplaatsen want ik had op mijn kaart gezien dat hij niet meer echt de juiste kant op zou gaan. Hij knikt instemmend maar toen we bij de afslag kwamen, nam hij doodleuk degene die ik niet kon gebruiken en voor ik het wist waren we midden in Nagoya. Weer opgesloten in een stad na eindelijk een keer eenvoudig op de snelweg te zijn gekomen. Na wat discussie met hulp van een pompbediende begreep hij dat ik niet naar het station van Nagoya moest maar op de snelweg moest zijn. Dus gingen we weer de stad uit. Dit hele akkefietje kostte me wel een uur maar ik was wel weer op de juiste weg. We stopte ergens op de snelweg en ik probeerde duidelijk te maken dat dit wel een goede plaats was voor mij om een nieuwe auto te vinden, zodat hij naar zijn bestemming kon. Hij haalde echter drankjes en wilde er niets van weten om me achter te laten. Hij had ineens besloten dat hij me all the way ging brengen. Dus van de 120km die hij oorspronkelijk zou doen, ging hij er nu ineens 180km bij doen. Ik was verrast en wist niet zo goed wat ik moet zeggen, maar dat maakte toch niet uit. Maar weer ingestapt en blij met het vooruitzicht...
Na een tijdje begonnen zijn stuurkunten wat minder te worden. Hij reed bovendien steeds kort op de vrachtwagens en haalde niemand in. Voor mijn gevoel kon het wel eens slecht aflopen als een vrachtwagen plots moest remmen. Daarnaast begon hij ook wat meer te slingeren en scheen pas weer op te letten wanneer de bannen de witte lijn raakte waardoor de auto wat meer trilde en geluid maakte. Ik was dus een beetje op m’n hoede maar ik verwachtte er eigenlijk niet zoveel van. Maar ineens ging hij zonder auto in de buurt op de andere baan rijden. Erg vreemd omdat hij daarvoor nog niets had ingehaald. Het was helaas niet alleen op de andere baan gaan rijden. Hij ging direct door in de vangrail. Ik zag het wel op het laatste moment aankomen dus ik trok aan het stuur om ons op de rijbaan te houden, maar we kwamen toch best hard in aanraking met de vangrail. Gelukkig niet frontaal, maar het wel meer dan schampen. Hij bleek ineens wakker te zijn geschrokken want hij pakte het stuur weer. Hij bleek dus in slaap te zijn gevallen. Hij zette de auto naast de kant en wilde een noodpaal zoeken. Deze vond hij niet en na het inspecteren van de deuken en krassen besloot hij dat we verder konden. Ik was alleen best geschrokken en had best wel wat adrenaline door m’n lijf stromen en wilde niet dat hij ging rijden in deze staat. Ik probeerde voor te stellen dat we even gingen rusten, een dutje doen misschien, maar hij vond het allemaal wel best en wilde door. Dus bedacht ik me dat ik ineens heel erg nodig moest pissen. Dit begreep die wel en hij zette de auto naast de kant van de snelweg maar gelukkig was er een bord met een ‘P’, dus wees ik daar naar en hij begreep het. We stopte en ik deed net of ik ging pissen. Daarna kocht ik een ijs voor ‘m zodat hij die ter plekke op moest eten en we toch een korte pauze hadden. Hierna bracht hij me naar afgesproken stad en ik moest hem toch wel heer erg bedanken ondanks het voorval. Hij had me 180km verder gebracht dan hij hoefde en hij kon de hele weg nog terug gaan rijden. Ik bleek in de verkeerde stad te zijn en moest nog een trein pakken van een uur naar Mishima. Hier moest ik nog vier wachten tot mijn host klaar was met werken. We gingen uiteten met haar vrienden en nog een Spaanse surfer. Toch was ik blij wanneer we gingen slagen, al was het best gezellig. Mijn host was pas 19 jaar en had best een mooi appartement voor haarzelf. Ze sprak redelijk Duits (beter dan haar Engels denk ik) en ze was erg aardige meid. De volgende dag besloot ik maar meteen mt. Fuji te beklimmen.
Tegelijk met iedereen opgestaan en me maar meteen klaargemaakt voor de klim. Gelukkig kon ik mijn spullen bij haar laten liggen en nam ik alleen het noodzakelijke mee. Ik ging op tijd met de trein richting de berg en kocht een kaartje voor de bus naar het vijfde station. Hier ontmoette ik een Frans koppel en we besloten samen te gaan klimmen. De bus arriveerde rondom 7u bij het vijfde station. Dit betekende nog tien stations naar de top. Dit zou ongeveer zes uur moeten duren en we wilde de zonsopkomst van 5u zien. We zouden dus de hele nacht door gaan klimmen. Na een uurtje gewacht te hebben werden we het wachten wel een beetje beu en gingen we maar gewoon traag naar boven en konden we altijd nog stoppen bij de stations. Het tempo was alleen niet slecht en we hadden best wat vaart erin zitten. Toch stopte we steeds bij de stations en namen we onze tijd. Bij het achtste station zou het wel eens heel druk kunnen worden omdat daar de twee populairste trails samenkomen, wat soms leidt tot een wachtrij tot de top. Dus het leek ons het best om het achtste station redelijk vroeg te bereiken zodat we daar konden zien wat we wilde doen en zodat we net voor de drukte naar boven konden. Alleen bij station acht was het koud en er was geen fuck te doen. Na een uur stilzitten besloten we maar weer verder te gaan. Drie uur schuilen in de hut kostte €22,50 dus dat gingen we niet doen. Het negende station bleek verwoest en we zetten maar koers voor de top. Hier kwamen we om 2u aan en het was dus nog zo’n drie uur wachten op de zon. We hadden hierdoor wel de beste plaatsen, maar het werd toch koud na drie uur stilzitten met een temperatuur rond het vriespunt. Maar gewoon verhalen vertellen en de Fransen trakteerden op warme chocolademelk toen er later een soort van cafétje open ging. Dit werd geserveerd in een blik dus deze hield ik eerst een half uur tegen mijn romp aangedrukt. Hierdoor warmde ik best wel op en begon het steeds lichter te worden. Het was schitterend en moeilijk te beschrijven en de foto’s doen geen eer aan de ervaring, dus hier laat ik het bij. Na een wandeling rond de krater bedacht ik me rond 7u dat ik als de wiedeweerga naar onder moest maken. Anna (mijn host) moest om 1u naar Tokyo en ik moest dus terug zijn. Het busschema was niet gunstig dus ik nam afscheid van iedereen spoedde naar beneden. Gelukkig was dit veel los vulkaanzand waardoor ik snel af kon dalen. Op het begin wel last van kiezels in mijn schoenen, maar na het briljante idee om mijn sokken over mijn boots te trekken had ik hier geen last meer van. Ik was beneden in één uur en 20 minuten. Hierdoor kon ik meteen de bus nemen en kwam ik op tijd aan bij het appartement. Gelukkig had ik de sleutel want ze was er niet. Ik douchte me snel en begon m’n spullen in te pakken. Na meer dan 24uur wakker te zijn was ik best moe en toen Anna kwam, zei ze doodleuk dat ze een trein eerder ging pakken. Gelukkig volgde ze met het plan dat ik gewoon kon blijven chillen en wanneer ik naar Tokyo wilde gewoon de deur kon afsluiten en de sleutel in de brievenbus kon doen. Wat een vertrouwen voor iemand die je pas enkele uren kent... Ik was erg dankbaar en ik rustte de middag uit. Ik durfde alleen niet in slaap te vallen want ik was bang dat ik dan pas laat wakker zou worden. Dus na wat kracht te hebben verzameld op naar Tokyo. Hier had ik een Airbnb spot geregeld en toen ik daar aankwam was ik ruim 36u wakker en besloot ik maar uit te gaan rusten.
De volgende dag vond ik het tijd voor goede sushi. Deze kon ik halen bij sushi dai aan de haven. Dus de vers gevangen vis van de nacht werd daar meteen geserveerd. Voor €30,- een heel menu, maar dan moest het wel hele goede sushi zijn. Ik ging in de rij staan op naar binnen te kunnen. Ik had al gelezen dat dit wel eens lang kon duren. Ik bleek ook nog in de verkeerde rij te staan. Ik moest om de hoek plaatsnemen in de brandende zon. Ze gaven met een paraplu en daar nam ik plaats op de stoep. Ik had gelukkig een boek bij me en die had ik nodig. Ik moest ongeveer drie uur wachten voordat ik plaats kon nemen in de kleine toko. De sushi werd vers voor mijn neus bereid en elke keer was het een genot om te eten. Met spot op één de beste sushi die ik heb gehad en het geld was het waard. De rest van de dag niet gek veel gedaan en de resterende tijd in Tokyo heb ik de stad verkent zonder echt doel. Ik ontmoette wel een Italiaan en een Fransoos maar ik ben niet echt met ze uitgegaan. Ik vond het ook wel een goede plek voor souvenirs aan het eind van mijn reis dus daar ben ik maar naar op zoek gegaan. Toen ik niet meer echt wist wat ik moest doen op de laatste dag besloot ik maar naar de film te gaan. Bij de bioscoop aangekomen was er een rode loper en drukte maar gelukkig was de bios gewoon geopend. Ik kocht een kaartje voor Minions omdat de enige Engelse film was die uitkwam voor mij. Ik moest een tijdje wachten en vroeg waarom er zo’n drukte op de straat was. Het bleek een promotie voor de nieuwe MI en Tom Cruise zou langskomen. Ik besloot maar om de celebrity toerist uit te hangen en inderdaad. Daar was niemand minder dan Tom Cruise. Maar een onduidelijke foto gemaatk en gezwaait naar ‘m. Na de film had ik nog wat tijd te vullen en dronk een biertje met een belg die ik in de bar ontmoette. Daarna een bus gepakt naar de luchthaven en daar nog wat geslapen om vervolgens de vlieger te pakken naar mijn laatste bestemming op deze trip, Singapore!
In Singapore had ik gelukkig twee hosts kunnen regelen. Ik kon dus afsluiten in stijl, met couchsurfen. De eerste was een gast die studeert aan de NTU. Hij reist de hele wereld af en vliegt er meteen vandoor als hij even vijf dagen de tijd heeft. Best een interessante gast. De eerste dag nam hij me mee de stad in en zijn we heel Singapore doorgelopen en hebben we over vanalles gepraat en goedkoop en goed gegeten. Best een fijne stad om mijn reis af te sluiten. Schoon en goed geregeld transport. ‘s Avonds wilde we misschien naar een feestje maar na de campus te zijn afgelopen besloten we de fles rum te nuttigen die ik op het vliegveld had gekocht. Het was toch een erg gezellige avond. De volgende dag ging hij voor een paar dagen naar Indonesië en moest ik naar mijn nieuwe host. Deze kon ik ‘s avonds pas ontmoeten dus vulde ik de dag in Chinatown. ‘s Avonds dan maar naar mijn host en even gepraat maar we waren beide moe en besloten te gaan slapen. De volgende dag stonden we vroeg op en gingen we hiken in een van de enige parken in Singapore. Uiteindelijk waren we zoet voor ruim 10km en duurde het best lang voor we weer aan het voer zaten. De rest van de dag nog veel door de stad gelopen en de zon onder zien gaan met een perfect uitzicht op de skyline van de stad. Beide hosts hebben me erg veel verschillende maaltijden voorgeschoteld en Singapore is echt een voedselparadijs. In de goedkope hockerhalls is er van alle windstreken voor een voordelige prijs wat te verkrijgen. Ik heb mijn buikje de laatste dagen dus nog rond kunnen eten. Singapore was wat ik er van gehoopt had. Het was misschien niet het meest memorabele, maar het was goed. Bovendien hoopte ik af te sluiten met couchsurfing. Ik ben hiermee begonnen op deze trip en het is echt geweldig geweest. De ervaringen die ik er mee op heb gedaan en de mensen die ik heb ontmoet zijn onvergetelijk en ik denk dat het moeilijk was te realiseren op een andere manier. Dus wil ik iedereen bedanken die mij gehost heeft en waarschijnlijk lezen ze dit niet, maar ze zijn altijd bij mij welkom.
Nog een afsluitende alinea dan... Ik heb best wat verhalen geschreven nu en ik ben er best wat vergeten op te schrijven. Ik heb het in ieder geval goed naar mijn zin gehad en na deze reis wil ik alleen maar meer van de wereld zien. Het is ongelovelijk hoe je met een klein budget de wereld rond kan gaan. Ik kan niet zeggen dat ik alleen op klein budget heb geleefd met de dingen die ik heb gedaan maar het transport en het verblijf waren vaak gratis of het meest minieme bedrag. Dit was soms oncomfortabel reizen of slapen, maar het bracht me wel vaak de beste ervaringen. De vreemdste situaties en problemen. Mensen die ik anders nooit tegen zou zijn gekomen en echt contact met de lokale cultuur. Daarnaast heb ik ook dure dingen gedaan en veel toeristische trekpleisters bezocht. Er waren zeker geweldige dingen bij zoals 31 duiken, zwemmen met walvishaaien, met de motor door Vietnam, overnachten in een grot, twee bergen beklimmen en nog veel meer. Maar de dingen waarvoor ik betaald heb waren soms niet echt de beste ervaringen. Die heb ik meer beleefd in de omgang met de mensen die ik heb leren kennen en de plaatsen die zij me hebben laten zien. De plekken om te chillen, de goedkope restaurantjes om te eten en zoveel meer. Daar ben ik dankbaar voor en ik denk dat ik veel geleerd heb op deze trip. Als iemand het zover heeft gebracht om tot hier alles te lezen zou ik zeggen, ga het zelf ook eens proberen! Ook bedankt voor het lezen trouwens. Een blog schrijven is niet iets wat ik zo maar uit mezelf 1-2-3 zou doen en soms duurde het ook even voordat er weer een nieuw verslag online stond. Ik vergat ze ook vaak te uploaden. Toch waren er vaak reacties en werd de pagina soms wel meer dan honderd keer geopend. Altijd een goed gevoel en bedankt daarvoor. Ik ga nu wachten op mijn vliegtuig en ik hoop jullie weer in Nederland te zien!
Tabee!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
