Laatste dit jaar

Hee allemaal,

Even gewoon een verhaaltje met de gebeurtenissen van de afgelopen tijd ben nu wel echt de tijd kwijtgeraakt met welk weekend wat gebeurde, maar het gaat er uiteindelijk om wat er gebeurde…
Een ding dat ik in Zuid-Afrika zou gaan doen is niet echt iets waar ik me van te voren voor in zou hebben geschreven. Het betreft voetbal en ik was voor de eerste keer in mijn leven de meest gehate man op het veld (tenminste doorgaans dan), een scheidsrechter. Dit was omdat we met z’n allen meehielpen met de sportdag van The Village of Hope. Er kwamen hierbij ongeveer tweehonderd kinderen van voornamelijk townships opdagen. Ik was aangesteld als scheidsrechter en ik kon hier moeilijk omheen omdat er nou eenmaal niet veel vrijwilligers waren die wat verstand van voetbal hadden. Ik moest op het begin echt even inkomen omdat ik natuurlijk niet de bal mocht pakken of zelf mee moest gaan doen. Verder was het wennen omdat ik steeds moest beslissen wat er moest gebeuren terwijl ik maar een beetje aan het kijken was hoe de kinderen het er van af brachten.
Over het voetbal valt niet veel naar huis te schrijven. Het was echt Afrikaans voetbal, als een gek rondrennen en de bal proberen zo snel mogelijk naar de goal van de tegenstander te schieten. Er wordt niet nagedacht over een opstelling of iets dergelijks maar ze zijn dan ook pas 8-15 jaar oud dus moet nog kunnen… Wat dan weer wel mooi is om te zien is dat deze kinderen helemaal niet bang zijn. Ook al zijn ze 8, dan rennen ze nog af op iemand van 15 proberen de bal af te pakken en worden dan gewoon helemaal omver gelopen. Dan staan ze gewoon weer op en proberen het opnieuw. Het was dus zeker wel leuk om naar ze te kijken en meestal luisterden ze goed naar mij zonder te praten tegen de grote blanke ref.

In de groepfase van 4 teams waren er uiteindelijk 3 teams gelijk geëindigd en één team had alles verloren, pech voor ze. Toen er werd omgeroepen wat de halve finales zouden worden was er bij mijn poule blijkbaar een fout gemaakt. Het beste team van de 3 gelijken was tweede en tweede mocht naar de finale voor de beker. Helaas had de organisatie een fout gemaakt waardoor team 2 met een veel lager doelsaldo door ging naar de finales. Het team dat zijn laatste wedstrijd met 10-0 had gewonnen was vol ongeloof en het andere team was al aan het zingen en het feesten. Daar heb ik dus even een stokje voor gestoken omdat ik dat niet eerlijk vond. Het zingende feestende team viel bijna huilend neer toen zij hoorde dat ze toch niet door gingen, maar toen ze hoorde dat ze mochten voetballen voor de troostfinales waren ze weer helemaal in hun nopjes.

De moeilijkste wedstrijd was de halve finale voor mij. De twee teams wisten niet echt te scoren. Ondertussen kreeg ik te horen van de organisatie dat er geen tijd was voor strafschoppen en zodoende moest ik gaan beslissen bij een gelijkspel wie het beste had gespeeld, dus min of meer wie het meest had aangevallen, de meeste balbezit had en de meeste doelkansen. Ik hoopte dus echt dat er iemand zou gaan winnen want een dergelijke beslissing maken zou niet meevallen. Ik vond een team beter spelen maar qua kansen kwamen ze ongeveer hetzelfde uit. Het betere team kreeg een hele mooie kans, schoot op doel, de keeper liet de bal los en de bal rolde rustig richting de doellijn… Dat was dus het moeilijkste moment van het toernooi voor mij. Natuurlijk ging de keeper nog achter de bal aan en natuurlijk wist hij ‘m nog te beroeren om de bal uit het doel te werken. Nu stonden er alleen wel 20 vragende kinderkopjes mij aan te staren wat ik zou gaan doen. In mijn ogen was de bal niet in z’n geheel over de lijn. Maar dit was nogal moeilijk te zien omdat het kleine losse goaltjes waren die soms best wel scheef stonden en omdat er geen lijnen waren aangegeven. Enfin, ik bleef resoluut bij mijn standpunt en voor mij was dit wel de doorslag die mijn beslissing zou bepalen bij een gelijkspel. Dus het enige wat niet mocht gebeuren is dat het andere team een goal maakte…

Daar zag het ook helemaal niet meer naar uit maar het betere team wist gewoonweg niet meer te scoren. Twee minuten voor tijd was er dan een zwak schot van hoe kan het ook anders de zwakkere partij. Maar gelukkig voor hen werd de bal beroerd door een verdediger dus de bal veranderde van richting, keeper op het verkeerde been, bal het doel in. Nu was er dus eindelijk gescoord en was het 1-0 voor het team dat niet verdiende te winnen. De resterende minuten werd er niet meer gescoord en dus kreeg ik een zeurende coach aan mijn hoofd van het betere team dat de goal wel zat. Ik kon er niets meer aan doen, zo gaat dat nou eenmaal bij voetbal.

Ondanks mijn twijfelachtige optreden tijdens de halve finale had het scheidsrechterscomité mij toch aangesteld als de arbiter tijdens de finale. Het was de ploeg die gelukkig won in de halve finale tegen de ploeg die bij mij in de poule met 10-0 hadden gewonnen en die in mijn ogen die dag het beste voetbal had gespeeld. Dit werd ook duidelijk in de finale die zonder veel problemen verliep en waarbij de beste ploeg met 3-0 won. Een mooi toernooi en voor veel van deze kinderen het hoogtepunt van het jaar als je nagaat uit wat voor een erbarmelijke omstandigheden ze komen. Bijna ieder team kreeg wel een prijs, sowieso een gratis lunch wat ze altijd wel kunnen waarderen. Maar voor de nummer één waren er echte Chelsea shirtjes met rugnummers van Drogba en Essien. Dus niet meer de allernieuwste maar toch.
Ergens gedurende een week hebben we ook nog sinterklaas gevierd d.m.v. een surpriseavond. Ik had mijn huisgenootje Lieke getrokken en had een flamboyant gedicht voor haar geschreven. De kadootjes bestonden uit een medicijnenkabinet van maandag tot zondag omdat ze zo vaak ziek is en zo mooi haar pilletjes kan ordenen. Wat tabak voor de waterpijp en een fles wodka die ik doormiddel van Skittle snoepjes roze heb weten te maken. Zelf had ik ook een aardig gedichtje ontvangen en natuurlijk een fles Jack Daniel’s met complementary trucker cap. Sponzen om mee af te wassen, baardkralen en een coole zonnebril die ik helaas alweer kwijt ben geworden en tot slot nog een drankspelletje. Ik ben dus niks tekort gekomen.

In de weekenden was het vooral weer feesten in Kaapstad. Heb geloof ik niet veel anders gedaan met mijn weekenden als ik het probeer te herinneren. Maar meestal zijn deze weekenden erg gezellig en ik heb er dus weinig tegen. Het weer is inmiddels ook best prima. Meestal verkeren we tussen de 25 en 35 graden. Dus dat is allemaal mooi, alleen in Grabouw is het vaak bewolkt dus moeten we de zon zoeken aan de andere kant van de berg. We zijn ook naar een wedstrijd van Ajax Cape Town geweest. In een stadion waar 70.000 mensen in kunnen. Helaas zitten er misschien 5.000 mensen, als het al zo veel was en de helft van het stadion is gewoon afgesloten. Aan de andere kant, een kaartje kostte R40, zo’n € 3,50 dus dat valt dan wel heel erg mee. De sfeer was zeer goed, de hele wedstrijd werd er gezongen en ondanks het tegenvallende seizoen van Ajax werd er weer eens gewonnen met 3-2 dus dat was best wel een feestje waard.

Inmiddels had ik blijkbaar furore gemaakt als scheidsrechter omdat ik weer was gevraagd om twee wedstrijden te fluiten. Een wedstrijd van townshipkinderen uit Grabouw tegen kinderen uit Genadendal waar andere studenten zitten. Na wat lang wachten totdat beide teams gereed waren voor de strijd mocht ik dan eindelijk op mijn fluitje blazen voor het begin. Eerst waren de jongens aan de beurt. We hadden afgesproken om met buitenspel te spelen en dit zorgde tot mijn ongenoegen er wel voor dat ik zo’n 40x daarvoor heb moeten fluiten omdat ze niet echt doorhadden hoe het zat. Maar in overleg met de coaches wilden ze het toch niet afschaffen. Het eerste doelpunt moest ik dus ook bevel van de grensrechter afkeuren vanwege buitenspel terwijl ik zo mijn twijfels had. Uiteindelijk werd er gemakkelijk met 3-0 gewonnen door de zwarte isiXhosa kinderen van Waterworks, Grabouw. De tegenstander was ook gekleurd en gekleurde spelen hier meestal rugby dus waarschijnlijk lag daar het verschil.

Ik had het eigenlijk wel een beetje gezien maar de dames moesten ook de kans krijgen om te kunnen spelen. Alleen de dames van Waterworks spelen nooit voetbal dus dat zou wel even een makkie worden voor Genadendal omdat deze dames het al veel langer spelen. Zo ging het op het begin ook. Genadendal was veel beter en uiteindelijk maakte ze ook de 1-0. Alleen zoals dat gebeurd bij dames ontstaan er irritaties en dan wordt er veel gescholden en minder gevoetbald. Zodoende wist Waterworks zelfs te scoren en de stand was tot verbijstering van Genadendal 1-1. De spanning op het veld liep steeds hoger op en ze kwamen steeds tegen mij zeggen dat ze uitgescholden werden, maar dat kan ik natuurlijk niet verstaan dus kon ik er vrij weinig tegen beginnen. Vervolgens ging het helemaal mis. Een meisje van Genadendal werd hard geraakt door een schouder van de potige Waterworksters. Ze wilde niet meer verder spelen en omdat ze geen wissels hadden besloot ik dat het kleinste jongetje van Genadendal dan mocht invallen voor haar. Dit tot ongenoegen van de Xhosa dames die het jongetje meteen op de grond duwde en boos waren hoe hij het in z’n hoofd had kunnen halen om op het damesveld te komen. Het jongetje ging weg en ik zij dus tegen hem dat het mocht en ik zou het wel uitleggen aan de dames. Met vier dames aan mijn nek zeurend, scoorde Genadendal de 2-1. Nu waren ze helemaal door het dolle heen en ik mocht de goal niet tellen van ze. Ik deed dit wel en het spel lag hierdoor zo’n 5min stil en de rust keerde pas later terug met hulp van de coaches en mijzelf. Uiteindelijk sprak ik af dat als ik nog een iemand hoorde schelden de wedstridj zou stoppen en dat het scheldende team zou verliezen. Ik kon ze niet verstaan dus wat voor mij was het eigenlijk niet mogelijk dit te hanteren. De dames zouden dit dus aan mij moeten komen melden maar dan was het voor mij weer moeilijk om te geloven dat ze ook echt de waarheid spraken. Enfin, er werd bijna niets meer gezegd op het hele veld. Ik moest nog een keer de wedstrijd stilleggen omdat er iemand geblesseerd op het veld lag. Zodoende heb ik nog net even de 3-1 afgekeurd die bijna tegelijk werd gemaakt. Ik eindigde de wedstrijd kort daarop en sommige meiden waren nog steeds boos. Maar toen ze chips en drinken kregen was alles weer goed en kon mijn weekend eindelijk beginnen!

Ook een memorabel moment was het optreden van Steve Aoki. Dit was in Kaapstad bij het vliegveld in een grote hangar. De muziek was goed en we hebben een mooi feestje gehad. Iedereen had het naar zijn zin alleen hier ben ik mijn zonnebril kwijtgeraakt… Verder heb ik afgelopen zondag nog genoten van een concert van Goldfish die ik voor het laatst heb gezien in Amsterdam zo’n 2 jaar geleden denk ik. Dit was een hele relaxte avond alleen was er een mankement en dat is dat ik niet zo goed te been was, waarom? Nou hierom…

Op zondag morgen werd ik wakker met mijn vriendin, die ik in de gedaante van Evi hier heb verworven, naast me. Ik besloot om met haar een balletje te gaan trappen om haar eens even de kneepjes van het voetbalvak bij te brengen. Dit ging prima en de bal ging heen en weer zoals het hoort. Dit moest wel binnen in de huiskamer omdat we twee honden buiten hebben lopen die gegarandeerd de bal zullen verslinden. Het ging allemaal goed totdat ik besloot nog eens uit te halen en mijn been iets te ver naar achter te zwaaien. De deur was iets te dicht achter me geposteerd en ik hoorde wat geklingel van glas. Ik keek naar de deur. Daar zat nu een mooi gat in de ruit. Ik keek naar mijn voet, daar zat nu een flinke kloof in mijn hak. Het begon al snel te bloeden en ik heb mijn hak gewassen in de badkuip die nu rood zag. Vervolgens wat verband eromheen maar daar was het ook al vrij snel doorheen aan het bloeden. Dan maar naar de dokter. Dokter opgebeld want het was zondag, maar hij was vrij snel te plaatse. Hij keek ernaar en besloot meteen over te gaan op hechtingen. 4 spuiten, pijn, 5 hechtingen later was ik weer klaar om te gaan wandelen. Dit ging eigenlijk best prima maar ik moest toch een beetje voorzichtig zijn. Het concert van Goldfish ging op zich nog wel. De rest van de week heb ik me heel erg rustig gehouden de wond veel gewassen en niet te veel gelopen.

Vandaag heb ik de hechtingen eruit laten halen. In eerste instantie was het idee om de helft eruit te halen en mijzelf de andere helft te laten doen op vakantie. Uiteindelijk bleek dat de hechtingen al redelijk verzonken zaten . De oude dokter had er zelf best veel moeite mee en is drie keer weggelopen om zich te beraden of om iets anders te pakken. Uiteindelijk heeft ie met een microscoop op zijn kop alle hechtingen eruit gehaald. If I had to do that by myself it would have been torture… Dus nu moet ik een beetje voorzichtig zijn met mijn hak de komende dagen. Gelukkig is de trip niet in gevaar gekomen!

De trip, daar ben ik nu eindelijk aangekomen. Een epische trip door Namibië, Zimbabwe, Botswana en Zambia. Hier kijk ik het meest naar uit. Alle voorbereidingen zijn getroffen en zondag morgen vertrekken we. Ik zal kerst vieren in de woestijn met een vooruitzicht van minimaal 40 graden. Met Nieuw Jaar zal ik ook nog in Namibië verkeren ter hoogte van Windhoek de hoofdstad. We hebben een druk schema dus het wordt een besloten rustig Nieuw Jaar met hopelijk een sterrenhemel die elk vuurwerk teniet zal doen. Maar eerst gaan we symbolisch het halve jaar afsluiten met een stapavond in Kaapstad. Ik ben 23 dagen weg dus pas 13 januari zal ik wellicht weer van me doen laten horen. Ik heb er in ieder geval zin in.

Ojaa en de stage gaat prima, ze zijn onder de indruk!

Groeten