Da-bien-che

06. Liften

Geïnspireerd door Baptiste over het liften van Polen naar Japan, besloot ik ook maar eens een stuk te gaan liften. Van Bejing naar Shanghai leek me wel een goede optie omdat deze twee grote steden door een vrijwel directe snelweg verbonden zijn. Geprobeerd om vroeg te vertrekken bij mijn host in Beijing, maar het was toch alweer half elf voordat ik de deur uitging. Een stuk moeten lopen naar een benzinestation aan de rand van de stad en daar begon ik dan.

Bewapend met blaadjes en tekst in het Chinees moest ik de klus gaan klaren. Het station was eigenlijk alleen bereikbaar met de auto maar ik ben gewoon een stuk over de weggelopen om het hek te omzeilen. De medewerkers waren het er geloof ik niet mee eens dat ik er stond en probeerde me te informeren in het Chinees en met gebaren dat ik moest wijken naar de weg aan de rand van deze expressway. Dit was natuurlijk niet mijn plan en daarom besloot ik lekker Oost-Indisch doof te spelen en probeerde mijn verhaal uit te leggen. Toen kwam er een vrouw die een paar woordjes Engels sprak en me wel mee wilde nemen. Onderweg probeerde ze me er van te overtuigen dat ik beter de trein kon pakken. Ze was zelfs bereid om mijn treinticket te betalen. Ik moest die afslaan met een barrage aan argumenten en uiteindelijk bleek dat ‘challenge’ het meest duidelijk was. Ook wilde ze me 300y geven (bijna €50,-) maar die heb ik afgeslagen. Dus besloot ze me dan toch maar af te zetten bij een oprit van de snelweg naar Shanghai. Ik probeerde om te zien of er een pompstation was of een andere goede plek maar het werd gewoon op de invoegstrookstaan zonder dat ik echt van de weg af kon. Toch stopte vrij snel een busje en de man begreep min of meer wat ik wilde en zetten me af bij een tolstation. Ik kreeg ook nog een blaadje met Chinese tekens in mijn hand gedrukt. Bij het tolstation vriendelijk aan de beambte proberen duidelijk te maken wat ik wilde en ik mocht gewoon tussen de auto’s gaan staan. Na een paar minuten stopte er een Suzuki Swift en de chauffeuse sprak perfect Engels. Ze had in Ierland gestuurd en werkte nu voor een Engels bedrijf. Ze was op haar weg naar werk en kon me alleen maar bij het tolstation afzetten dat wel de snelweg naar Shanghai was. Blijkbaar had ik dus bij een andere weg naar het zuiden gestaan, die waarschijnlijk veel omslachtiger was. Regel 1 van liften dus overtreden, niet weten waar je zelf bent of waar je heen moet gaan.

Bij dit tolstation liep ik naar wat stilstaande auto’s en het was al vrij snel raak. Vijf zakenmensen wilde me wel een stuk meenemen. Ik begreep niet hoe dit kon want er konden maar vijf mensen in de Porsche Cayenne, maar blijkbaar hadden ze een extra auto gebeld en kon ik dus toch plaatsnemen. Onderweg aan de telefoon met een vrouw die een beetje Engels sprak probeerde ze me weer ervan te overtuigen om naar een treinstation te gaan en de trein te pakken. Haar man in de auto was geloof ik weer bereid om het ticket te betalen. Weer mijn best moeten doen wat mijn bedoeling was en uiteindelijk stond ik bij een soort rustplek met een af- en oprit voor de snelweg. De auto’s op de snelweg stopte niet dus ging ik bij de oprit staan. Dit was meteen prijs en de man kon me enkele kilometers meenemen naar een groot benzinestation met restaurant. Ik dacht dat ik hier mijn slag wel kon slaan en naar enkele uren zonder eten besloot ik wat in te slaan en wat noedels te gaan eten. Mijn blaadjes uitgestald, trok ik wel belangstelling, maar niemand bood zich aan. Dus toch maar weer op zoek. Inmiddels liep de klok al tegen drie uur aan en was ik eigenlijk naar maar tientallen kilometers verwijderd van Beijing. Ik moest dus echt een langere rit gaan vinden. Er waren best wel wat auto’s maar niemand bleek me te kunnen helpen. Dus maar een stukje verder gelopen naar het benzinestation waar ik ook geen succes had, maar toen kwam er weer een Porsche Cayenne aan rijden en de bestuurder riep. Hij en haar vrouw moesten blijkbaar wel een redelijke afstand naar het zuiden en ik kon meerijden. Weer werd me aan te telefoon door een Engels sprekende dame verteld dat ik beter de trein kon pakken en dat ze me zonder probleem naar een station zouden brengen. Nu lukte het echter wel iets sneller om mijn verhaal duidelijk te maken. Dus was ik klaar voor een comfortabele lange rit. Als ik aan het begin van de avond nog een goede lift kon krijgen was ik misschien wel minstens halverwege voor de volgende dag.

Drie is toch een heilig getal ofzo, driemaal scheepsrecht, driemaal treinsrecht? Na enkele kilometers stopte we en liep de bestuurder naar het rechterachterwiel. Ik stapte ook uit en hoorde meteen de lucht uit de band ontsnappen. Er zat een grote kiezel in en er moest iets aan gebeuren. In plaats van een reservewiel een bandenplakset. We konden alleen niet de benodigde krik vinden. Dus maar gebeld en gewacht aan de kant van de snelweg. Gelukkig was het weer op zich vrij goed. Na een uur wachten nog steeds niks. Dus maar een nummer gebeld dat op de railing van de snelweg stond. Die zouden wel even komen. Dit duurde ook weer minstens een uur. Ik twijfelde nog om andere auto’s te gaan zoeken maar steeds leek het alsof het bijna opgelost was. Daar kwamen ze met een busje en een team de band repareren. Echter krikte ze alleen de jeep omhoog, haal het wiel eraf en verwijderde een metalen pin van zo’n 15cm. Hierna gingen ze er met het busje vandoor en het wiel om er een nieuwe band op te leggen. In de achteruit een kilometer teruguit op de snelweg om de oprit weer af te rijden. Daar stond ik dan te wachten met een horloge dat bijna op vijf uur stond. Maar dit mocht toch niet meer lang gaan duren? Uiteindelijk waren we iets na zessen pas weer aan het rijden. Omdat ik niet veel had geslapen ‘s nachts viel ik in slaap en werd ik wakker aan de rand van Dongying, de stad waar zij heen gingen.

Moest ik hier niet vragen om een benzinestation of een tolstation? Ze vroegen niks aan mij en leken niet het plan te hebben om mij ergens af te zetten. Het bleek dat ze me mee uiteten namen. Een soort omelet met tomaat, soep en een grote vis met rijst. Ze dacht geloof ik ook dat ik dagen niet gegeten had want ze bleven m’n bord maar vullen. Inmiddels was de man er wel ingeslaagd om een vertaalapp te gebruiken zodat hij me mededelingen kon doen. Hij liet me zien dat hij een hotel en mijn treinticket zou regelen. Ik wist niet goed of ik nee of ja moest zeggen en zei eigenlijk niets, maar blijkbaar hoorde hij een antwoord. Ik dacht daarom al dat hij mijn ‘uhmmm’ had opgevat als een ja. Na het eten reden we naar een luxe hotel waar ik van verwachtte dat het hun hotel was. Dit was correct maar ik kreeg ook een nieuwe mededeling: ‘tonight you and I live together.’ Ok? Ben benieuwd. Het hotel was grandioos en erg luxe. Het Luxury Blue Horizon hotel voor degene die het willen opzoeken. We werden naar een kamer geloodst en de schijnbaar suite met een bed dat breder was dan lang en een groot rond bad met alle luxe was deze avond niet voor mijn host en zijn vrouw, maar voor mij en mijn host. Hij ging meteen slapen en deelde me mee dat ik morgenvroeg op de trein werd gezet. Nog even gedoucht en maar heerlijk gaan slapen in waarschijnlijk het meest luxe bed wat ik op deze reis ga vinden. ‘s Morgens vroeg eruit en ik werd naar het ontbijt geloodst. Een buffet in verschillende Aziatische stijlen wat minstens twee keer zo groot was als het buffet van een La Place en alles was ‘up for grabs’. Genoeg op mijn bordje gegooid en toch werd ik weer gepusht om meer te nemen. De vrouw sloot zich bij het ontbijt ook weer bij ons aan. Daarna naar de kamer, spullen pakken en op naar het station. Maar natuurlijk niet voordat ze me een tas van het hotel gaven met vijftien stukken fruit, flesjes water, toiletspullen en blikjes Red Bull (dat hier blijkbaar een Vitamin Functional Drink is). De man bracht me alleen naar het station en kocht een kaartje voor mij. Ik had de avond ervoor al een briefje vertaald met mijn offline woordenboek en in mijn beste Chinees een bedankbriefje geschreven. Hij gaf me nog een medeling: ‘up the hand for love’. Ik gaf hem dus maar een hand. Na mijn briefje te hebben gelezen gaf hij mij ook een hand. Het ticket is helaas niet voor de trein, maar voor de bus. Ook was ik om 9u op het station en gaat de bus pas om 17u.

Wat vind ik nou van deze laatste beslissing. Aan de ene kant voel ik me nu een laffe lifter die het avontuur uit de weg gaat. Misschien als het vandaag had meegezeten was ik eerder in Shanghai dan met de bus. Aan de andere kant heb ik zes liften gehad en werd me dus voor de derde keer aangeboden naar het station te gaan. Ik zat ook een beetje met de tijd en wilde eigenlijk vandaag in Shanghai zijn en dacht dat dit met een vroege trein ook wel zou lukken. Liften was aan de ene kant misschien ook gratis maar twee goede maaltijden en een goede nachtrust zijn natuurlijk ook wat waard. Het voelt in ieder geval van mijn kant dat ik wel mijn best heb gedaan om te blijven liften, maar dat ik een gegeven paard uiteindelijk niet te vaak in de bek moet kijken... 8 april vlieg ik vanaf Hong Kong naar Indonesië dus ik hoop een beetje op tijd nog het zuiden van China te zien, een berg te beklimmen en Hong Kong te verkennen.
Wordt vervolgd...