'Nam

13. Vietnam deel I

Dus weer klaar voor een nieuw avontuur. Een nieuw land, een nieuwe taal, geen bekende mensen. De eerst couchsurfing spot was wel al geregeld en ik wist dus wel waar ik heen moest gaan toen ik landde. Na een beetje rondlopen rond de luchthaven wist ik de motortaxi’s te vinden. Ik denk illegaal maar een stuk goedkoper. Ik moest namelijk naar district 2 en dat lag aardig buiten de stad. Dus na een taxirit van bijna een uur, omdat we steeds moesten stoppen om te vragen waar we heen moesten, aangekomen bij Samuels huis. Samuel bleek een soort van hostel, airbnb, homestay en cs spot ineen te hebben. Een beetje vreemd maar vooruit. Op zijn bevestiging stond ook dat ik twee nachten gratis kreeg en daarna een donatie kon doen...

De volgende dag er maar meteen op uit om een motor te kopen. Van veel backpackers gehoord dat dit de ideale manier is om door Vietnam te reizen. Sam bood aan om me te helpen en nam me mee in de stad. Ik koos voor een oude Honda Win omdat bijna iedere backpacker deze kiest, zodoende makkelijk door te verkopen moet zijn en makkelijk te repareren (en dat is belangrijk hier). Na een paar rondjes op de rammelbakken koos ik er eentje. Voor $350 was ik het mannetje. Daarvoor werd ie dan ook gerepareerd. Daarna nog even naar het War Remnants Museum. Een indrukwekkend museum over de Amerika oorlog. Aan de andere kant is het erg eentonig en wordt er alleen uitgebeeld hoe geweldadig de Amerikanen wel niet waren. Ik moet zeggen dat dit niet mis was en vooral Agent Orange is een duistere vlek op de vlek op de verder stralend witte historie van Amerika... Daarna op weg naar Sam, al meteen veel problemen met schakelen. Ik dacht dat ik dit kon, maar ik had toch mijn twijfels over mijn eigen optreden en tel daar duizenden motors en de chaos omheen bij op en je komt voor veel hachelijke momenten te staan. Letterlijk te staan, want vaak sloeg mijn motortje af wanneer ik net op een drukke rotonde kwam. Niet fijn en ook gevaarlijk maar uiteindelijk bereikte ik toch Sams huis.

Het volgende bezoek ging uit naar de Cu Chi tunnels. Een netwerk van tunnels die de Vietcong gebruikten voor het strijdden tegen de Amerikanen. Het zou ongeveer 2-3u duren om er te komen. Deze had ik ruim nodig omdat ik nogal veel verkeerde wegen nam. Ook deed mijn versnellingsbak het niet naar behoren. Eigenlijk werkte alleen de eerste en vierde versnelling en dat is niet handig in sommige gevallen. Toch mijn bestemming bereikt en ik was zo goed als de enige daar dus dat was wel fijn. Eerst een mooi propagandafilmpje bekeken van vroeger. Wat hadden ze toch een goede tijd daar met het vechten tegen de Amerikanen. Iedereen lachtten en ze vermoorden de duivels bij de vleet. Zelfs de vrouwen vochten mee. ‘At day they ploughed the fields, at night they killed Americans.’ Daarna was het tijd voor het kruipen door de tunnels. Ik werd in m’n eentje de tunnel ingestuurd en moest 5m kruipen om te kijken of ik het wel aankon en erin paste. Het was krap maar zo moeilijk was het nou ook weer niet. De volgende tunnels waren hetzelfde verhaal maar ze werden steeds langer. De gids zei waar ik heen moest en dan moest ik kruipen. Ik kon net niet gebukt lopen want daar ben ik niet lening genoeg voor en ook iets te groot. Ook was het fijn om de vleermuizen wakker te maken om te vragen of ik er alsteblieft langs mocht. Het was ook redelijk vochting en warm dus het werd uiteindelijk wel een kleine workout. Hierna kreeg ik lunch geserveerd en besloot ik nog even te schieten met een AK47. Ik heb niet zoveel met wapens, maar nu we er toch zijn. Ik moest per kogel betalen en één kogel was iets meer dan ’n euro. Ik besloot dus om het minimale aantal van vijf kogels te bestellen. Het was best wel leuk, maar meer had ik er ook niet voor over. Op weg naar huis dan maar. Mijn motor deed het weer uiterst gebrekkig en met stevige regenbuien tussendoor was het geen pretje. Daar kwam ook nog het spitsuur bij en ik zat weer flink in de moeilijkheden. Ik was er vrij zeker van dat dit niet meer aan mij lag en besloot om weer langs te gaan bij de verkoper om het te laten fixen.

Er arriveerde de volgende dag een Algerijnse Fransman en we besloten de stad in te gaan voor een zaterdagavondje stappen. Met de gebrekkige motor de stad bereikt, een goedkoop hostel genomen en de stad in. Het was gezellig, het bier was goedkoop bij de meeste plaatsen. Vreemd dat de prijs tussen een goedkope bar en een club een prijsverschil van bier kan betekenen van 1000%. Goed in de olie weer terug naar het hostel. De volgende dag was mijn telefoon van de oplader verdwenen na goed nadenken was ik er zeker van dat ik ‘m toch echt aan de oplader had gelegd. Gestolen dus. Een tegenvaller maar misschien kon ik nog wat doen. Er stond een camera precies op de plek gericht waar mijn telefoon lag. Er had zich een dame uitgecheckt van onze kamer. Anderen hadden ’s morgens vroeg wel twee mannen gehoord op de kamer maar die konden er niet hebben geslapen. Een hoop gestress dus op de vroege morgen met een katertje. De hostel staff erbij gehaald om te vragen naar de camera beelden. Die zouden bekeken worden en dan zouden we het oplossen. Een uur moest ik wachten, maar later werd me verteld een keertje in de middag. Vervolgens werd er aan me doorgegeven dat er geen beelden beschikbaar waren omdat het internet eruit lag en het werkte alleen op internet. Balen en een beetje verdacht. Niets aan te doen helaas en iedereen in het hostel was ineens een verdachte, maar wat kon ik doen. De receptie vertelde me dat ik beter niet naar de politie kon gaan omdat die allemaal vragen zouden gaan stellen aan hun. Ik legde uit dat ik dit voor verzekeringsdoeleinden nodig had. Ik besefte ook nog dat ik m’n hikingschoenen kwijt was. Hier moet je vaker je schoenen uit doen dus die staan dan voor een kamer in een rekje. Niet erg handig en ik vraag me af of iemand iets met zo’n grote schoenen kan hier. Enfin, ik besloot toch naar de politie te gaan. Ik probeerde uit te leggen wat er aan de hand was. ‘Where, where?!!’ werd me toegeroepen. Uh, Saigon Budget Hostel. ‘Get Hostel people!!’. Maar ik hoeft alleen maar een rapport te hebben. ‘Get Hostel PEOPLE!!’ Ok, ok... Dus naar het hostel gegaan om iemand mee te vragen. Maar ze waren ineens te druk en waren duidelijk bang om mee te gaan. Dus vroeg ik maar om een schriftelijke verklaring. Deze wilde ze aarzelend wel geven maar ze durfde ‘m niet te ondertekenen of te zeggen waar het gebeurd was. Het was alleen een blaadje waarop stond wat ik kwijt was. Weinig hoopvol ging ik maar weer naar het politiebureau en daar kreeg ik weer een schreeuwkannonade en besloot ik maar af te druipen en hoopte ik dat de verzekering genadig zou zijn zonder een politierapport. Ondertussen had ik alweer een nieuwe iPhone op de kop getikt omdat ik niet zonder kan, ben compleet verslaafd aan dat ding. Niet in zulke grote mate maar het is verdomd handig om hier Google Maps te kunnen gebruiken met het ingewikkelde wegennet en een gebruik aan wegwijzers. Ook al zouden die er staan, de taal is erg lastig en dan zou het nog steeds lastig zijn. Mijn motor had ik ook laten repareren en er bleek flink wat mis te zijn met de schakelbak. De reparatie zat inbegrepen bij de aankoop maar ik besloot toch nog enkele euro’s te geven omdat het blijkbaar heel duur moet zijn geweest om alles te vervangen. Na wat negatieve ervaringen dacht ik dat het tijd was voor wat nieuws dus besloot ik de volgende dag verder te gaan naar een andere stad.

Wat wel leuk was, was dat er bij Sam ook nog acht Suid Afrikaners sliepen die allemaal Afrikaans spraken en op een trip door Afrika, Azië en Australië vrijwilligerswerk deden via een organisatie. Erg gezellige gasten en voor mij weer kans om mijn Afrikaans op te halen. Het bleek dat dit wel een beetje minder was sinds mijn tijd in Zuid-Afrika maar vaak kon ik ze wel goed begrijpen en hun gesprekken volgen.

Na uitgeslapen te hebben rustig aan gedaan en rond het middaguur vertrokken. Sam zei me al dat Dalat vanaf die tijd iets te ver was en ik kon beter halverwege ergens stoppen. Ik besloot dit te doen en bewapend met Google Maps reed ik vrijwel in één keer goed. Na zo’n 4-5u rijden realiseerde ik me dat ik iets vergeten was. Mijn Lonely Planet. Moest ik teruggaan of doorgaan. Ik besloot terug te keren want het was een kado van mijn broeders en ik kon ‘m nog wel gebruiken. Vrijwel meteen toen ik terugkeerde had ik een lekke band net op een stuk waar geen dorpje naast de weg lag die er daarvoor bijna overal wel was. Dus een heel stuk gelopen in de hitte kwam ik aan bij een dorpje en was er vrijwel meteen een kleine garage voor motors. Mijn motor laten zien en hij begon met de reparatie. Wat kinderen waren met een bal aan het spelen en ik besloot met ze te gaan voetballen. Dit was erg gezellig, erg heet en ik erg bezweet. Na een half uurtje was de band klaar. Schade: 10.000. Ik vroeg nogmaals naar de prijs: 10.000. Ik liet het hem intypen op mijn telefoon. 10.000. Mmm, ok dan maar. 10.000 is ruim 40 eurocent. Blij verrast vervolgde ik mijn trip terug naar Saigon om mijn boek op te halen. Sam vroeg naar nog waar mijn donatie was. Ik was het een klein beetje vergeten maar vond het ook raar aan de ene kant. Dit is niet de bedoeling van couchsurfen en ik vond het een beetje grof om te vragen naar een donatie voor water en licht. Ik begrijp het wel aan de ene kant maar dat is dan eigenlijk wat je op de koop toeneemt bij CS. Daarnaast heb ik twee keer ruim één uur met z’n kinderen Engels gesproken tijdens zijn privé Engelse klas. De tweede keer deed hij zelfs niets met het kind en was ik de enige die in principe les gaf. Ik vond het aan de ene kant niet erg maar de prijs per uur voor het geven van Engelse les op een kleuterschool is hier $17,- dus dat is niet mis. Dit was ook nog eens privé één-op-één met niemand minder dan mij. Hij begreep dit ook wel maar zei dat ik toch een willekeurige donatie kon doen. Met €4,- vond ik het wel gescheten en ik was weer op weg naar Dalat deze keer. Het bleek een vermoeiende reis. 270km waar je een hele dag voor uit moet trekken. De motor moet ook regelmatig stoppen en het is vaak erg druk wat het erg uitputtend maakt voor m’n concentratie en dat is ook niet goed. Daarbij is het ook nog regenseizoen en ’s avonds kwam ik dan eindelijk aan bij een nieuwe CS adres. Een scheikunde leraar die net getrouwd was. Maar meer daarover later.