De grande finale (2)

Dan nu het allerlaatste vervolg van mijn reis. Inmiddels ben ik een beetje vals aan het spelen omdat ik me op dit moment al op Schiphol bevind. Hier moet ik nog meer dan twee uur wachten dus dan heb ik mooi even tijd om het verslag af te typen.

De vorige keer ben ik gebleven in Livingstone in Zambia. De stad staat bekend om de wereldberoemde Victoria Falls. We verbleven hier enkele dagen dus we hadden genoeg tijd om van alles te beleven. De eerste morgen waren we rond kwart voor 9 bij de travel agency om te vragen wat er allemaal te doen was in Livingstone. Er was voor ieder wat wils met Olifanten rijden, Leeuwen ontmoeten, bungeejumpen, raften en nog veel meer. Het raften zag er wel echt gaaf uit op de foto’s dus we besloten om dat te gaan doen. Maar het raften begon om 9u en het was vijf minuten voor negen. Snel de zwembroek gehaald en naar de rivier zonder een goede briefing hoe je nou moet raften. Toch maar met z’n allen het bootje ingestapt en maar gewoon peddelen dan zou het goed moeten komen. Bij de allereerste stroming ging er al meteen iets mis. Lieke kon niet blijven zitten en viel in het water. Ze kon er wel redelijk makkelijk weer ingetrokken worden en daar kwam de volgende stroming alweer aan. Nu ging het totaal mis. De boot kapseisde en iedereen lag in het water. De stroming was hier sterk dus het was vereist om zeer goed vast te houden aan de boot. Evi en Anouk lukte dit niet. Evi dreef weg en werd opgepikt door een kajakker. Anouk zat vast onder de boot en kwam met een beetje adem tekort op de boot. Sommige waren wel geschrokken maar ik vond het juist de mooiste ervaring van het hele raftgebeuren. Het raften was denk ik het meest mooie en extreme wat ik gedaan heb in Afrika en het kapzeisen heeft daar ook aan meegeholpen. Alle andere stromingen die dag waren van een mindere categorie en daarbij is ook alles goed gedaan. Er waren ook boten die niet zijn omgevallen maar die hebben dus niet mee kunnen maken hoe het is om in het water te worden geslingerd in de wilde rivier op zoek te gaan naar de boot. Een hele mooie ervaring dus. Een minpuntje, heel erg verbrand omdat ik mijn zonnebrand crème niet kon vinden in alle haast die morgen. Daar heb ik nog een aantal dagen last van gehad en ik ben er ook flink door vervelt helaas. Maar toch een supervette ervaring en de volgende dag koos iedereen voor olifantenrijden.

Ik vond het zelf niet het aller spectaculairste en het kostte ook ruim 100 euro, toch ben ik maar meegegaan omdat iedereen het deed. Het enige dat ik nu kan zeggen is dat ik het gedaan heb en dat ik daar wel blij mee ben maar om nu te zeggen dat het een ervaring was om nooit te vergeten, nu-uh. Het was best commercieel, duurde niet lang, saai en vermoeiend. Maar dat mag natuurlijk deze trip niet verpesten. Nog maar een keer uit gaan eten en de volgende dag maar naar de Falls want dat is de hoofdattractie en die zouden we anders missen. Omdat er zoveel water naar beneden valt en weer omhoog komt is het net alsof het constant regent. Dus huurde we poncho’s voor 50 cent om niet kletsnat te worden. Omdat ik natuurlijk spectaculaire foto’s wilde hebben moest ik even achter het hek op een bergje gaan staan. Maar door de modder gleed ik weg en bijna het ravijn in. Dan was ik waarschijnlijk wel op het 8u journaal geweest maar niet in zeer goede staat. Verder ging alles goed. Ik ben nog met Evi en Leonie naar beneden geklommen waarin we in een soort ‘echt’ Centerparcs konden lopen. Al met al een vermoeiende dag en de volgende dag maar weer op naar onze nieuwe en tevens laatste echte ‘trip’ bestemming. Maar mijn tijd op Schiphol zit er ook weer op en dit moet ik dus nog even snel thuis typen…

Het ging uiteindelijk niet helemaal zoals gepland en nu zit ik te typen in Nijmegen. Ik ben nu al bijna een week thuis dus nu moet ik het echt maar eens afmaken. Ik was gebleven bij het vertrek vanuit Zambia naar Maun, Botswana. We vertrokken erg vroeg omdat we over een drukke grenspost heen moesten. We waren er ook vroeg maar toch stonden er al honderden vrachtwagens in de rij. Gelukkig mochten we die inhalen en het aantal auto’s viel reuze mee. Er waren we een heleboel mensen die gewoon liepen en daarom stonden er lange rijen bij de balies. Natuurlijk was het een Afrikaans zootje en iedereen liep door elkaar heen. Toen wij eindelijk aan de beurt waren bleek dat we een papiertje dat we voor de auto zouden moeten hebben gekregen bij onze binnenkomst helemaal niet hadden. Maar op de een of andere manier was de sfeer gemoedelijk en een hoge douanebeambte liet ons zo door. We moesten over een pond dus er moest nog wel van alles betaald worden. Dit was ook redelijk snel geregeld en we konden oversteken. In Botswana moesten we opnieuw in de rij staan en al met al duurde het zo’n 2 uur om een riviertje over te steken. Maar vol goede moed reden we verder. De wegen in Botswana waren over het algemeen best goed alleen soms waren er dan toch wel potholes waar je voor uit moest kijken. Het aantal dieren op de weg was nog het meest gevaarlijk. Een groot aantal ezels, koeien en geiten liep regelmatig gewoon blind over de weg. Hier waren dus wel eens wat uitwijkmanoeuvres van toepassing die steeds goed zijn gegaan maar die toch wel krap waren als er sprake was van tegemoetkomend verkeer. Maar laat in de middag bereikte we dan toch onze laatste echte bestemming voor drie dagen. Het was een een mooie backpackers met een buitenbar en chill area. De douches waren ook buiten en we sliepen in een zaaltje. De volgende dag wilde we met een kano de Okavango delta in en dan daar overnachten. Helaas hadden we pech dat het ineens zo druk was geworden uit het niets dat er geen plaats meer voor ons was. Daarom besloten we te gaan paardrijden. Hier had ik natuurlijk heel veel zin in omdat ik vanaf mijn vijfde nooit meer op een paard heb gezeten en ik heb er op die leeftijd een val vanaf gemaakt met de nodige traumatische gevolgen. Maar met alleen maar meiden om me heen kon ik me natuurlijk niet laten kennen. Maar lekker paardrijden dan. Conclusie, het ging prima. Ik had het paard best wel goed onder controle en we deden ook regelmatig een stukje galopperen. Ook nog een stukje met de paarden door een riviertje gegaan wat wel leuk was om te doen. Dus best wel een goede ervaring maar comfortabel kwam er niet in voor. We besloten de avond door in de backpackers te eten en nog proberen te douchen maar er was geen water dus dat feest ging niet door.

De volgende dag ging we toch met de kano op pad maar dan alleen overdag. Nog steeds verbrand van het raften moesten we de hele dag in de zon in een mokoro (naam van de soort kano) gaan zitten. Het tempo lag niet heel erg hoog bij de gondelistische venetiaanse manier van voortbewegen. Dit was niet zo heel erg maar ik voelde me wel genoodzaakt me om de drie minuten opnieuw in te smeren. Uiteindelijk is de verbranding niet echt erger geworden dus het heeft wel enigszins geholpen. We zijn in de middag nog gestopt op een eiland. Hier kregen we een rondleiding van een local waarbij we lopend erg dicht bij zebra’s kwamen. Andere dieren slapen of overdag of waren vertrokken naar Chief’s Island wat voor ons iets te ver was. Dus helaas geen nieuwe dieren meer kunnen spotten. Na een wandeling in de brandende zon en de verzengende hitte kregen we een prima lunch. Na deze lekker verorberd te hebben zijn we gaan zwemmen in de rivier wat weer erg verfrissend was. Daarna maar zo snel mogelijk terug naar de backpackers wat een paar uur in beslag nam. Toen we onze transit van de boten naar de backpackers kregen zagen we nog net een nijlpaard in het water. Alleen met z’n snuitje boven water. Toch leuk om die nog even meegepakt te hebben. De volgende dag stond weer compleet in het teken van reizen en eigenlijk zat het er helemaal op. We moesten nog overnachten in Palapye en ergens in Zuid-Afrika om terug te keren in Grabouw. De reis naar Palapye nam de hele dag in beslag en we hebben ons wel tegoed kunnen doen aan een heerlijk buffet bij de slaapplaats. Daar besloten we om de volgende dag de terugreis naar Grabouw in een keer te maken. Dit betekende dat we ruim 2000km moesten gaan maken en een grenspost over moesten gaan. De grenspost ging snel en tot het avondeten in Bloemfontein was er niets aan de hand. We hadden alleen wel ondertussen doorgekregen dat er in Grabouw stakingen waren van de landarbeiders die gepaard gingen met de nodige rellen en plunderingen. Dus maar een paar mensen opgebeld waaronder Paddy en het merendeel zei dat het veilig was en dat de politie het onder controle had. Dus maar weer doorgereden niet wetend wat ons nou echt te wachten zou kunnen staan. De kranten bij de pompstation lieten verontrustende foto’s zien dus er werd een heleboel spanning en sensatie gemaakt. Iets anders wat nog gebeurde is ook leuk om even te vertellen. Toen we even stopte voor een sanitaire stop gewoon naast de snelweg had Leonie haar telefoon op de het dak van auto gelegd. Even later kwam ze erachter dat ze haar telefoon miste. Annemiek belde haar op en we hoorde niets. Ik bedacht me dat ik de telefoon voor het laatst op het dak van de auto had gezien. Dus Leonie gooit het raam open op de snelweg klimt half naar buiten en pakt zo haar mobiel van het dak. Ze had geluk dat ze een rubber hoesje om haar mobiel had waardoor die niet zo glad was en een beetje bleef plakken. De nacht verliep moeizaam en het rijden was het daardoor ook. Vaak mochten we maar 60 rijden en vaak moesten er vrachtwagen worden ingehaald in heuvelrijk gebied. ’s Morgens om 7u na dus 24u onderweg te zijn waren we in Worcester wat nog een uur van Grabouw is. Hier hadden we onze laatste stop en vroegen we even naar de situatie. Het bleek wel heftig te zijn geweest maar niemand wist hoe het er nu voor stond. Op naar Grabouw dus maar en daar aangekomen bleek dat we net alles hadden gemist. Bij onze medestudenten was wel achter het huis in de auto ingebroken en zij hebben twee dagen lang vele geweerschoten gehoord maar wij hebben daar niets van meegekregen.

Iedereen is dus veilig teruggekeerd en al snel vertrokken de eerste studenten naar huis. Toen Evi wegging zat ik alleen nog maar in Grabouw met Lieke, Meike, Marlies en Nina. Het was voor mij toen wel een beetje over. Het was rustig omdat er al zoveel studenten naar huis waren. Evi was er niet meer. Mijn stage zat erop en ik had geen auto. Dus kon ik niet veel dan in Grabouw rondhangen en hopen de zon te zien door de wolken die Grabouw altijd als voorkeur hebben om boven rond te zweven. Gelukkig kwam er hulp in de vorm Quirein en Bas. Mijn klasgenoten en maatjes uit Genadendal wat een uur rijden was en dus niet zo makkelijk bereikbaar. Maar nu kwamen ze bij mij inwonen om nog een laatste week te chillen en van de zon te genieten. We zijn elke dag naar het strand gegaan om lekker een balletje te trappen. Zijn nog wat gaan stappen en dronken elke avond een fles rum leeg. In het voorlaatste weekend had ik nog wel een kleine blunder gemaakt. In Kaapstad stond de auto midden in de uitgaansstraat. Hier had ik mijn schoenen uit de auto moeten halen en door een verschil tussen deuren sluiten in mijn voorgaande huurauto en hun huurauto was de deur van de bijrijderkant niet dicht gegaan. Dus met een goed humeur op zondag na de wedstrijd van Ajax tegen Feyenoord op naar Grabouw vraagt Quirein aan mijn of ik de stoel helemaal naar achter had gedraaid. Mijn antwoord was negatief en wat we toen zagen was nog veel erger. Op de stoel en vooral op de achterbank lag een hele plakkaat kots. Het meeste heb ik er met servetjes van de McDonald’s uit kunnen krijgen maar er zat nog een flinke vlek. Die vlek heeft er ook nog gezeten tot de auto weer ingeleverd werd en er is niets meer van gezegd gelukkig.

Het laatste weekend begon met een braai bij Q’s en Bas’ supervisor Cecil Davids. Hier een hele goede avond gehad en voor een laatste keer naar Genadendal om gedag te zeggen tegen Lizelle en om hun huis in orde achter te laten. Zaterdag besloten om het gezellig te maken bij ons thuis en om 1u ’s nachts kwam de buurman nogal aangeschoten ons vragen of we whiskey wilde drinken. Zo’n aanbod kon niet afgeslagen worden en tijdens zijn vele herhalingen en verhalen over golf had Dorien onze huisbazin en vrouw versgevangen kreeft klaargemaakt. Dus lekker decadent kreeft met mayonaise gegeten om 2u ’s nachts en daarna toch maar lekker naar bed. De volgende dag was het tijd voor een laatste keertje overnachten in Long Street Backpackers waar we vele nachten hebben beleefd. Dit keer stond Swedish House Mafia op het programma. Met vier aardige Canadezen hadden we de taxi gedeeld en waren we getuigen van een zeer plezante avond. Onze Zweedse vrinden draaiden beter dan ik verwachten en de sfeer was ook prima. Maar natuurlijk kwam daar ook weer een eind aan en de taxi was er op tijd om ons op te halen. Duurde het op de heenweg een half uur om er te komen met behulp van verkeersbegeleiding, was er nu niemand die dit deed en stonden we één uur gewoonweg stil. Uiteindelijk duurde het 2u en om 1u ’s nachts toch nog met geluk een kamer kunnen regelen omdat we vaste gasten waren. De volgende dag weer naar Grabouw om alles in te pakken en om nog een laatste gezellige avond te hebben. Die duurde tot 2u ’s nachts en waarbij er nog al eens op een vuvuzela werd geblazen. Geen klachten gehoord en dinsdag was het dus zover. Een laatste dag in Afrika. Om half 12 ’s avonds de vlieger naar koud Amsterdam.

Ik stond vroeg op om nog van alles te regelen. Eerst moest ik de boarding passen printen. Daarna naar de municipality om afscheid van iedereen te nemen. Vervolgens een laatste ontbijt met Hans Post, een van de vriendelijkste en interessantste mensen die ik in Afrika heb leren kennen. Daarna de laatste spullen pakken en afscheid nemen van mijn Huisbazin. Vervolgens nog een keer afscheid nemen van Paddy Cool die ons een half jaar goed heeft geholpen en ik ook zal blijven herinneren. Maar dan was het toch tijd om Grabouw uit te rijden. Een laatste keer voor een lange tijd voorlopig. Een laatste keer naar Kaapstad, de weg die we bijna ieder weekend reden. We besloten om af te sluiten in het hostel waar we al die tijd verbleven hebben een biertje te doen met de medewerkers. Daarnaast nog even naar de markt geweest om al mijn overgebleven kleren te ruilen voor souvenirs. Dit was een uiterst leuke activiteit omdat de rollen min of meer omgedraaid waren van normaal. Zij zochten bij mij uit en ik bepaalde wat ik er voor terug wilden hebben. Na alles kwijt te zijn terug naar het hostel. Gedag gezegd tegen iedereen en op naar het vliegveld. Bas bleef nog twee dagen en heeft ons afgezet. Quirein en ik hebben een goede en redelijk snelle vlucht gehad. Woensdagmiddag kwamen dan eindelijk aan op onze eindbestemming Düsseldorf waar we bijna een half jaar geleden vertrokken. Hier stonden Pap, Mam, Niek, Joep en Evi op me te wachten. Met de auto weer naar het vertrouwde bergen waar het op dat moment geen weer meer was voor deze blanke. ’s Avonds heb ik als het goed is de meeste van mijn trouwe lezers gezien, maar ik kon helaas niet alles vertellen aan iedereen wat ik via dit medium wel kan.

Voor diegene die zich nog afvragen hoe het met mijn stage is gegaan kan ik het volgende zeggen. Mijn supervisor was zeer tevreden en heeft me goed beoordeeld. Voor de crafters heb ik een portfolio gemaakt en die heb ik aangeboden aan de municipality, de library en the tourism office. Hopelijk krijgen crafters in de omgeving hier meer bekendheid door en zal het hun helpen met hun leven. Het Pineview Park project is op een cruciale fase beland. Na al ons werk en na alle sportclubs op een lijn te krijgen is het nu wachten op subsidie van de overheid. Er is 3 miljoen Rand beloofd (grofweg zo’n 2,5 ton in Euro’s) en daarmee zou in Zuid-Afrika een heleboel gedaan kunnen worden. Ik hoop echt dat dit gebeurd en dat er mee aan de slag wordt gegaan. Ik zou het erg fijn vinden als ik ooit kan terugzien dat alles onze moeite heeft uitbetaald in betere en professionele sportvoorzieningen in Grabouw.

Al met al heb ik denk ik de tijd van mijn leven gehad. Ik heb ervaringen en herinneringen opgedaan die me voor altijd bij zullen blijven. Ik heb geen moment spijt gehad om in Nieks voetstappen te treden. Ik hoop dat ik ook zeker iets aan Zuid-Afrika hebben kunnen toevoegen, hoe klein dan ook. Nu ik hier weer in ons koude kikkerlandje bevind zal ik jullie niet meer gaan lastigvallen op mijn ervaringen van de afgelopen tijd. Ik vond het leuk om de verhalen te schrijven en ik heb geprobeerd zoveel mogelijk mee te delen van mijn avonturen die het daglicht konden verdragen. Als laatste wil ik jullie daarom allemaal bedanken voor het lezen en tot ziens!

Groeten uit Gr… uhh Nijmegen…
Stef