Een boot te ver

11. Indonesie
Een boot te ver
Lange tijd geen blog meer getypt. Ik had het nogal druk met andere zaken en nu begrijp ik ook waarom ik in een korte tijd meer verslagen had getypt dan Evi. Als je samen reist heb je minder tijd voor jezelf en is er meestal wel iets samen te doen. Daarom heb ik weinig achter mijn laptopje gezeten in m’n eentje. Ook waren de bussen met dank aan de wegen en de boten in Indonesie en de korte vluchten die we hebben genomen niet echt ideaal om even aan een verslag te typen. Nu ik weer alleen ben heb ik hier weer alle tijd voor en zal ik even zo kort als het kan verslag doen van mijn tijd in Indonesie met Evi en twee vriendinnen. In de tussentijd was ik ook nog jarig en ik had zelfs wat felicitaties van jullie via deze site dus dank daar nog voor. En welnu!

Voordat ik Evi ging ontmoeten wilde ik graag nog de Borobudur zien terwijl ik op Java was en terwijl Evi en Inge een visarun deden, dus op en neer vlogen van Indonesie naar Maleisie en terug. In Jogjakarta het goedkoopste hostel uitgezocht en gekeken wat er te doen was verder. Ik huurde een brommer en de eerste nacht ging ik op eigen houtje naar de borobudur en nog naar de zonsopkomst kijken vanaf een heuvel naast de tempel. Hiervoor zeiden ze tegen mij dat ik om 3u ’s nachts moest vertrekken. Dus in het midden van de nacht opgestaan en mijn scooter aangezwengeld. Ik merkte de dag ervoor al dat er wel wat pit in de scooter zat en toen ik op de verlaten weg kwam ’s nachts kon ik hier gebruik van maken. Al snel had ik een gemiddelde snelheid van 110 km/u maar omdat ik op een onbekende weg reed en niet wist of er potholes in de weg zaten besloot ik het iets rustiger aan te doen. Toch bereikte ik mijn bestemming ruim een uur voor zonsopkomst. Daarom kon ik in mijn eentje wachten op de heuvel tot er andere toeristen kwamen. De anderen kwamen dus ook op tijden dat ze niet zo lang hoefden te wachten. De zonsopkomst viel nogal tegen omdat het bewolkt was dus het werd gewoon lichter. Dan maar naar de tempel toe. De tempel was erg indrukwekkend en na hem helemaal rond te zijn gewandeld was ik moe van dagen met weinig slaap en besloot ik terug te gaan naar mijn hostel. Om half 10 zou het ontbijt eindigen dus ik besloot om iets voor negen dat ik dit wilde halen. Ze zeiden tegen mij dat het me uurtje en een half zou kunnen kosten om de tempel te bereiken. De heenweg liet al zien dat het sneller kon. Op de terugweg bleek het alleen iets drukker te zijn op de weg. Toch maar doorrijden en kijken hoe andere brommers/motors reden. Al snel had ik door dat ik links en rechts kon inhalen en dat ik eigenlijk zo snel kon rijden als ik maar gaan kon. Dus met 80 km/u door een drukke stad rijdend haalde ik het ontbijt net op tijd.


De andere dagen heb ik niet heel veel gedaan. Nog wel kopi luwak gedronken en een kekke profielfoto geschoten voor mijn facebook. Ook wat Duitsers ontmoet en wat biertjes mee gedronken. Maar het was tijd om Evi op te zoeken. Hiervoor moest ik naar Makassar. Bij een reisbureau informatie gevraagd over de boot naar Makassar of het vliegtuig. De boot zou een dag duren en ik moest ook weer een dag wachten op de boot. Hiervoor moest ik een nacht in een minibus en dit was denk ik twintig euro goedkoper dan een vliegticket. Toch maar voor de boot gekozen maar al snel bedacht ik me dat ik helemaal geen zin had om een nacht de bus te pakken. De hele dag te wachten voor de boot om te vertrekken en vervolgens een dag en wellicht iets langer op een boot te zitten. Dus terug gegaan naar het reisbureau en gevraagd of ik nog kon veranderen. Dit kon alleen als ik 50% van het bootticket toch betaalde. Dan toch maar met de boot. De minibus kwam me al om zeven uur ophalen en met een duur van ongeveer 6u naar Surabaja zou ik daar van 3u ’s nachts tot 5u ’s middags op de boot moeten wachten. Ik was redelijk chagrijnig en had geen zin om met de indo’s in de auto (ipv minibus) te praten. Toch begon ik een gesprek met mijn medepassagier en hij vertelde me dat hij ook naar Surabaja ging en daar vervolgens het vliegtuig pakte. Hij vond het vreemd dat ik de boot pakte en ik informeerde naar de prijzen. Een vliegticket was veel goedkoper vanaf Surabaja en ik besloot om ook een ticket te kopen. Zo kwamen de kosten wel een tientje hoger uit dan een vliegticket vanaf Jogja maar nu ging het wel sneller omdat ik ’s morgens meteen het vliegtuig kon pakken won ik bijna twee dagen. Dat was zeker de moeite waard maar het zou wel een eerste teken zijn over het reizen op de eilanden van Indonesie, dat gaat namelijk niet zo makkelijk op ieder eiland.

Dus Evi na een lange tijd eindelijk weer mogen zien. We besloten zo snel mogelijk uit Makassar te vertrekken naar Rantepao. Een dorpje met erg veel cultuur. Hier huurden we scooters en zijn we naar een officiele begravenis ceremonie gegaan waar zes buffels werden geslacht. We zijn ook gaan kijken naar graven in bergwanden omdat men daar de doden niet gewoon in de aarde begraafd. Daarnaast was er nog een grot waar menselijke schedels lagen en doodskisten. Zonder gids en met erg veel grote spinnen was het een vreemde plek om rond te lopen. Na Rantepao zijn we met een hachelijke busreis en boottrip naar de Togianeilanden gegaan. Hier heb ik samen met Annemarijn mijn duikbrevet gehaald en hebben we vijf dagen gechilld op een klein paradijsje. Ik was in de tussentijd ook nog jarig dus hebben we met arak (huisgemaakt palmwijn) en kingsen mijn verjaardag op een steiger in de zee gevierd. Het kingsen ging best goed en ik weet er niet meer veel vanaf. Blijkbaar ben ik naar mijn bungalow gesleept door twee Belgen en twee Duitsers. Klinkt als een goede verjaardag. Daarna door naar Kalimantan gegaan. Het Indonesische deel van Borneo.

Om tijd te winnen ook maar weer een vliegtuig gepakt omdat dit niet zo heel duur is. In Balikpapan probeerden we een goedkoop hotel te vinden maar die waren niet erg goedkoop en vaak was er een huwelijksakte voor Evi en mij nodig om ons bij elkaar te laten slapen. Ondertussen had ik op Couchsurfing wel een verzoek gedaan om te vragen voor een goedkope plaats om te verblijven. Dit bleek een gouden zet want mijn contact en een paar vrienden kwamen ons opzoeken. Ami moest zelf naar Bali anderhalfuur later maar zorgden ervoor dat we bij iemand thuis konden slapen en we zijn twee dagen goed verzorgd door alle vrienden. We wilden daarna een jungletocht op de Mahakanrivier maken om vervolgens naar Maleisie te reizen. Na een bustocht van drie uur werden we opgevangen door een nieuwe familie. Vanaf Balikbapan hadden we nu overal familie om te crashen. Daar met een gids gesproken over een mogelijke cruise. Iets moois bedacht, alleen moest de volgende dag wel worden uitgezocht hoe we dan in Maleisie konden komen want dat was nog vrij onduidelijk. Dus naar een busterminal gegaan om een bus naar het noorden te vinden. Deze bleken niet meer te rijden al was er in het verlaten gebouw wel nog een loket Samarinda – Berau. De boottocht ging niet door omdat we nu terug naar Balikbapan met de bus moesten om vervolgen het vliegtuig verder te pakken naar Berau. Hier werden we weer opgevangen door nieuwe familie en besloten we om te gaan duiken op een eilandje dichtbij. Hier weer een schitterende duik kunnen doen en met een tiental schilpadden kunnen snorkelen. Nu was het alleen tijd om naar Maleisie af te reizen omdat de tijd begon te dringen. Dit zou mogelijk moeten zijn in ongeveer een lange dag van boten en een bus door Maleisie naar Kota Kinabalu vanwaar Annemarijn, Evi en Inge verschillende kanten op moesten vliegen.


Na een boot strandden we alweer in het volgende stadje Tarakan. Het was zaterdag en ons werd verteld dat de boot pas weer op maandag zou varen. Niks aan te doen en wachten op maandag in een allerminst toeristisch stadje. Maandag zouden we dus aankomen in Tawau, Maleisie met twee boten en besloten we het vliegtuig verder te pakken naar Kota Kinabalu om daar nog wat tijd te hebben. Vlucht geboekt, bootticket gekocht, vroeg naar de terminal en eindelijk konden we dan Indonesie uit. Maar bij het volgende stadje op enkele kilometers van Maleisiewerd ons weer verteld dat er geen boot ging. Nunukan was de nieuwe plek waar we gestrand waren en er werd ons vriendelijk verteld dat we morgen om 9u maar de boot moesten pakken. De vliegtickets dus voor niets geboekt en nu ging het wel heel krap worden voor Annemarijn om haar vlucht te halen. Gelukkig kregen we weer een slaapplaats aangeboden en de volgende dag ging dan eindelijk alles goed en kwamen aan in Kota Kinabalu. Annemarijn kon binnen een half uur weer in de rij gaan staan voor haar nieuwe vlucht en alleen Evi, Inge en ik zouden nog een nacht doorbrengen in KK. KK was een verademing omdat het van alle gemakken voorzien was en dat wel fijn was na een hectische week in Kalimantan. De volgende dag vlogen Evi en Inge naar de Filippijnen en stond ik er wederom alleen voor.

Reizen met de dames was op zich wel gezellig voor even, maar ik denk dat ik de volgende keer mooi afsla. Met Evi zou ik zo gaan reizen, maar drie dames is denk ik gewoon te veel. Een boel poeha om niets en veel kleine dingetjes die ineens grote dingetjes zijn. Na twee maanden het uiterst naar m’n zin te hebben gehad met alleen reizen was het wel een schok voor me om met al die dingen om te gaan en rekening te houden voor zover dat van mijn kant noodzakelijk was. De eerste dag alleen meteen weer mensen leren kennen, gezelligheid en geen gezeik. Ik houd het nog wel drie maanden vol zo hoop ik! Ben nu Sabah aan het verkennen met een Canadeze Servier Igor en vlieg hierna naar Vietnam. Na Vietnam ben ik van plan om nog Zuid-Korea en Japan te bezoeken als de wind goed staat. Maar daarover later meer.

PS. Ik blijk op dit moment geen beschikking over trema’s of accent graves te hebben op letters dus vandaar dat dit bij Indonesie en Maleisie niet wordt gebruikt. Mijn excuses voor het ongemak en eventuele andere fouten.