Vietnam deel II

14 Vietnam deel II

Een erg indrukwekkende, intensieve tijd achter de rug in Viet Nam. Het was geweldig om met de vrijheid van een motor het land te verkennen. Ik zou er over denken om in NL ook een motor te halen maar als ik dan aan de wegen denk, vind ik het voorlopig niet waard. Je moet dan telkens naar een ander land om te rijden. Ik kan me nog de wegen in Zuid-Afrika herinneren die er erg geschikt voor zouden zijn. Eerst even terug naar Dalat.


Hier couchsurfde ik bij een scheikundeleraar en ik had het erg naar mijn zin. Ik had een tweepersoonsbed voor me alleen. Een groot nieuw huis. Het klimaar was er erg aangenaam. ’s Avonds kon het zelfs fris worden. Dat was wel fijn na al die hitte. De leraar hostte ook nog enkele van zijn studenten en een Russisch stel dat ik toevallig twee maanden eerder ook al trof in China tijdens het couchsurfen. Best wel verrast, besloten we om de volgende dag rond te gaan rijden om wat plaatsen te bezoeken zoals een waterval en de koffieplantage. Dit was een erg chille dag met goede wegen en van alles te doen. De volgende twee dagen heb ik misschien een beetje vergooid maar ik heb het even rustig aan gedaan. Hierdoor bleef ik vijf dagen in Dalat was wellicht een beetje teveel van het goede was, maar achteraf heb ik het gewoon goed naar mijn gehad. Nog een voetbalwedstrijdje meegedaan met locals. De leraar nam me naar goede plaatsen om te eten voor weinig geld en elke avond dronken we bier. De laatste dag ging ik wel nog wat ondernemen. Canyoning. Een beetje abseilen, glijden en springen van watervallen. Er waren wel veel backpackers maar het wachten viel best mee en de groep was gezellig.

Ik kreeg toch wel echt het gevoel dat ik door moest ook al mocht ik zeker nog langer blijven. Mijn motor weer van stal gehaald en op naar Nha Trang, een plaats waar gedoken kon worden in de Vietnam. De route hier naar toe was wellicht een van de mooiste. Op een prima weg een afdaling met een uitzicht dat letterlijk adembenemend was. Onderweg zag ik twee motors staan met backpacks erop en ik reed nog een stukje verder. Ik stopte om foto’s te maken en ik vroeg me toch een af waarom die motoren daar nou stonden want ik zag niemand. Dus maar een stukje terug weer en nu waren er wel twee backpackers. Ik vroeg in het Engels of er hier wat speciaals was en het bleek een soort van infinity pool met een waterval. Dat zag er erg chill uit en het koppel bleek uit Nederland te komen dus Engels was ook weer overbodig. We besloten samen naar Nha Trang te rijden en dat bleek een succes want vervolgens hebben we nog zo’n twee weken samen gereisd.

De volgende bestemming was dus Nha Trang. Het stelde niet heel veel voor eerlijk gezegd. Het is een stad aan de zee zoals zovele in Spanje, Frankrijk of Italië ook kunnen zijn. Veel hotels en alleen maar gericht op toerisme. In dit geval vooral op Russische toeristen, dus bijna alles stond in ’t Russisch aangegeven en er waren ook veel Russen. Het tweetal dat ik eerder noemde waren Dirk en Merel. Ze wonen in Amsterdam en Dirk speelt in het Nederlands rugby team en Merel werkt voor de Nederlandse filmproductie. Wat we wel nog konden doen in Nha Trang was duiken. Dit was verhoudingsgewijs best goedkoop en het duiken was niet het beste wat ik heb meegemaakt qua onderwaterwereld maar het was nog steeds mooi en een erg chille dag. Nog wat avondjes drankjes genuttigd en door naar Hoi An. Dit was een lange reis die twee dagen zou duren.

Vol goede moed ’s morgens vertrokken om zover mogelijk te komen op de eerste dag. Eigenlijk ging alles wel goed. De wegen waren redelijk. Het moeilijk in te schatten verkeer ging wel maar Google besloot om ons een afkorting te laten maken. Op de kaart wordt het gewoon een dikke blauwe streep, maar wat er voor ’n weg onder die streep ligt is in Vietnam nog maar de vraag. Na wat minder kwaliteit asfalt bleef er daarna nog maar weinig van het asfalt over. Een opengebroken weg met veel keien en waar alleen de middenstrook van het asfalt had overleefd door de tand des tijds. Hierop balanceerde weg ons zo goed als het ging maar soms was zelfs deze strook verdwenen en dan was het vrezen voor een lekke band op alle scherpe stenen. Zo snel als het ’s morgens ging, ging het nu tien keer zo traag. Later hield zelf het asfalt op en was het een complete dirtroad. Dit had ik liever dan alle stenen die zomaar een lekke band konden bezorgen in niemansland. Toch was het met alle stof een langzame tocht geworden. Daar kwam nog een modderstukje bij waar we bijna in vast kwamen te zitten. De dirtroad verandere ook wel weer in een asfalt weg die prima onderhouden was. We waren alleen veel tijd kwijtgeraakt en het begon nu donker te worden. Het was ons afgeraden om in het donker te rijden en het werd al snel duidelijk waarom. Toch ging we nog zover mogelijk rijden om de volgende dag in staat te zijn Hoi An te bereiken. Ik was de enige met redelijk licht op m’n motor. De meeste tegenliggers gebruikten non-stop groot licht en spookrijders op onze baan gebruikte vaak geen licht. Ook staan mensen ineens stil, keren ze om zonder dat je ze kan zien. Erg hectisch en gevaarlijk en we waren opgelucht toen we een stadje bereikte om de nacht door te brengen. Het eerste hotel bleek meteen goedkoop en de volgende morgen zouden we weer vroeg vertrekken want we moesten nog ruim 300km afleggen en in Viet Nam heb je daar met de motor toch wel een hele dag voor nodig.

Dus de volgende morgen vroeg op. Een motor wilde niet starten en de mijne had een lekke band. Dus eerst naar de mechanic en een uur later dan gepland konden we eindelijk weer op weg. Opnieuw bleek het een uitputtende rit te zijn en na een mooie toch over de Ho Chi Minh trail door de bergen en de regen moesten we weer door het donker om Hoi An te bereiken. Dit lukte zonder kleerscheuren en we besloten eerst te gaan eten. Hier vroegen om een goedkope plek om te slapen en we werden doorverwezen naar ene Mrs. Flower Homestay. Dit bleek voor 6$ per nacht een goede keuze voor een eigen kamer met airco. De volgende dag wilde ik een maatpak laten maken. Ik had een winkel gehoord waar ik er wel eentje kon laten maken voor zo’n 130$ maar Mrs. Flower vroeg me wat ik ging doen en besloot dat ik beter af was om met haar een maatpak te gaan uitzoeken. We sloegen de middelman over en zochten stoffen uit en gingen daarmee direct naar de fabriek. Daar werden mijn maten opgemeten en dezelfde avond kreeg ik m’n eerste fitting. De volgende morgen waren mijn twee pakken klaar. Omdat ik nu 90$ per pak betaalde besloot ik er twee te laten maken (een tweedelig, een driedeling en twee overhemden) voor een totaal bedrag van 260$. Het kostte me nog zo’n 30$ om het naar NL te laten sturen. De vrouw van de post kwam met een doos naar de homestay dus dat was ook goed geregeld. Alleen kan het wel 2-3 maanden duren voordat het aankomt en kan het goed zijn dat ik zelf de deur open doe. Hopelijk komen ze aan! Fingers crossed!

Wat ook weer opmerkelijk was, is dat ik op facebook zag dat een Amerikaan waarmee ik in Hong Kong was gaan stappen ook in Vietnam was. Ik moest hem nog €30,- teruggeven die ik had geleend, maar dat zou ik in NL regelen, waar hij waarschijnlijk zou zijn wanneer ik er zelf nog niet was. Ik besloot hem een bericht te sturen en hij antwoordde dat hij in een klein stadje onder Da Nang zat genaamd Hoi An. Uiteindelijk bleken we zo’n 100m van elkaar af te zitten en we hebben elkaar opgezocht. Ik kon hem terugbetalen en hij liet ook een pak maken. Wel weer toevallig en hij had ook besloten niet meer naar Europa te gaan dus van dat geld was anders niets gekomen. Verder een leuk oud stadje maar na twee dagen besloten we door te gaan naar Hue. De toch hiernaartoe was een van de mooiste met een kustroute door de bergen. Gelukkig was het ook niet heel ver dus makkelijk te overbruggen in een dag. Hier bleven we weer in een goedkoop hotel en zijn we een tempel gaan bezoeken. Hiervoor was het veel te heet en na er rondgezweet te hebben besloten we naar het strand te gaan. Ik geloof dat we de dag erna weer op onze brommer zijn gekropen om koers te zetten naar Phong Nha. Hier zijn alle grotten van Viet Nam. Ik geloof ook dat we dit in één dag gehaald hebben en de weg was hier vrij goed bijna zonder verkeer. In Phong Nha weer een goedkoop hostel gezocht en vanuit deze basis gingen we de grotten verkennen.

Er was daar ook nog een erg chille backpackers met een zwembad (de enige van het dorp) en een goede sfeer. Hier ontmoetten we veel andere backpackers en feestten we wat aan het zwembad. De buckets van anderhalve liter met rum en wodka bleken erg hard aan te slaan en dit zorgde voor een dronken boel. De volgende dag gingen we met de motors eerst Paradise Cave bezoeken en vervolgens Dark Cave. Op het laatste moment vroeg een Australiër genaamd The Man omdat hij zijn echte naam niet mocht zeggen of die mee kon gaan. Dat was prima en even later bleken we ‘m al nodig te hebben. Mijn motor hield er mee op. Hij probeerde ‘m nog te fixen waarna ik een stukje kon rijden maar al snel stopte de motor er weer mee. Dus kon ik bij hem achterop toch gewoon naar de grotten. De eerste grot was erg mooi met erg veel stalagtieten en –mieten. Het was ook vooral erg heet om er in te komen. Een kleine oplopende wandeling in 45 graden. Gelukkig hadden ze airco in de grot. Daarna op naar de Dark Cave. Een grot niet omdat die mooi is maar om wat te survivallen. Omdat we een half uur moesten wachten op de voorgaande groep besloten we om alvast te gaan zwemmen in het bijgelegen turkooizen meer. Een zwemvest was helaas verplicht, ook na veel aandringen dat we wel konden zwemmen. Ze hadden hier een zipline die midden boven het meer ophield. The Man ging eerst en we merkte al snel dat het leuk was om te wachten tot het einde wanneer je vanzelf werd afgeremd en met een stuwende kracht het water werd ingeslingerd. De volgende pogingen werden allemaal gedaan om onze achterover salto te perfectioneren en ik had er een paar goede tussen zitten. Door al het vallen in het water waren er binnen no-time wel twee straps van mijn zwemvest afgebroken (of het kwam doordat ik mijn borstspieren te hard had aangespannen, wie weet). De voorgaande groep was inmiddels klaar dus nu konden wij de grot in. Dit gebeurde ook weer met een zipline die iets hoger en langer was dan die boven het water. Bij het afremmen kwam die man die mij moest zien te remmen hard in aanraking met een houten blok aan de lijn en hij heeft er denk ik een dikke bult aan overgehouden. Vervolgens mochten we dan de grot in. Al snel gingen we door een smalle gang waarin alles van modder was. Uiteindelijk kwamen we in een kamer met alleen maar modder en waar we lekker in konden gaan zitten en drijven en gooien en spatteren en spetteren en zingen en stil zijn. Het was veel leuker dat het klinkt maar het had wel iets om met een groep zo in een modderbad te zitten midden in een berg. De tourguide vroeg ons om eruit te gaan maar we bleven nog wel 15min zitten omdat het zo leuk was. Op de terugweg was het heuveltje dat we op waren gegaan ineens geschikt bevonden als glijbaan en iedereen liet zich er vanaf glijden. De landing leek zacht maar in werkelijkheid lagen er allemaal kiezelstenen in de de plas waarin je landen. Iedereen kwam er met flinke schrammen uit maar dat mocht de pret niet drukken. We gingen daarna nog zwemmen in de grot en uiteindelijk mochten we terug naar het meer kayakken. Best wel gezellig allemaal, goeie pret. Daarna nog mijn salto’s oefen waarbij ik helemaal uit m’n zwemvest scheurden. Terug in het dorp weer flink aan de zuip en de volgende morgen was iedereen flink naar de klote. We besloten nog een dagje uit te brakken en de volgende dag richting het noorden te gaan.

Toch kreeg ik op een begeven moment een openbaring. Als ik naar het noorden zou gaan, had ik helemaal geen tijd meer om Ha Long Bay of Sa Pa te doen. Of één van de twee misschien heel vluchtig. Toen beacht ik me dat ik ook in een van de grootste grotten ter wereld een overnachting kon doen. Dit duurde dan twee dagen en zou me wel €250 kosten. Na een beetje nadenken besloten The Man en ik om dit te gaan doen. We regelde dezelfde avond dat we de volgende dag konden gaan. Achteraf heb ik hier geen spijt van. Mijn Nederlandse reisgenoten waren helaas al naar bed en ik kon ze dus niet meer laten weten dat ik de volgende dag niet mee zou rijden na twee weken samen op te zijn getrokken.

’s Morgens vroeg m’n nest uit om opgehaald te worden naar de enige tour operator die de grotten in mag. Een korte briefing en we konden gaan. Een lichte backpack mee. Eerst 45min in de bus. Daarna een hike van zo’n 10km om in de grot te komen. Het begon met een afdaling door de jungle waarna we in een kleine dorpje kwamen die erg basic leefden. Ze probeerden als steun wel om deze mensen naar school te laten gaan en zelfs naar de universiteit. Ik had alleen grote bedenkingen of dit wel nodig is voor zo’n afgelegen dorpje dat van het land leeft. De Vietnamezen vonden van wel. Daarna verder hiken door de jungle om tientallen keren dezelfde slingerende weg over te steken. Mij was aangeraden om mijn eigen hiking boots te gebruiken maar dit bleek niet heel fijn. Ze zijn in principe waterdicht maar als ze van boven vollopen gaat dat er niet zo maar uit. Het resultaat was de hele dag lekker in mijn schoenen lopen zompen. Tegen het eind van de middag bereikten we de ingang van de grot. Een brede opening die niet heel erg hoog was. Daarna moesten we een heuvel opklimmen en uiteindelijk zagen we dan onze base camp in de verte. We stonden zelf op een heuvel van 50 en het kamp leek maar klein in de verte. De kamer in de grot waar we ons bevonden was ruim 100m hoog en minstens zo breed. Het was echt een onwerkelijk gezicht om zoiets gigantisch te zien. Aan de oostkant was er een grote opening waar licht door naar binnen kwam. Er was zelf een meertje waarin we konden zwemmen. Dus afgedaald naar base camp om ons om te kleden en te gaan zwemmen. Daarna avond eten waar we goed verwend werden en waar er ook veel rijstewijn was, totdat die op was helaas. Wat kaartspelletjes en kaarttrucjes later besloten de meesten om vroeg de tent in te kruipen. The Man en ik hadden echter andere snode plannen. Na een nachtelijke duik wilde we naar de opening klimmen die op zo’n 100m lag. Helaas waren er nog een paar lichtjes in het kamp en we slopen in het donker naar het begin van de heuvel. We hadden onze helmen met hoofdlamp bij ons en verder waren we alleen in onze zwembroek. Zodra we onze lichten aanzetten om te beginnen met de klim werden we al snel opgemerkt in een verder donkere grot, geheel tegen onze verwachting. De zoekende lichten naderden snel en we verstopten ons achter een grote steen. Toch kwam het licht snel dichterbij en we besloten om het licht maar te laten schrikken. Het was onze gids en hij was het niet eens met ons plan. Omdat het gevaarlijk zou zijn en omdat we te veel hadden gedronken. Aangeschoten waren we wel maar natuurlijk nog geheel in staat om een heuvel te beklimmen. Hij kon ons niet echt verplichten niet te gaan maar na herhaardelijk ons steeds met please vragen of we het niet wilde doen, besloten om maar te wachten en het ’s nachts nog een keer te proberen. Om 3u mijn wekker gezet, maar toen ik wakker werd was ik niet echt in een grote staat van bereid om de berg te gaan beklimmen. Toch ging ik The Man wakker maken en die bleek in dezelfde staat te verkeren. We zagen van het plan af en ik ging maar terug naar m’n tent waar ik nu ineens maar moeilijk in de hitte kon slapen, in een te kleine tent.
’s Morgens opstaan met een koele duik in een gigantische grot was wel te beschrijven als fijn. Een stevig ontbijt om vervolgens de rest van de grot te verkennen. Er waren nog twee andere gigantische kamers. Een geheel in het donker en de andere was alweer de uitgang. De grot was dus niet super lang in lengte maar door zijn hoogte en breedte wel de derde grootste grot van de wereld. De uitgang was gigantische en als we de rivier zouden zijn gevolgd kwamen we bij de Son Doong Grot (des werelds grootste). Dit mocht echter niet en we verkenden onze grot nog wat beter. Vervolgens was het spullen pakken en terug hiken. De hitte was wederom erg hoog en het was een goede inspannende wandeling met een stevige klim op het einde. We keerden terug naar het hostel om de volgende dag met een Amerikaan extra te gaan rijden naar Hanoi.

Vroeg vertrokken, waren we op een goede rustige weg in staat om aardig wat snelheid te maken en besloten we zo ver mogelijk naar het noorden te rijden. Tegen zondersondergang waren we een beetje in the middle of nowhere en stopten we om te overleggen wat het plan de campagne was. Eigeniljk het eerste hotel zoeken en daar een nacht verblijven en ’s morgens weer vroeg gaan. Maar voor we dit eigenlijk gezegd hadden kwam er een vrouw gebaren of we eten wilden. Ja, dat wilden wel. Ze gebaarde ook of we wilden slapen. Ja, dat wilden we wel. We moesten haar volgen op haar fietsje en wij met drie brute motoren erachteraan. Dit trok wel wat bekijks van de straat en al snel kwamen op een landweggetje. Een nog kleiner weggetje leidde naar haar huis. Een houten hut met kippen, varkens en erg primitief. Stroom was er wel en ik kreeg een teil om te wassen in de tuin. Dus ging ik buiten maar gewoon in mijn adamskostuum mijn rug wassen. Het was niet mogelijk om buiten gebaren te communiceren maar dat was me al eens eerder overkomen. Er was geen bereik dus mijn Google Translate kon ook geen uitkomst bieden. Een vers kippetje werd geslacht en we kregen een hele kip met rijst en groente en rijstewijn natuurlijk. Even later was er een stroomuitval en was de heuvel compleet gehuld in duisternis. We besloten bij wat winkeltjes in de straat wat bier in te slaan nu ze nog koud waren. Hier werden we wel opgemerkt door de zaklampen en we kwamen terug met bier en alle buren. De hut was nu gevuld en we deelden bier uit, proostten en probeerden wat kaarttrucjes op ze uit. Opeens werd ons medegedeeld dat er politie was. Oké, hallo dan, ook een biertje? Kijk een naar dit trucje. Wat paspoorten? Oké hier, maar kijk naar dit trucje. No. Wat dan? We kregen een telefoon met bereik en een vertaling dat we hier niet konden slapen. Amehoela, maar dat begrepen ze niet, dus vragen waarom dan niet. De lokale politie vond het niet veilig. Wat moeten we dan? De lokale politie zag liever dat we in een hotel gingen slapen. Maar we hadden al gedronken dus we zeiden dat we ons niet gingen verplaatsen. Het was een erg aparte sfeer en we voelde ons wel aangeschoten (ook door de politie). Een volgende vertaling werd dat we dat een commitment moesten maken aan de familie. Ja schrijf dat maar op een blaadje dan tekenen we wel. Toen kwam er een jongen die Engels schreef, het niet sprak, maar het waarschijnlijk wel kon verstaan. In ieder geval deed hij het hele verhaaltje opnieuw en uiteindelijk moest er dus een commitment komen. Een pagina met Vietnameze tekst waarin we bevestigden dat we ze vertrouwden en dat we wilden blijven slapen en dat Brady niet had meegevochten met de Amerikanen. Zo snel als ze kwamen, zo snel waren ze ook weer weg. Daarna wilden iedereen met m’n armpje- en beentjedrukken en ik verlies niet graag met spelletjes dus ik won ze allemaal met het gevaar van een scherpe bamboe steel tussen m’n ribben. Ook ging er nog een soort grote hasjpijp rond waarvan ik 5min erg duizelig werd en dat vonden ze dan wel grappig. Een erg memorabele en gezellige avond waarna we gingen slapen en ’s morgens weer vroeg op weg gingen met veel dank voor de familie. Rond het middaguur kwamen we alweer aan Hanoi.

Op zoek naar een goedkoop hostel dan maar. Die van $2 per nacht was vol dus werd het er een van $5. Wel met gratis bier van 7 tot 8. Ook moest ik mijn motor verkopen voordat ik de volgende dag weer de vlieger moest pakken. Wat A4’tjes uitgeprint en mensen aangesproken maar zoals me al was verteld waren er weinig mensen geïnteresseerd in kopen en waren er veel medeverkopers. Na wat moeite besloot ik mijn motor maar aan een mechanic te verkopen voor een lagere prijs dan gehoopt maar in het korte tijdsbestek viel er niet veel meer uit te halen. Toch nog 110$ voor gekregen en helaas maakte de motor de voorlaatste dag ineens een raar geluid wat ook niet hielp. Toch nog een avondje om te stappen in Hanoi, maar voordat we konden gaan werd ons verteld dat we onze motoren in een garage moesten parkeren omdat ze na middernacht niet meer voor de deur mochten staan van de politie. Ik had toen dus nog mijn motor en we gingen naar een aangewezen plek op de kaart. Deze was vol, dus door naar de volgende. Ook vol, weer door. Vol, door, vol, door, vol, door. We hadden er genoeg van en begrepen niet waarom we onze motors niet konden parkeren in het hostel. Die wilde het niet hebben en ze zeiden dat we eerst naar het gratis bieruurtje konden gaan en daarna gaan parkeren. Dus na een uur biertjes maar weer op de motor gestapt en het was weer hetzelfde verhaal, totdat we een plek vonden waar we ze wel konden parkeren. Mooi, dus naar een ander hostel. Wat shotjes en drankjes later de stad in en om half 2 ging ik dronken naar huis. Toen ik net in bed lag, kwam Brady binnen die met The Man net iets later was en hij vertelde me dat we de motors moesten verplaatsen want de parkeerplaats was maar tot middernacht. Dus maar shorts aangetrokken, schoenen aan en naar de motoren. Mijn shirt was ik vergeten en mijn helm ook. Aangekomen bij de parkeerplaats wilde de vrouw ook nog dat we gingen betalen, maar daar hadden we geen zin in. Dus na wat gediscussiëer via een vertaalmachine gingen we er zonder te betalen en bevloekt door de Vietnamezen vandoor. Op zoek naar een parkeergarage dan maar. Wel een van de domste dingen om 2u ’s nachts in Hanoi rond te gaan rijden zonder helm en heel wat drankjes op. Rondje na rondje werd ons weer hetzelfde verteld en we gingen dus maar weer op zoek naar het hotel. Het is denk ik een wonder dat we geen politie zijn tegengekomen anders had het wel eens een vervelende afloop kunnen hebben gehad. Bij het hostel was ik het er helemaal niet meer mee eens en dat heb ik ook duidelijk proberen te maken. De receptionist vertelde ons nu dat we de motors maar voor de deur moesten laten staan. De volgende morgen; niets aan de hand. Al die commotie om niets terwijl die regel heus wel zal bestaan maar we hadden er veel slechter vanaf kunnen komen. Verder was Hanoi wel interessant maar ik nam afscheid van mijn reisgenoten en ging op zoek naar een ander avontuur in de Filippijnen, maar dat is voor de volgende keer!