Filipijnen

15. Filipijnen

In Manilla had ik al een CS spot omdat ik Mark al in Indonesië ontmoette. Ik voelde me niet zo heel lekker de eerste twee dagen. Het regende erg veel en in Manilla was niet veel meer te doen dan naar malls gaan. Ik hoefde zo wel niet veel uit te geven. Nog naar Jurassic World gegaan in Imax 3D. Na een paar dagen was het tijd om te gaan doen waar ik voor gekomen was, duiken. Het blijkt ook regenseizoen te zijn en al mijn eerste dagen regende het elke dag wel een keer hevig. Met het vliegtuig dan maar op naar Palawan. Een paradijs dat me door iedereen werd aangeraden.

Ik landde op Puerto Princessa en niet wetend of daar iets te doen was pakte ik meteen een busje naar El Nido. Een kleine badplaats in het noorden van het eiland. Het tripje dat zes uur zou duren, duurde natuurlijk nog langer. Daarnaast was er totaal geen ruimte dus het was lekker 7u lang verkrampt in het busje. We kregen om 1u ’s nachts ook nog een lekke band dus mochten we eindelijk wel even uit het busje maar toen begon het meteen weer te stortregenen. Gelukkig was het niet ver meer en bij het eerste de beste hotel besloot ik iets voor twee ook maar een kamer te nemen. De volgende dag niet veel gedaan en het weer was er ook niet helemaal naar. De tweede dag dan maar eilandhoppen op de paradijsstrandjes. Ik besloot tour C te doen, de duurste, maar ook de beste was me verteld. Mensen waren soms al vier dagen aan het wachten om mee te gaan vanwege het slechte weer. De stranden waren prachtig maar al meteen bij het eerste strand kregen we een strompje te verwerken. Het kleine bootje had het vervolgens redelijk lastig op de open zee om bij het volgende strand te komen. Daarna eigenlijk alleen maar goed weer gehad en een erg chille dag. De resterende dagen heb ik niet veel gedaan. Het regende veel en ik besloot om mijn geld uit te geven in Coron, waar ik dan eindelijk kon gaan duiken.

’s Morgens vroeg op om de boot te pakken, hopend op goed weer, want de boot zou niet gaan bij een ruige zee. Dit bleek onnodige angst want voor het eerst was het een dag in de Filippijnen met veel zon en zo goed als geen regen. Na een 8u durende boottrip op zoek naar accomodatie. In de Filippijnen hebben ze hostels nog niet zo goed begrepen en CS op kleine eilanden is ook nog niet goed vertegenwoordigd. Wat ze aanbieden zijn vaak doublerooms voor redelijke prijzen maar die moet ik dan gewoon in m’n eentje betalen. Wel weer een tweepersoonsbed met eigen badkamer, maar dat hoeft dus niet. In ieder geval kon ik hier wel gaan duiken. Dit had ik al geregeld voordat ik een plek had om te verblijven. De volgende ochtend gingen we er dan voor met nog drie Zweden, een Amerikaans meisje en een Canadees meisje. Dit werd mijn eerste wreckdive en ik wist niet goed wat ik moest verwachten. We zouden het schip ingaan op 35m in een 70 jaar oud wrak in een baai met weinig visibility. Dus maar naar beneden de lijn aan de boei volgend met weinig zicht tot daar ineens een donkere gedaante naar voren komt. Maar pas vanaf een paar meter kon ik zien dat het duidelijk om een schip ging. Van de voorkant tot de achterkant was het schip zo’n 150m maar zover kon ik natuurlijk niet zien. Onze divemaster achterna die zich in een gat in het schip naar binnen wurmde. Best wel krap binnenin en erg donker. We hadden onze zaklampen hier wel voor nodig en het was een raar gevoel om zo diep in een gezonken schip zonder licht en zonder zo maar naar het oppervlak van het water te zwemmen. Maar het was top! De vissen waren niet heel speciaal maar de hele sfeer in een gezonken schip is geweldig. Vooral als je door donkere gangen en hallen gaat en probeert te herkennen wat het was, zoals toiletten e.d.. Een onvergetelijke ervaring. In het totaal heb ik vier schepen bezocht waarvan Olympia Maru twee keer. De tweede keer bestond mijn groepje maar uit drie. Het regende deze keer en de visibility was erg slecht. Dit maakte de hele ervaring alleen maar beter achteraf. De zaklamp verlichtte alleen maar 1 à 2m aan ronddwarrelde deeltjes. Ik kon maar net de flippers van mijn voorganger zien en ik was de laatste. Toen we in de machinekamer kwamen was ik benieuwd naar alles wat ik kon vinden. Ik zag allemaal interessante dingetjes met tellers en namen. Ik had wel door dat de rest rustig rechts door een gat verdween en besloot ze ook maar achterna te gaan. Door het gat heen was ik ineens alleen in een donkere ruimte. Om me heen kijkend zag ik niet meer en ik kreeg meteen het gevoel dat ik op eigen houtje de uitgang moest gaan zoeken. Maar omdat we geleerd hebben om eerst een minuut te wachten besloot ik dat maar te doen. Ik had ook nog redelijk veel lucht dus ik was al een stuk rustiger. Er zijn best veel gaten in zo’n schip en ik kon echt wel ergens een uitgang vinden. Maar toen zag ik wat licht in de verte en zag ik een smalle gang waar de andere in waren gegaan. Dus konden we onze duik zonder problemen vervolgen. De volgende dag 14u met de boot naar Puerto Princessa om te kijken of ik daar met walvishaaien kon duiken.

Mijn CS host ontmoette ik in een bar en na erg moe te zijn vroeg ik of ik naar haar huis mocht. We regelde een motor met haar neefje en uiteindelijk belandde ik ergens op een landweggetje bij een alleenstaand huis met een meer en erg veel hanen. Maar meteen naar bed gegaan want de volgende dag moest ik al vroeg paraat staan op de boot te gaan. Dit ging allemaal wel goed en ik zat op tijd in het busje naar de haven. Hier werd me wel gevraagd of ik een druikbril wilde en vinnen. Ik vroeg verbaasd of ik het zonder zou kunnen doen. Het antwoord was nee en ik betaalde zo’n €35,- om de walvishaaien te zien op een plek die er niet erg bekend om staat en zonder flauw benul of het seizoen goed was. De man op CS had mij echter beloofd dat ik er wel eentje zou zien. Dus ook maar de benodigde spullen gehuurd voor €4,- na wat onderhandelen waardoor ik geen €5,- hoefde te betalen. Hiephoi! Dus een beetje chagrijnig de boot opgestapt omdat ik niet zeker wist of we er een gingen zien. Aan het weer lag het in ieder geval niet want we hadden een strakke blauwe hemel. Dus de zee op met ons bootje en na een tijdje hadden we problemen met de motor en moest er gebeld worden voor een nieuwe boot , maar de zoektocht ging in ieder geval verder. Het was 9u en volgens de spotters aan boord was de beste tijd altijd rond 11u. Dus nog twee uur wachten in principe maar in de tussentijd toch op zoek. We gingen af op scholen met vis. Iedereen zit namelijk achter dezelfde visjes aan. De grotere vissen, de vogels en de walvishaaien (en de vissers voor de grotere vissen). Dus op een spartelende groep vissen af. Het was meteen raak de eerste keer. Er was er een gezien en helaas mocht mijn kant van de boot er nog niet inspringen dus was de andere helft eerst aan de beurt. Toen ze terug op de boot kwamen had niemand de walvishaai gezien. Maar de spotters zagen ‘m weer en weer kon de andere helft erin springen omdat het aan hun kant was. Weer hadden de meeste geloof niets gezien. Nu wilde ik ook wel eens zo’n haaitje aanschouwen dus wij waren aan de beurt bij de volgende. Het duurde niet lang en na het signaal om te springen, gingen we als een groep losgeslagen Griekse protestanten het water in. Mijn druikbril ging af en ik moest ‘m eerst weer opdoen voordat ik iets kon zien. Maar ik spotte ‘m meteen. Ik moet toegeven dat dat toch een goed geval gaf. Zo’n groot beest en uniek. Dus maar mijn beste snorkelskills naar boven gehaald en er achteraan. De walvishaaien hebben hetniet zo op mensen dus die gaan er steeds vandoor. Het ziet er rustig uit hoe ze zwemmen, maar ik moest al mijn energie steken in het bijhouden van de dalende vis. Dit lukt op zich wel maar als je steeds dieper gaat met enorm veel energie- en luchtverbruik hou je het niet lang vol onder water. Dus mijn achtervolging moest ik maar staken en buiten adem kon ik voor mijn gevoel maar net de oppervlakte bereiken. De laatste die we zagen was het grootste en toen ik in het water sprong was ik er recht boven. Ik probeerde het dier niet te raken maar zijn of haar staart deed dat toch, in mijn gezicht. Een ferme bitchslap van een walvishaai. Gelukkig bleef mijn masker zitten dus kon ik er toch nog achterna zwemmen. Dit was een zeer geslaagd tripje uiteindelijk en het was een beetje duur maar het was het waard. Terug bij mijn host aangekomen nam ik wat welverdiende rust. In de avond zou ik met ze een drankje gaan doen. Toto boodt me echter meteen Jonnhy Walker Black Label aan en puur dronken we de fles leeg die al half leeg was daarvoor... Hij vertelde me over zijn hanen die voor gevechten worden gebruikt. Blijkbaar was hij een vrij populaire fokker en deden zijn hanen het goed. Het beste gevoel voor hem was na een overwinning de haan van de ander opeten. Dus na flink wat Whiskey de stad in. Hoe? Ik dacht met een motortaxi, maar Toto reed liever zelf. Niet heel verstandig maar in mijn staat besloot ik toch maar gewoon achterop te gaan. Onderweg vertelde hij me nog dat hij z’n motor maar traag vond en dat hij vroeger racete. Hij was hier mee gestopt omdat hij te veel ongelukken had meegemaakt. Ok, lekker dan. Toch veilig de stad bereikt en steeds andere barren bezocht. Ik was naar de klote en wilde terug. Toto wilde nog doorgaan dus besloot ik maar een motortaxi te nemen. De volgende morgen met de vlieger naar Cebu. Het laatste eiland waar ik nog echt wat ging ondernemen voordat ik naar Zuid-Korea zou vliegen.

’s Middags landde ik en wilde meteen de bus naar het noorden pakken om een klein eilandje te bezoeken waar ik met thresher sharks kon duiken. Dit plan staakte ik omdat dit te lang ging duren en zo toch niet het eiland kon bereiken en dan vast zou zitten in een nikszeggend dorpje voor een nacht. Ik ontmoette op het vliegtuig al een Sloveens meisje dat couchsurfde in de stad. Dus nam ik contact op met haar host, want ik had toevallig al over de host gelezen. Ik kon er ook blijven. Junior bleek een aardige gast te zijn en liet net zoveel couchsurfers in zijn huis slapen als er passen. Zijn huis noemt hij The Hobbit House omdat het plafond van de vorige nogal laag was. Er was dus erg veel nationaliteiten vertegenwoordigd en we deden een rondje door de oude stad. De volgende morgen ging ik vroeg naar Malepascua om nu wel de boot te kunnen halen. Ik kon mijn grote tas achterlaten bij Junior en kon dus chill met m’n kleine backpack op pad. De bus had ik al om 6u ’s morgens en om 12u was ik in de regen op zoek naar een plaats om te verblijven en een duikschool. Uiteindelijk belandde ik bij een luxe resort dat ook slaapzaalbedden aanbood voor €5,- als je met ze dook. Goeie deal dacht ik en in de avond deed ik meteen een zonsondergangduik en een nachtduik. Hier zagen we erg veel aparte vissen die ik niet eerder had gezien. Vooral de mandarijnvissen waren interessant. Helaas gingen ze niet voor onze neus paren, want dat schijnt best leuk te zijn om te zien. In het donker duiken was ook interessant. In de Japanse wrakken was het al heel erg donker, maar nu was het gewoon zwart en hadden we echt onze zaklampen nodig. De volgende morgen waren de thresher sharks aan de beurt. Hiervoor moest ik alweer om 5u paraat staan omdat vroeg in de morgen de beste tijd is. Dus naar 30m diepte om ze daar op te wachten. We zagen er vier en ze kwamen redelijk dichtbij maar gingen dan meestal weer vrij snel weg en zagen we ze niet meer goed. Maar nog steeds indrukwekkend om zo’n grote haai te zien, met een staart die ongeveer net zo lang is als de rest van het lichaam. Later op de dag nog twee duiken gedaan waarbij we bij de eerste vier white tip sharks vonden die aan het rustten waren onder een rots. De tweede was een grot duik waar we eigenlijk niet bijster veel interessants zagen, maar toch leuk. Op het resort waren er best wel wat backpackers en ook een Amerikaan die ik eerder al ontmoette op Palawan. We besloten de volgende morgen weer een thresher shark duik te doen om ze misschien beter te zien. De duik op 30m diepte kan ongeveer maar 15 minuten duren omdat je dan vanwege decompressieziekte omhoog moet. We hadden er toch al vier gezien, maar ik besloot het er ook op te wagen of het nog beter kon. In het begin was het ongeveer weer hetzelfde beeld. De haai kwam redelijk dichtbij, maakte een cirkeltje en verdween. We zagen er weer vier. Maar toen we van plaats wilde veranderen om ze ergens anders te spotten zagen we er twee bij onze vorige spot. We zwommen terug en een van de thresher sharks leek geïnteresseerd, wat de haai bleef maar terugkomen en cirkelen. Kwam heel dichtbij. Zwom boven ons. Ze hebben ook erg grote ogen wat het wel grappige beesten maakt. Dit was een geweldige duik en waarschijnlijk mijn laatste op deze trip dus een goede afsluiter. Na de duik m’n spullen gepakt om naar een CS feestje te gaan bij een huis aan het strand on Cebu City.

Nog het weekend in Cebu verbleven en wat gedronken met Junior en de andere gasten. Dit was erg gezellig maar veel meer dan overdag naar de mall gaan deed ik ook weer niet. Wel Terminator Genysis gezien en gesport bij Gold’s Gym. Een Arnold Schwarzenegger weekendje dus. Maar weer op het vliegtuig om naar Manilla te gaan om de volgende dag door te gaan naar Seoel. Ik kon weer bij Mark crashen en voor de zoveelste keer de laatste tijd kon ik om 4u mijn nest uit om weer op weg te gaan. Op naar Zuid-Korea. Iets heel anders dan Zuid-Oost Azië hoopte ik en dat zien we dan wel weer de volgende keer!