The Desolation of Smog (Part I)

04. Mongolië

Deze keer beter gezelschap in de trein. Een Mongoolse vrouw die negen jaar in Amerika heeft gewoond en nu Duits aan het leren is omdat ze een man in Zwitserland heeft gevonden. Veel met haar gepraat, over van alles en nog wat. Daarnaast stond op mijn reisschema dat de treinreis maar één dag was, dus had ik al mijn Roebels opgemaakt en niet veel ingeslagen. Het bleek echter min of meer twee dagen te zijn. Gelukkig verzorgde Anna voor een zeer uitgebreid ontbijt met fruit en groente. Toen we aankwamen om half zes ’s ochtends reden er nog helemaal geen bussen. Een taxi dus of... Nee, Anna’s nichtje die hoogzwanger was en haar ophaalde zou mij wegbrengen. Ze spraken wel over een taxi maar opeens waren we er. Ik moest toch nog wel 8000 Tugrik aftikken, maar voor een best lange rit en al het eten in de trein, was nog geen €4,- wel oké.

Dus ’s morgens vroeg de tent in. Iedereen was net wakker aan het worden. De ger is een ronde rent waar ik in het midden en in een straal van twee meter eromheen makkelijk kan staan. De gehele diameter van de tent schat ik zo op 5-6m. Hier wonen we nu met z’n zevenen. Begsz en Sayumbo. De kinderen (Manujun, Gadma, Munglun) en een andere couchsurfen, fransoos Baptiste. Ze hebben nog een zoon (Todo) maar die studeert agricultuur ergens buiten de stad. In de ger is geen stomend water, maar wel electriciteit en internet. De hitte wordt gemaakt door kolen te stoken, de centrale verwarming dient ook als fornuis. De wc is nog het meest afschrikwekkend. Een houten hutje met twee deuropeningen, met maar een deur. Links is voor nummer 2 en rechts voor nummer 1. Je moet je behoefte doen tussen een missende plank van de vloerplanken. Voor nummer 2 hangt er een zak die alles opvangt. Nummer 1 heeft deze luxe niet. Vanmorgen was Begsz lekker bezig, dus ik dacht, ik wacht wel even, maar hij riep dat ik gewoon pipi kon komen doen, dus maar gewoon gedaan ernaast, haha.

Maar het grappigste vind ik nog in het Ger-district is dat hoewel de omstandigheden vergelijkbaar zijn met de townships in Zuid-Afrika (ook hier gooien veel mensen hun afval gewoon in de rivier). Kiezen mensen blijkbaar voor deze manier van leven. Niet allemaal denk ik, omdat het ook goedkoper is, maar Begsz woonde vroeger gewoon in een huis/appartement en vond dat dit minder belastend was voor het milieu. 60% van de mensen hier woont in een Ger-disctrict, dus zonder stromend water.

Met Baptiste ben ik het centrum in gegaan waar flink gebouwd wordt voor de rijke en opkomende middenklasse in Ulaanbataar. Dit ziet er allemaal erg westers uit en overal is wifi natuurlijk. Chingis Khan Square is geloof ik nog wel een stukje groter dan het Rode Plein en wordt gedeeld met het parlementsgebouw waar een gigantische Chingis Khan aan het eind van de trap als George Washington de stad in kijkt. Midden op het plein is er nog een standbeeld van Khan. Hij is hier dus nog mateloos populair. Nog naar een momument op een berg gelopen voor de soldaten die vochten tijdens de Sovjet-Unie, waarbij we een uitzicht over de hele stad hadden. Het is hier wel koud moet ik zeggen. -10 overdag, onder de -20 ’s nachts en het waait ook nog stevig waardoor het nog kouder lijkt. Gisteren had ik me niet echt warm aangetrokken dus toen heb ik dit wel gemerkt. Omdat er maar één kamer is in de Ger wordt het ’s avonds omgetoverd tot de slaapkamer en je slaapt dus met iedereen op de grond. Moet zeggen dat ik nog een beetje moet wennen en zoeken hoe ik dit het beste kan doen.

Dan nog iets redelijk onverwachts. Je leeft tamelijk primitief. Je hebt geen stromend water. Wat eet je dan. Juist, je eet Herbalife. Begsz is overtuigd van Herbalife en heeft iedere morgen een clubje over de vloer waarmee ze gezond ontbijten en een work-out doen. Ik moet er ook aan geloven en al mijn gegevens zijn opgeslagen. De komende dagen gaan we dus bijhouden hoe ik mijn vet ga verbranden door gezonder te ontbijten. De rest van de dag eten ze andere voeding maar ze letten wel erg op de gezondheid!

Mijn tijd in Mongolië zit er nu bijna op. Vanmorgen afscheid genomen van de familie met goede resultaten op de weegschaal, al zei ik tegen Begsz dat ik zelf weinig conclusies kan trekken over enkele dagen. Het is wel mooi om te zien hoe hij er mee bezig is. Ik heb ze wat van mijn work out video’s gegeven en oefeningen laten zien die ze misschien kunnen toepassen. Ook heb ik af kunnen kijken bij Begsz hoe je het best naar zo’n wc gaat buiten en het ging mij ook steeds beter af. Het is wel bewonderingswaardig wat de familie doet. Op zo’n kleine ruimte het hele jaar door plaats bieden aan zoveel mensen. Ik was nummer 270 en ik mocht mijn verhaal ook doen in het zevende boek van Begsz. Ik vraag me ook nog steeds af hoe ze zo spontaan kunnen blijven. Na zoveel couchsurfers verwacht je misschien dat de lol er wel vanaf is. Maar nog steeds enthousiast om zijn verhaal te doen en ook zeer benieuwd naar wat jij te vertellen hebt. Begsz spoorde me aan om te blijven leren! De kinderen zijn ook zeer vriendelijk. De oudste, Manujun (13), spreekt goed Engels, neemt school serieus en je kunt er goed mee praten. De jongere twee spreken niet zo heel goed Engels, maar voor een Mongoolse familie indrukwekkend. Ik heb heel veel respect voor deze mensen en als je een keer in de buurt bent, moet je er zeker langs gaan.

Dan nog even over het toeristenbestaan hier. Een dag had ik wat minder geluk. Ik moest mijn ticket ophalen in de stad en na veel miscommunicatie lukte dit. Erg verbaasd dat de vrouw mijn ticket ergens bij een café heeft achtergelaten. Enfin, snel naar het winterklooster. Was zo goed als dicht en mocht er eigenlijk niet in, toch maar net gedaan of ik het niet begreep en zo ver erin gegaan tot ik toch echt werd verzocht om rechtsomkeers te maken, toch wat kunnen zien. Op de terugwandeling naar het centrum passeerde ik een avocado tent. Binnen een burrito besteld die redelijk aan de prijs was voor Mongoolse begrippen, maar denk ik wel een van de lekkerste gerechten die ik hier heb gehad. Groente en fruit is duur hier dus daar wordt bij veel gerechten op bezuinigt door meer vlees te serveren. Toen besloot ik nog even naar de zwarte markt te gaan, want die zou tot 8u geopend zijn. Rond 6u aangekomen, bleek dit min of meer de stuitingstijd, snel een wandeling gemaakt op naar huis.

De volgende dag was de planning om naar het nationale park te gaan en wellicht een nacht te verblijven en paard te gaan rijden. Ik nam een bus de stad uit en besloot de rest te gaan liften. Opeens is iedereen hier dan een taxichauffeur en willen ze je overal heenbrengen. Als je dan over Tugriks begint wijzen ze alleen maar naar de stoel en willen ze gaan. Ik heb dus vaak duidelijk moeten maken dat ik niet ging betalen. Twee korte liften, die geld wilden, maar waar ik bij zei, donder maar op met je geld, haje stond ik bij een verlaten t-splitsing. Noordelijke richting naar het park. Hier maar in de wind en de zon staan wachten. Moest enorm nodig pissen, maar wilde geen van de spaarzame voorbijrijders missen. Een kwartier lang geen succes en ik besloot maar te gaan pissen. Niet echt een beschutte plek en moest ook goed rekening houden met de wind. Komt er natuurlijk net weer een auto de goede kant op. Ik snel afgesloten, geen tijd om mijn broek goed dicht te maken, rennend naar de straat, de autostoppend, naar Terelj, ‘Yes’, free? ‘Yes, yes’. Mooi, een lift. De bijzondere rotsen lieten de twee vrienden aan mijn zien. Dropte me ergens en zeiden dit is Terelj. Het leek niet echt op het dorpje dat ik voor ogen had in het park en ik zwierf even rond en besloot uit te gaan zoeken waar ik nu werkelijk was. Pas halverwege bleek. De twee vrienden zaten nog te genieten van de zon en ik legde mijn situatie uit. Omdat ze toch geen plan hadden en alleen een dag aan UB wilden ontsnappen besloten ze me nog noordelijker te brengen. Aangekomen in Terelj bleek dat het echt het laagseizoen was. Ik wilde een slaapplaats vinden. Alleen gers in de aanbieding, prijs? Veel te veel, omdat er alleen hele gers gehuurd konden worden. De vriendelijke vrienden zouden aan het eind van de dag weer naar UB gaan. Ook al was het gebied mooi en zou ik er paard hebben willen rijden. Ik besloot een goedkope oplossing te doen en te genieten van het uitzicht. Een rondje met de heren gemaakt en toch maar gevraagd of ik mee terug mocht rijden. Dat kon en op de terugweg trakteerden ze me ook nog een Mongoolse vette hap. Prima dus. Ze zetten me af bij het treinstation en voor de laatste dag had ik besloten een hostel te nemen. Na een week niet douchen, vond ik dat dit misschien wel verstandig was voor weer twee dagen treinen. Laatste dag rustig door de stad gewandeld en vanavond een Couchsurfers-meeting. Ook voor het eerst Nederlanders ontmoet en het viel niet mee om zinnen te maken zonder Engelse woorden ;)
RSSS
• De hele hoofdstad hangt vol met smog, omdat zo’n 60% van de mensen nog primitief woont en hun huizen/tenten verwarmen met kolen.
• Zo’n 60% heeft ook geen stromend water in huis dus.
• Het Chingis Khan plein is volgens mij minstens net zo groot als het Rode Plein of Tiananmen
• Marco Polo heeft ook een standbeeld naast de vele Chingis standbeelden
• Chingis is denk ik Engels ofzo, zo schrijven ze ’t in ieder geval hier in ons alfabet
• Gelukkig was het nu continue onder nul zodat de hoop met menselijke uitwerpselen niet echt een geur af gaf.
• Je kleren buiten hangen met min 26 dood misschien wel de bacteriën, maar ze ruiken wel helemaal naar kool daarna.
• Mongolië is het dunstbevolkte land ter wereld maar dat merk je pas goed buiten de hoofdstad.
• Deze keer niet zoveel RSSS want ik was het eigenlijk vergeten en kan het me nu niet meer zo goed herinneren allemaal...
Laters