Tijd voor een verslag

Mijn laatste verslag was een beetje aan de korte kant dus ik zal deze keer proberen iets meer te vertellen van mijn perikelen. Allereerst wilde ik even melden dat ik een kaartje heb ontvangen vanuit Maleisië, dus ‘ome’ Jo en ‘tante’ Yvonne bedankt. Ook heb ik een pakketje ontvangen vanuit huis waarin zich een trimmer bevond waardoor ik nu in staat ben om het oerwoud aan mijn kin wat te temmen al begin ik er wel een beetje gehecht aan te raken. Dan zal ik nu overgaan op wat ik allemaal heb meegemaakt en ook al is het maar twee weken geleden ik moet toch best wel diep gaan graven in mijn geheugen, ik hoop dat ik het meeste kan herinneren.

Stage gaat voort op hetzelfde tempo en we maken wel wat progressie al zullen we nu gaan proberen dingen te gaan versnellen. Het werkt hier namelijk niet om op mensen te wachten waar vergaderingen en afspraken mee staan gepland. Daarom zullen we vanaf nu dingen ondernemen op een proactieve wijze. We hebben er wel een project bij gekregen. Het project betreft de renovatie van Pineview Park. Dit zijn sportgronden van de gemeente waar clubs of teams gebruik van kunnen maken tegen een kleine betaling. De velden zijn echter van slechte kwaliteit en het park zelf is ook niet echt om over naar huis te schrijven. Er is een soort taskforce opgezet om het park te gaan renoveren. Er is redelijk wat geld beschikbaar vanuit de overheid dus er kan echt iets gebeuren. De drie hoofdrolspeler in het project zijn Pete, Hans en Annemiek. Pete is van de gemeente, Hans is een locale businessman en Annemiek is haar scriptie aan het schrijven op het gebied van Sport, Gezondheid en Management. Lieke en ik zullen kijken waar we kunnen assisteren in onze gebieden, bij mij dus de commerciële mogelijkheden. Het park moet namelijk zorgen dat het zelf geld oplevert zodat het niet alleen maar afhankelijk is van subsidies van de overheid.

Doordeweeks heb ik ook nog meegedaan met een van de favoriete sporten van Zuid-Afrika, rugby. Yoram en ik zijn eerst met de auto door een township gaan rijden om de jongeren te vragen of ze mee wilden doen. Toen we op het sportveld aankwamen waren er zo’n 20 jongens aanwezig. Ik heb totaal geen verstand van rugby en we hebben het misschien een keertje gespeeld op de middelbare school. Ik moest dus alle regels nog uitgelegd krijgen. Eerst gingen we wat oefeningen doen met tackelen en de bal passen zodat ik wat in kon komen. Uiteindelijk sloten we af met een soort partij. Ons team deed de shirtjes uit zodat het duidelijk was wie bij wie hoorde. We zouden een soort rugby spelen waarbij de niet volledig zouden tackelen maar elkaar alleen vast hoefde te pakken. Natuurlijk hadden de Zuid-Afrikanen hier geen boodschap. Dus we speelden gewoon full-contact. Omdat ik geen shirt meer aanhad vonden ze het nodig om aan mijn broek te gaan handen en zodoende hebben ze drie keer mijn broek naar beneden getrokken. Ook viel ik een keer met een jongen aan mijn broek en die kreeg schijnbaar mijn hak in het gezicht en waardoor die een ferme bloedneus opliep. Verdedigend kon ik niet veel uithalen omdat ik steeds uitgleed op het gladde met koeienflaters bezaaide, ongelijke veld. Aanvallend kon ik gewoon rechtdoor rennen dus dat scheelde weer. Ik heb uiteindelijk gepresteerd om drie tries, equivalent van een touchdown. Toen we gelijk stonden deden we het winnende punt en dat scoorde ons team. Dus lekker sportief bezig geweest alleen wel flink door de mangel gehaald. Mijn linkerknie lag helemaal open en begon al dik te worden. Verder zat mijn lichaam overal onder de krassen. Toch was het een goede ervaring en nu zijn we bezig om met deze jongeren een wedstrijd te regelen tegen een echt rugby team en ik ben ook gevraagd om te participeren.

Donderdag was Yoram jarig geweest en dit hebben we op vrijdag gevierd door uit te gaan eten bij de Country Club. Het was gezellig maar het eten liet lang op zich wachten en het was niet allemaal even lekker. Later bleek dat er ook allemaal verdovende middelen in het eten waren verwerkt want niemand had meer zin om wat te gaan doen. Het werd dus best vroeg naar bed op een vrijdag…

Zaterdag zijn we naar Stellenbosch afgereisd, een plaats waar het bekend staat om de wijnstreek en het is wat welgestelder. Heel toevallig kom je hier dan ook veel meer blanke mensen tegen op straat. We zijn eerst lekker uit gaan eten bij Cubaña’s en daarna zijn we gaan stappen waarbij Genadendal ook aanwezig was. Het stappen was de moeite waard alleen toen we naar een andere bar zouden gaan waar het drukker zou zijn en waar het langer door zou blijven gaan bleek dit niet waar te zijn en daardoor was het einde misschien net wat minder.

Stage deze week was niet heel indrukwekkend, ik kan me er eigenlijk niet meer veel van herinneren.

Op vrijdag was het eens een keer tijd om te braaien op de Nederlandse manier, dus gewoon barbecueën. Het grootste en enige verschil ligt eigenlijk alleen aan het feit dat ze bij een braai alles eerst opbakken en vervolgens beginnen met eten en dat wij gierige Hollanders alles al van de braai af eten wanneer het gaar is. Volgens de Zuid-Afrikanen is dit oneerlijk omdat het eten dan niet eerlijk verdeeld kan worden. Toch waren er wel wat Zuid-Afrikanen aanwezig en hebben we met ruim 20 mensen een gezellige avond gehad waarbij er weer gedronken mocht worden. Gelukkig gingen we dan op zaterdag ook alweer vroeg naar het bekendste bergje van Kaapstad te beklimmen, hiephoi!

Aan de voet van de Tafelberg kwamen we erachter dat een van onze kompanen, genaamd Yoram, niet in staat was om de berg te beklimmen. Dit kwam mede doordat hij de avond ervoor de strijd met de man met de hamer had verloren en wellicht had hij verkeerde kip gegeten, we’ll never know… Hierdoor was ook Anouk, mijn huisgenoot, genoodzaakt om met de lift naar boven te gaan. De klim duurde enkele uurtjes waarbij we meerdere keren zijn gestopt om te genieten van het uitzicht en wat mooie plaatjes te schieten. Het weer was helder en het was warm, gelukkig nog niet te warm om te klimmen. Op de top aangekomen hadden we eigenlijk vrij weinig tijd om rustig te genieten. We hadden gereserveerd om te gaan abseilen van de berg. We hadden even de tijd om wat te drinken en een ijsje te eten. Daarna moesten we aan een touwtje 120m naar beneden vanaf ongeveer 1000m hoogte. Het uitzicht was echt super en ik had besloten om maar als eerste te gaan. We mochten in tweetallen en ik ging samen met Evi. Ik hing al redelijk horizontaal tegen de muur, maar Evi kende wat opstart problemen. Uiteindelijk is ze gewoon gegaan en zijn we zonder problemen naar beneden gegaan. Ik probeerde wat sprongetjes te maken en dat lukte ook vrij aardig maar ik werd toch tegengehouden door degene die de safety line hanteerde. Dus als ik het zonder handen deed kon er ook vrijwel niks gebeuren. De enige verrassing kwam toen de muur ophield en er een grote inham was. Het laatste deel moesten we dus gewoon laten vieren. Onderweg kwamen we nog wat bergbeklimmers tegen die juist de andere kant opgingen. We waren ingedeeld in twee groepen van zes en we moesten dus wachten tot de andere vier beneden waren om weer naar boven te gaan lopen. Het was echter geen straf om van het mooie weer en het uitzicht te genieten. Ook was er nog een medewerker van het abseilen waarmee we een beetje konden praten. Hij liet ons kennismaken met ‘Kiss the Wall’. Wanneer de wand bij het abseilen ophield lieten de meesten zich niet ver genoeg zakken en daarom knalden ze met hun gezichten tegen het laatste stukje wand. De medewerker genoot iedere keer weer als die gebeurde en het was ook wel leuk om te zien. Uiteindelijk mochten we weer een half uurtje de berg gaan beklimmen op een erg mooi pad. Nu was het tijd om naar ons hostel te gaan.
Het enige wat we na de Tafelberg hebben gedaan is uit gaan eten. Het eten was lekker alleen het bestellen en serveren ging wat moeizaam, maar die zijn we inmiddels wel gewend hier. Na het eten had niemand echt meer zin om uit te gaan en ik had ook maar besloten om bij ’t hostel te blijven. De volgende dag is er een auto naar Kaap de Goede Hoop gegaan en ik ben met de andere twee naar het strand gegaan. Hier hebben we lekker in de zon gelegen en zijn we ook een beetje in het water geweest dat erg koud was. Vervolgens zijn we nog verder opgesplitst en ben ik met Annemiek en Evi nog Kaapstad ingegaan en naar Waterfront gegaan om hier te eten en even wat rond te lopen in het winkelcentrum. Het eten hebben we gedaan bij het altijd culinair hoogstaande etablissement met de twee aaneengesloten goudgele bogen. We vonden het toen tijd om een filmpje te gaan pakken. Ik liet de meisjes kiezen en we zouden gaan voor Ted (die ik al gezien had, maar wel aanraadde) of Total Recall (wat dus een remake van de originele met de ex-gouverneur van Californië en regisseur Paultje Verhoeven). Het bleek uiteindelijk niet de allerbeste film te zijn maar het was wel relax om even in de bioscoop te zitten. Ondertussen hadden we wel een smsje gekregen dat wij 2 huissleutels hadden van de 3 huizen zodat iedereen bij ons thuis zat en verwachtte dat wij vroeg naar huis zouden komen. We zijn dus meteen na de film naar huis gereden en waren om een half 11 weer binnen. De auto die naar Kaap de goede hoop was gegaan had echter pech en stond ergens in het duister naast de kant van de weg. Zij waren uiteindelijk pas om half 1 thuis terwijl ze om 5u op één uur afstand van Grabouw zaten. Die waren dus redelijk uitgeput en hebben ons ook nog weten te vertellen dat de weg waarop ze gestrand waren ‘rape road’ wordt genoemd. Erg spannend dus allemaal.

Op stage werden die week veel afspraken afgezegd en zodoende was er weinig progressie en heb ik dus aan schoolverslagen kunnen werken. Dit is verder niet echt heel interessant en verder heb ik hierover dan ook niet erg veel te melden. Alleen vrijdag was een uitzondering want toen hebben we eerst een uur vergaderd om vervolgens nog ruim een uur te vergaderen met een schoolhoofd en daarna weer zo’n drie kwartier gingen vergaderen over de vergaderingen. Best wel vermoeiend en eindelijk was het weer weekend. Op het gebied van de huizen was er wel het een ander aan de hand. Leonie had al enkele dagen last van allerlei bultjes over haar hele lichaam. Onze conclusie was dat dit bedbugs konden zijn die we hadden meegenomen uit een hostel. Hierdoor zou het hele huis ontruimd moeten worden zou er gif moeten worden gespoten en zouden alle matrassen en bedbodems verbrand moeten worden. De dokter kwam echter met de conclusie dat het schurft betrof en dat het met een paar dagen zalfjes smeren we over zou zijn. Probleem was nu dat iedereen bang was dat ze het ook hadden opgelopen omdat het overdraagbaar is. Het duurt dan 2 tot 6 weken voordat je de verschijnselen hebt en dan kun je het wel alweer doorgegeven hebben. Dit zou dus erg problematisch kunnen gaan worden en als er meer het kregen zouden we ons allemaal preventief gaan insmeren. De eerstee keer dat Leonie zich ging insmeren met de zalf ging het alleen niet helemaal goed. De dokter had gezegd van top tot teen, alleen niet de ogen. Maar nadat de zalf was aangebracht had Leonie het gevoel dat haar gezicht in de fik stond. Het werd steeds ergens en we hebben dus besloten om naar Paddy te gaan en met Paddy naar een dokter te gaan. Yoram en ik zijn meegegaan en hebben op de dokter moeten wachten. Deze dokter constateerde echter onze eerste vermoeden van bedbugs en schurft was dus van de tafel. Leonie kreeg zalf tegen het brandgevoel, steroïden tegen de jeuk en een prik in de billen tegen een allergische reactie. Het fijne was dat niemand dus schurft kon hebben, maar het Plaatjies huis moest dus ontruimd worden. Zij moesten al hun kleren heet wassen, ze mochten niet meer thuis slapen en moesten zich grondig wassen. Het was een hele operatie en nu is het hopen dat de beestjes het niet overleeft hebben of dat ze zich naar een ander huis hebben weten te brengen. Verder was op donderdag Paddy jarig maar dat kon niet gevierd worden omdat hij druk bezig was om zich voor te bereiden op een concert dat hij vrijdag ging geven. Hij heeft onze Chico wel de heuvel op moeten slepen omdat het onze auto even allemaal te veel was geworden.

Zoals eerder vermeldt was er vrijdag dus het feestje van Paddy. Dit werd gegeven in Genadendal (in de volksmond Ganaal) in de nieuwe bistro van Lizelle en haar man. Dit betekende voor velen van Grabouw dat ze voor het eerst naar Ganaal gingen. Mijn derde keer alweer en dat we allemaal ondergebracht werden in de huizen daar. Dit kon de groepsbinding wat bevorderen. Paddy Piano was opmerkelijk goed en hij speelde veel bekende nummers. Wat ook goed was dat een mixdrankje, in dit geval Captain Morgan en Coke maar 10R kostte. Dit is met de huidige stand van de euro nog geen € 0,95. We hadden dus maar meteen de broodnodige 200R gelapt en daar konden we wel even mee vooruit. Een hele gezellige avond wat drankjes en shotjes later en een poging tot afterparty was het alweer zaterdag. De schade van de avond ervoor betekende dat ik een beetje lam wakker werd. Zaterdag zouden we lekker gaan uitbrakken in de Caledon Spa, maar ik had blijkbaar ergens gedurende de nacht van vrijdag op zaterdag een afspraak gemaakt met Vera, Birgit en Bas dat ik mee zou gaan lopen met de Cape Town Marathon (lees: 10km editie). Vera en Birgit hadden zich al ingeschreven, alleen Bas en ik niet. Maar we vonden het een prima idee en we zouden eens lekker sportief gaan doen. Dit betekende dat de spa niet doorging en dat we op tijd naar Kaapstad moesten om ons voor 5u nog in te kunnen schrijven. Om half 4 konden we ons dan eindelijk inschrijven, wat blijkt, het is vol, geen startnummers meer beschikbaar. Het meisje zei dat ze niks kon doen, maar wij vonden dat we niet voor niets zoveel moeite hadden gedaan dus we zouden mee gaan doen. Gelukkig hadden de dames die dag ervoor met een organisator gepraat en die was erg aardig. We vroegen aan hem of we niet een nummer konden overnemen van iemand die niet op was komen dagen. Dit was mogelijk maar dan moesten we wel om 5u ’s morgens aan de start verschijnen om dat te regelen. We zijn toen redelijk gezond gaan eten en ik heb de alcohol even laten staan. Om 10u deden we dan een poging om te gaan slapen, maar dit was makkelijker gezegd dat gedaan. Dus na een erg korte nachtrust om 4u opgestaan. Een ontbijtje van pasta salade en een banaan naar binnen gewerkt. Het bruisende nachtleven van Kaapstad in maar dan nu niet om te feesten en op naar de start. We waren de eerste renners en we hadden Jake meteen gevonden. Hij voorzag ons van startnummers en we hoefden niet eens te betalen om mee te doen. We renden we onder een andere naam, ik: Vuyani Ngcuka en Bas: Zainub …-Mohammed. Het lopen begon pas om half 7 dus we moesten nog even onze tijd volmaken in de kou. Even voor de start kwamen onze Ganaalse aanhangers waarvan Dirk en Quirein rechtstreeks uit de kroeg kwamen gerold ons geluk wensen. Nog even een Red Bull naar binnen gegooid en een bezoekje gebracht aan Dixiland. We stonden helaas daardoor wel achteraan de grote groep met deelnemers. Dit betekende dat bij de start het nog even duurde voordat we konden gaan rennen en dat we in een kolkende massa iedereen in moesten gaan halen. Na een paar kilometer werd het rustiger en konden we makkelijker één tempo aanhouden en was het inhalen niet meer zo lastig. De meiden zouden het tempo bepalen omdat Bas en ik totaal geen idee hebben hoe je een 10km moet aanpakken. De meiden liepen stevig door en Bas en ik hebben maar een stukje de leiding genomen. De route liep vanaf het centrum naar de waterkant en het laatste stuk door een park om vervolgens te finishen bij het stadion. Ik zette een tijd neer van 56.49. Dit vind ik best een aardige tijd omdat ik nou niet echt supersportief ben bezig geweest laatste weken. Ik denk alleen dat de tijd iets korter moet zijn omdat dit de tijd is van het startschot tot aan de finish terwijl we eerst nog moesten lopen voordat we echt over de startstreep gingen. Daarbij waren de eerste kilometers te druk en dat heeft ook tijd gekost. Maar toch ben ik tevreden met het resultaat en de medaille. Het was toen net half 8 dus zijn we maar gaan ontbijten en weer op bed gaan liggen.

Later op de dag zijn we wat voetbal gaan kijken in de sportkroeg waar ik nogal lam van werd. ’s Avonds zijn we uit gaan eten bij een Mexicaan wat prima te doen was en vervolgende een vergeefse poging tot uitgaan gedaan. Dit strandde echter al om kwart voor 1 en ik ben dus maar weer op een oor gegaan. De volgende dag zijn we op tijd naar huis gegaan. De Ganalers hebben me afgezet en ik was weer onder de Grabouwers. De stroom lag er die dag lang uit en ik heb wat op bed gelegen en gelezen. ’s Avonds hebben we lekker een schotel gegeten en ben ik nog een filmpje gaan kijken. Nu is het weer dinsdag en zit ik lekker op het kantoor. Gelukkig was maandag een feestdag en waren we vrij. Dit was weer een flinke pil en ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen. Heb ik mijn vingers niet voor niets laten werken.

Groeten uit Grabouw!