De grande finale (1)

De tijd vliegt spreekwoordelijk weer voorbij en zo sta ook ik weer aan de vooravond van mijn vertrek terug naar Nederland. Inmiddels zijn er al enige studenten naar huis en Grabouw begint rustig te worden en leeg, ondanks de rellen in de townships en de vele politieagenten, sirenes en geweerschoten. Toch wil ik nog even mijn epische trip uittypen voordat ik weer naar de kou vertrek. Het is hier zo’n 25 tot 37 graden, maar wel overwegend bewolkt dus echt gezond wordt er nu ook weer niet. Enfin, de trip.

Omdat onze gare Chico’s zo’n reis nimmer nooit aankonden zijn we andere auto’s gaan huren bij Europcar. We kregen een gloednieuwe Hyundai i20 en een VW Polo. Daarmee zijn we de eerste dag naar Springbok gereden wat net voor de grens van Namibië ligt. Hier sliepen in een soort van boerderij/museum en we hebben er wat gegeten, wat met elkaar gedronken(veel) en geslapen. D e volgende morgen op naar Fish River Canyon, de tweede grootste canyon ter wereld. De grootste ligt natuurlijk in Bergen op het Meeuwenven tussen de Vliegerberg en de Mienenberg, maar dat is algemene kennis. Alles verliep nog goed, alleen Yoram besloot de spiegel te beroeren op een manier waardoor er een grote ster op de voorruit verscheen van de Polo. In eerste instantie zouden we doorrijden, maar toen hij de ruitenwisser aanzette ging de ster verder uitscheuren en hebben we de wagen om moeten ruilen in Springbok, wat enkele uren ging duren waardoor ik met 4 dames alvast besloot door te rijden.

Bij de grens werd ik toch stiekem een klein beetje benauwd. Twee jaar eerder heb ik hier met Niek, Joep en Mieke erg veel problemen gehad omdat we niet de juiste stempels hadden gehaald. Uiteindelijk hebben ze ons toen doorgelaten en iets in het paspoort geschreven van REG 6,7,8,9,10,11. Ik ga ervan uit dat dit regels zijn die ik overtreden heb. Toen dacht ik nog dat ik toch nooit terug zou gaan en dat het daarom niet zo veel uit zou maken. Maar nu stond ik er dus weer met hetzelfde paspoort. De douanier pakte mijn paspoort als laatste en zei letterlijk: ‘Stef, something is not in balance.’ Pauze, slik. ‘Why are you alone with four women?’ Maar een beetje ongemakkelijk weggelachen en maar snel weggereden waarbij ik zomaar een stopbord voorbij reed met agenten erbij. 50m verder toch maar even teruggereden. Hij vroeg zich alleen af waarom ik niet zachter was gaan rijden omdat er een stopbord stond. Niet echt een goede reden gegeven maar hij controleerde alleen even mijn paspoort op de juiste stempels (twee jaar eerder ook goed van pas kunnen komen) en het was prima. Op naar de canyon.

Het verblijf was echt top. Canyon Village een soort western dorpje in the middle of the desert met zwembad en ligbedden. De kamers die we hadden kosten ruim 100 euro per nacht en dan te bedenken dat we 20 dagen gingen en dat we aan onze Adrian (travel agent) een kleine 700 euro hadden overgemaakt. Hier hebben we een heerlijk kerstdiner gegeten en de volgende dag hebben we de hele dag liggen bakken aan het zwembad. ’s Avonds zijn we naar de zonsondergang bij de Fish River Canyon gaan kijken en hebben in een soort Alamo geslapen die geheel voor ons was.

De volgende dag zijn we naar Windhoek gereden, de hoofdstad van Namibië om even te overnachten en om de volgende dag weer verder te rijden naar Etosha. Een groot natuurpark in het noorden van Namibië. We sliepen in een tentenkamp net de ingang van het park. Een tent op palen, met airco, een buitenwc, een buitendouche en een hele keuken buiten. Het was dus een prima onderkomen en het park was ook netjes met twee lekkere zwembaden. Maar we kwamen voor de safari en dat zijn we dus maar gaan doen de volgende dag.

De meeste van ons kozen ervoor om R800 te betalen voor een safari, maar dat vonden Evi en ik een beetje duur. En hebben dus maar een kaartje van het park gekocht en voor zo’n 20 euro deden we met z’n tweeën de safari, alleen moesten we dan nog de benzine betalen. ’s Morgens vroeg het park in. Meteen kwamen we Giraffes en Zebra’s tegen. Ook nog een paar Wildebeesten en Springbokken. Dat was erg mooi om te zien, maar stiekem ben je altijd op zoek naar The Big 5, neushoorn, olifant, leeuw, buffel en luipaard. De luipaard hadden we trouwens al gezien bij een plaatsje waar we hadden geslapen in een soort lage graansilo’s, maar dat was ik vergeten te vertellen. Naar uren rijden en veel dieren en gevogelte te hebben gezien wilden we eigenlijk wel iets van de vijf aanschouwen. Een probleem we waren er in het regenseizoen. Dit houdt in dat de dieren overal water kunnen vinden en niet naar de waterholes hoeven te gaan waar ze in het droge seizoen massaal komen om te drinken en waar je dan op een makkelijke manier veel dieren kan tegenkomen. Nu was het gewoon geluk hebben. En de kans op olifanten was sowieso miniem omdat die migreren naar het noordelijke deel van de zoutvlakte in deze tijd en wij konden daar niet komen. Onze map bleek niet heel betrouwbaar of de bewegwijzering was dat niet dus wisten we soms helemaal niet waar we waren. Toen we bijna bij een dorpje waren om even uit te rusten stranden we op de zand/modderweggetjes voor een grote modderplas waar een andere normale dus geen 4x4 stond. Ze hadden er geprobeerd doorheen te komen maar het was niet gelukt. Uiteindelijk besloten we om te rijden en een kleien detour te pakken. Toen de andere auto links ging naar het dorp zijn wij nog even verder gereden om wat waterholes te bezoeken. Uiteindelijk bleek dat we het helemaal verkeerd hadden gezien. De weg was hier zeer slecht en er waren veel plassen en modderpoelen. Onze kleine auto had het moeilijk maar we hebben er ons toch steeds uit kunnen redden. Gewoon een aanloop nemen en met flinke vaart erdoor knallen onder het motto: ‘Don’t be gentile for the rental!’ Na een tijdje werd het alleen maar erger en het was steeds maar weer hopen dat we niet vast kwamen te staan. Omdat je je in een wildpark bevindt, mag je natuurlijk niet uit de auto. Evi en ik hebben dit toch een keer moeten doen om grote keien te verleggen zodat ik om een modderpoel heen kon rijden. Eigenlijk reden we liever terug maar omdat daar ook weer zoveel modderpoelen waren besloten we maar door te rijden en te hopen op het beste. Ondertussen hadden we trouwens wel een olifant gespot wat erg zeldzaam was in de tijd dat we er waren. Daar hadden we dus dan wel geluk mee maar inmiddels waren we al zo’n 2 uur aan het rijden op de helse weg. Nog 1 uurtje het volgehouden en eindelijk konden we een beetje rusten in het dorpje. Hier kwamen we de andere tegen die niet veel meer hadden gezien alleen een paar leeuwen en ze hebben gezegd waar die lagen en daar zijn wij ook heen gereden en ze waren er nog omdat leeuwen overdag heel erg lui zijn. Dus die ook mooi even gespot.

Na de pauze hebben we verder niet heel veel anders meer gespot. We zijn nog even naar de pan gegaan wat een soort grote uitgestrekte zoutvlakte is. Dat was erg mooi om te zien. Uiteindelijk eindigde we de safari bij het dorpje zo’n 10km van de ingang en daar kwamen we de andere tegen. Ze baalden heel erg ervan dat ze geen olifant hadden gezien, maar dat is ook best moeilijk in de tijd van het jaar dus dat was eigenlijk niet zo raar. Onze Hyundai was helemaal bedekt met modder. De nummerplaat was onleesbaar en onze voorlichten zag je ook niet meer branden. De anderen zijn toen naar het kamp gegaan en wij zijn nog even gaan tanken en hebben de voorkant een beetje moddervrij gemaakt. Op de terugweg ging het regenen en moesten we het laatste stukje over asfalt rijden. Evi riep ineens stops en ik ging volop de rem en moest nog even 100m in de achteruit. En daar stond dan een olifant pal naast de weg een beetje te grazen en te staan. Mooie foto’s gemaakt en de olifant draaide zich om en liep weg. Een stukje verder kon ik weer volop remmen want er stond er weer een naast de weg, nu nog dichterbij. Echt heel mooi om te zien. Maar weer verder gereden om te gaan eten met de rest. We hadden eigenlijk verwacht dat zij die laatste olifanten ook wel hadden gezien maar toen ze door de regen reden hebben zij ze over het hoofd gezien. Ze baalden flink en vooral omdat zij zoveel geld hadden neergelegd voor een safari waarbij ze nauwelijks meer hadden gezien maar waarbij ze wel hoger in een open jeep zaten zonder muziek.

De volgende dag zijn we rustig door Etosha gereden naar onze volgende bestemming. De route liep werkelijk door het park en we hebben een leeuwentroep gezien met welpjes en al. Verder niet veel nieuws maar het leverde wel wat mooie plaatjes op. De nieuwe locatie was Bush Baby en hier zouden we drie dagen zitten om het nieuwe jaar te vieren. Het was een gezellig tentenkampje met een buitendouche wat niet meer was dan een emmer met gaatjes en een wc op een verhoging, een soort troon. Hier hebben we het nieuwe jaar ingeluid met niemand meer dan onszelf en hebben we maar drank naar binnengegooid op de gezelligheid, nog wat romeinse kaarsen afgestoken, naar huis gebeld en gaan slapen. De volgende dag tegen de verwachtingen in geheel katerloos en zijn we naar een plaatsje gereden vlak voor de grens van Zambia. Helaas kwamen we erachter dat we een pan waren vergeten en dus zijn we maar even teruggereden om die op te halen. Dus nu hadden we het gevoel dat we haast hadden en op de rustige wegen in Namibië reden we doorgaans tussen de 150 en de 190 km/u. Op de weg is het niet druk maar in Afrika loopt gewoon iedereen naast de weg dus daar kan het wel wat drukker zijn en verder liggen verlaten auto’s vaak naast de weg. Het probleem was ook dat auto’s gewoon constant naar ons knipperen met hun grote licht omdat ons normale licht zo hoog stond. Zodoende reed Lieke voorop en dacht dat ik knipperen door het op en neer gaan op de weg en daarom stopte ze om te vragen wat er was. Er was niets aan de hand dus reed ik maargewoon standaard kruissnelheid voorop. Nu knipperden er wel wat tegenliggers maar dat was normaal. Ik reed dus gewoon lekker 170. Maar toen zag ik iets in de verte. Ik kon niet echt duidelijk zien of het toevallig politie was maar ik liet m’n gas los. Toen ik dichterbij was, was het inderdaad de politie die aan het laseren waren en ik moest stoppen. Ik baalde en moest kijken naar het filmpje. 128 was mijn hardst en in Zuid-Afrika zou dat misschien een tientje kosten en dan zou ik weer verder kunnen rijden. Dus even vragen hoe veel het was, betalen en doorrijden. In de map aan het kijken komt ze ineens tot de conclusie dat ik R1000 moet neerleggen, zo’n 86 euro. Dat zijn dus geen Afrikaanse prijzen meer… Het grootste probleem kwam nog toen ik niet contant kon betalen en dat ik het bij een politiebureau moest doen en dat ik dan pas daarna mijn paspoort terug kreeg. Dus aan ze uitgelegd dat ik geen tijd had om naar een politiebureau te gaan en om daar te moeten wachten tot mijn paspoort terecht was. Dus stelden ze voor om ons te escorteren naar Mukwe waar een politiestation was dat we niet op de kaart konden vinden. Dus wij achter ze aan een zandweg. Kwamen we aan bij een T-splitsing en gingen linksaf. Na zo’n 20min rijden stopte de politieauto om te vragen naar het politiebureau. Het bleek de andere kant op te zijn en dus konden we weer terug, voorbij de T-splitsing en zijn doorgereden tot het donker werd. Toen vonden we eindelijk het bureau. Een klein bungalowtje ergens in de bush bush. Mijn boete betaald en toen was het prima. Allemaal dikke vrienden. Ze hebben ons nog geëscorteerd naar een benzinestation en toen zijn we onze rustplaats op gaan zoeken, wat nog niet meeviel en dus laat nog moeten koken en moeten slapen in een bed vol spinnen. Maar de volgende dag zouden we weer de grens over moeten dus vroeg op.

Het laatste plaatsje in Namibië besloten we aan te doen om U$ Dollars te krijgen omdat Adrian had verteld dat het 50$ per persoon kostte om de grens over te gaan. Eerst even lekker geluncht en toen net voor sluitingstijd naar de bank. Bij de eerste bank bleken ze nog maar 250$ te hebben en dat was dus verreweg niet genoeg. Snel naar de andere bank en daar hebben we nog 300$ bij kunnen halen. 550 zou genoeg moeten zijn. Bij de grens aangekomen bleek het ineens 80$ te zijn. Dus zouden we net tekort hebben. Maar Yoram had nog wat Dollars dus uiteindelijk konden we toch met z’n allen de grens over. Nog een paar uurtjes rijden naar Livingstone. Een probleem, de weg had de meeste potholes ever, like, ever. Dus het ging allemaal niet zo snel en het was eerder wachten tot we een wiel gingen verliezen dan dat we in Livingstone aan zouden komen. Maar we sloegen ons er doorheen flink achterna gezeten door een tourbus die de potholes niet leek te deren. We mochten nu verblijven in een tentenkamp aan de Zambezi. De grote rivier aan de Victoria Falls. Het was nu een tamelijk klein tentje maar wel met bedden, elektriciteit en een ventilator. Het regende veel maar dat mocht de pret niet drukken.

Maar nu lieve kindertjes, het einde van deel één. Jullie zullen even moeten wachten op het vervolg omdat de schrijver even niet de zin en de inspiratie heeft om door te schrijven. We bevinden ons nu ongeveer op het midden van de trip dus een mooi moment om even een pauze te nemen.