... dan nooit

Weekend 3

Op vrijdag mocht het nietige Oranje aantreden tegen het oppermachtige Andorra. Deze verwachte slachtpartij wilden wij aanschouwen en daarom waren we afgereisd naar Tommy’s Sport Bar in Kaapstad. Zoals velen van jullie leverde het niet echt het gewenste resultaat, het begon hoopvol maar uiteindelijk wisten we maar met de minste score die Andorra tot nu in de kwalificatie moest verwerken te winnen. Bij de sportbar was het ook al niet het gewenste feestje waar we op gehoopt hadden. We zijn maar even terug naar het hostel gegaan en zijn voor de verandering maar weer eens de stad ingegaan. Deze keer gingen we wel naar een nieuwe tent, de fiction en die beviel best goed. We hebben het lekker laat gemaakt en ik heb ook nog een drietal dames kennis laten maken met Stroh 80, altijd gezellig…

Op zaterdag zijn we naar Hermanus gegaan. Naar verluidt kan men hier zeer goed walvis spotten en de studenten uit Genadendal hadden er hier ook genoeg gezien. Dat beloofde dus wat te worden. De zon scheen lekker en we besloten op het terras te gaan zitten. Tussendoor ben ik even gaan kijken of ik wat walvissen kon vinden. Ik zag er wel een paar maar alleen maar vinnen eigenlijk… Dit was dus niet zo heel indrukwekkend. Op een begeven moment (Polovski, 2008) waren er wel drie bij elkaar en dat scheen dus mijn walvis-spot-ervaring te zijn. Toen Evi en ik als laatste wegliepen keken we nog een keer op. Eindelijk was er een walvis die zich bereid had gevonden om voor het vermaak van de mensen steeds weer uit het water te springen en bommetjes te maken. Dit was echt indrukwekkend en de walvis deed het zo’n 10 keer. Dan is het ook echt duidelijk te zien hoe groot zo’n beest daadwerkelijk is. Daarna zijn we heerlijk uit gaan eten in Hermanus en we besloten om maar niet uit te gaan. De volgende zondag was ook al niet al te actief. Deze zondag was een chilldag om ons weer op te laden voor een week stage.

Einde deel IWeekend 4

Geheel tegen de verhouding kozen we er weer voor om Kaapstad aan te doen. Eerst zijn we gezellig in een Mexicaans restaurantje gaan eten. Ik bestelde de mega platter en daarvoor kreeg ik nachos, burritos, enchiladas en jalapeño poppers. Een flinke maaltijd voor een flinke meneer. Ik heb me maar eens bewogen en het blijkt dat mijn vele uren fitnessen en het groeien van een baard mijn gewicht hebben doen laten rijzen naar een gewicht van 90kg schoon aan de haak. Hier zal mam wel uiterst tevreden mee zijn want die klaagt altijd dat ik te weinig eet en dat er eens wat spek op die ribben moet komen. Omdat het weekend ervoor de fiction goed beviel was het hier weer raak. Stroh 80 in de kraag en de nacht was weer compleet.

De dag erop gingen we eens lekker de westerse materialist uithangen in Canal Walk. Een van de grootste malls van Zuid-Afrika met meer dan 400 winkels en 70 restaurants. Na wat windowshopping besloten we de tijd te doden met een filmpje in de bioscoop. Na wat discussie tussen 8 dames en 2 heren was het toch The Bourne Legacy die op het witte doek zou gaan worden vertoond. De film was best moeilijk in elkaar gezet en door de nacht ervoor ben ik hele stukken van deze film kwijtgeraakt. Enfin, de onvermijdelijke zondagavond was weer bereikt en het was weer tijd voor slapen en stage, hiep hoi!

Weekend 5

Het weekend begon deze keer met een etentje bij de Bear & Barrel, een plaatselijk restaurant. We hebben hier lang op ons eten moeten wachten en het deugde van geen kant. Mijn eten was nog enigszins redelijk maar we zijn denk ik allemaal in overeenstemming dat we hier niet meer gaan eten. Een avondje in Grabouw voor de verandering omdat er de volgende dag een groot evenement georganiseerd werd.

Dit evenement was niets minder dan mister en misses Child Welfare. Hier hadden allen social workers en toegepaste psychologie studenten aan meegeholpen en we wilden ze steunen door aanwezig te zijn. De kinderen zijn over het algemeen probleemkinderen die het thuis moeilijk hebben. Zij stonden nu in het middelpunt van de belangstelling en mochten shinen op het podium. Het is dan toch leuk om te zien hoe mensen uit de moeilijke situatie waarin ze verkeren, zich kunnen op te laden en vol vreugde een catwalk te doen in hun beste zondagse kostuum. Na een tijdje hadden we het echter wel gehad en we besloten een ijsje te gaan eten. Dit kwam omdat we nog allemaal kleine kinderen bij ons hadden waar een andere student op moest passen. Dus een ijsje gehaald en we dachten die gaan we lekker opeten op een berg met uitzicht over de oceaan en wat stadjes. Alles ging goed totdat we arriveerde op onze bestemming. Een paar bavianen besloten om pal voor onze neus met elkaar te gaan vechten. Dit tafereel maakte de kinderen erg bang en daarom besloten we om het ijsje in de auto te eten en weer naar huis weder te keren.

Het kon bijna niet anders of we moesten toch weer onze verslaving prikkelen. We zouden dus naar Kaapstad moeten. Bij ons hostel aangekomen hadden we het idee dat er een Halloween party zou zijn. Dit viel best tegen maar we besloten er zelf maar een feestje van te maken. Uiteindelijk besloten we dan toch maar in de verkleedkist te duiken. Ik had als een ware McGyver van een vuvuzela, een lampenkap, een lichtgevende stuiterbal en wat eendteep een toverstaf gecreëerd. Een kleurrijk doek omgedaan en daar stond de tovenaar. Na wat geknoei met glow-in-the-dark schmink had ik een kruis op mijn kop. Mijn kostuum bleek dus uiteindelijk de magic jesus te zijn. Dit werd uiteindelijk een heel erg zatte avond en daar blijft het bij in mijn verslag.

De volgende brakke dag besloot ik om te gaan surfen met een viertal. Ik had nog nooit gesurft en de kater zou het mij niet makkelijker gaan maken. Eenmaal aangekomen in Muizenberg, het surfwalhalla van Zuid-Afrika, leenden we onze boards en wetsuits. Na een korte uitleg gingen we meteen de zee in. Na heel wat geklungel lukte het me af en toe om te blijven staan maar makkelijk was het niet. Na veel valpartijen besloten we even rust te nemen op het strand. Dit moest uiteindelijk ook wel want het alarm ging want er was een haai gespot. Hierdoor moesten we meteen een uur verplicht aan wal blijven. Later ben ik nog even het water ingegaan maar ik zat er aardig doorheen. Thuis aangekomen was het tijd voor rust en meditatie als voorbereiding op een week stage.

Weekend 6

Zo eindelijk belandt bij het laatste weekend en het weekend dat het meest vers in mijn geheugen ligt. De vrijdag was het tijd voor een optreden van onze eigen Paddy ‘Piano’ Lucian Damon. Het muzikaal talent was in de bistro die reeds in mijn verslagen is benoemd te vinden. Het vond dus plaats in Genadendal. Dit betekende weer een goedkope en uiteindelijk heb ik voor minder dan R100(nog geen negen euro) een hele gezellige avond gehad. Smet op de avond was wel dat onze gastheren Quirein en Bas waarschijnlijk gedurende de middag hun sleutel voor op de deur hadden laten zitten. Hoogstwaarschijnlijk is hier een Afrikaan mee vandoor gegaan. Zodoende waren zij aan het huis gekluisterd en moest ik op stap met Dirk. Dit bleek uiteindelijk helemaal geen probleem te zijn. Tegen vier uur was het wel laat genoeg om het een avond te noemen. Tevreden en wel keerde ik na een korte wandeling terug naar mijn bed. Ik was best verbaasd om te zien dat Quirein en Bas nog wakker waren maar ze hadden zelf een fles rum soldaat gemaakt en zaten dus ook goed in de olie. Ongelukkig genoeg was nu wel alle alcohol uit hun huis verdwenen en daarom waren we gedwongen om nachtrust te nemen en de afterparty te staken.

Op zaterdag hadden we eigenlijk niet zo veel plannen alleen we moesten even naar een township om daar eten van een braai op te pikken. Dit had een mama-collega van Yoram georganiseerd en wij hadden allen een bonnetje om een pakketje op te halen. Dit was de eerste keer dat we in het weekend in een township kwamen omdat dit nogal afgeraden was vanwege het hoge alcoholgebruik in deze wijken in het weekend. We zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen en gingen ’s middags nog even naar het strand.

Op het strand trapte ik een keer de bal en er stonden al veertien Afrikanen om me heen. Ze wilde een potje met ons voetballen. Dat was geen probleem en het werd een vermoeiend potje voetbal. Op het begin kon ik niet uit elkaar houden wie in mijn team zat, beval Yoram dan op een of andere gekke manier. Toen ik het eindelijk doorhad was het erg rommelig bijna elke Afrikaan die uitgespeeld werd was het er niet mee eens en beging een overtreding. Het bleek later ook dat ze gewend waren om rugby te spelen en dan wat dan ook aan de manier van tackelen met de handen goed te merken. Nadat ik nogal kapot was zijn we even gaan afkoelen in de baai. We hebben toen even geouwehoerd met de Afrikanen en ze waren een bachelor party aan het vieren en wij waren welkom. Dus weer even gegeten in Grabouw en daarna naar de party.

Er waren zich maar drie studenten die zich bereid hadden gevonden naar het feestje te gaan. Evi, Annemiek en ik zijn dus maar gegaan. Al snel bleek dat de Afrikanen behoorlijk bezopen waren omdat ze dat ’s middags ook al waren en omdat ze de hele dag daar mee door zijn gegaan. Het was dus niet heel gezellig en we besloten er vroeg een einde aan te maken. Dit had ik me sowieso voorgenomen omdat ik de volgende dag zou gaan duiken in Kaapstad en hier niet aan wilde komen met een kater.
Dus op zondag vroeg op naar Kaapstad naar de duikschool. Na een dik uur rijden gearriveerd bij Into The Blue vertellen ze ons dat we onze boeking niet bevestigd hadden. Ons was uitgelegd om R850 borg te betalen en dat zou tevens de bevestiging zijn. Gelukkig had ik het bonnetje van de storting bij me om het hard te maken. Daarna gingen ze over op zeggen dat we afgebeld hadden. Hier was niets van waar. Vervolgens zouden we een dag eerder hebben gemoeten en ze konden ons niet meer helpen want er was een instructeur ziek. Na veel gezeik heb ik wel gewoon mijn borg teruggekregen en we zijn enigszins geagiteerd vertrokken uit de zaak. We hadden dus voor niets zo vroeg de toch naar Kaapstad gemaakt.

We besloten maar even naar een winkelcentrum te gaan om wat spulletjes te kopen en daarna maar te zien wat we gingen doen. Heel toevallig liepen we een soort reisbureau tegen het lijf en hier zijn we naar binnen gegaan en we werden geholpen door een dame die allerlei soort activiteiten regelt van duiken tot skydiven. Dit kwam ons dus goed uit en we hebben onze situatie uitgelegd, ze leefde er met ons mee en ze probeerde er alles aan te doen om ons nog te laten duiken. Helaas lukte dit niet omdat het eigenlijk altijd van te voren geboekt wordt en niet echt meer op de dag zelf. Ondertussen werd ik zelf ook gebeld. De vraag was of ik sleutels in mijn jas had zitten. Dit was inderdaad het geval. Dit betekende dat ik een drietal dames gedoemd had tot thuisblijven. Ze konden niet weg met de auto en een andere auto was met 5 meiden gaan sharkdiven in Gansbaai. Dit was nogal lullig maar ik kon er niets meer aan doen, het kwaad was geschied… Ze had echter wel een plaatsje kunnen regelen in Hout Bay om bij de zeehonden te snorkelen. Hier zouden we ons om half 1 moeten melden. De dag leek nu weer een beetje gered en we zijn na wat inkopies vertrokken naar Hout Baai.

We vonden onze gids Steve Benjamin al snel en het bleek dat we de enige waren die geboekt hadden voor half 12. Met de rubberboot zijn we naar Duiker Island gevaren. Bij aankomst kwam er een walgelijke penetrante lucht op ons af. Dit kwam van de duizenden zeehonden die vertoeven op het eiland. Gelukkig gingen wij snorkelen aan de andere kant en hadden we geen last van deze lucht. Er waren ook helemaal geen andere bedrijven of bootjes dus we waren echt alleen in de baai. Het was echt een mooi en raar gevoel om dit alleen voor onszelf te hebben. Af en toe kwam er wel een grote boot voorbij die een rondje maakte om het eiland maar daar hadden we geen last van. We trokken onze stoute flippers aan, duikbril op, snorkel erbij en het water in. Gelukkig had in bij mijn onderwater camera een snorkelset gekregen zodat ik had kunnen oefenen. Dit had ik niet gedaan en daarom beviel het snorkelen op het begin me bijzonder moeilijker. Na liters zeewater tot me te hebben genomen begon ik eindelijk het principe te begrijpen en kon ik genieten van de natuur. Op het eiland bevonden zich duizenden zeehonden en in het water waren het er zeker honderden. De zeehonden waren of heel rustig aan het chillen of aan rustig aan het zwemmen of sprongen op het water aan het maken. Hier mocht ik van ze rustig rondzwemmen. De zeehonden hielden me wel de hele tijd in de gaten met een blik van wat doe jij hier en wie ben jij. Maar ze werden nooit gevaarlijk, ze wilde eerder alleen maar spelen. Maar ik was niet in staat om zo’n beest bij te houden. Het mooiste was om naar beneden te duiken je aan een rots vast te klampen en gewoon te wachten. De zeehonden komen dan echt heel dicht bij om te zien wie of wat je bent. Het ging niet vervelen in het water maar na bijna 2 uur was ik best vermoeid en het water was ook maar 12 graden. Hierdoor begon de kou ook toe te slaan door de wetsuit en werd het steeds vermoeiender in het water. Ook omdat we tussendoor wat meer gewicht om hadden gedaan om makkelijker naar de bodem te kunnen duiken. Na deze geweldige ervaring zijn Yoram en ik toepasselijk fish and chips gaan eten. Het was werkelijk weer een kunst hoe ze hier de friet zo slecht mogelijk konden bakken. Ik denk dat we hier potentiële wereldkampioenen hebben in Zuid-Afrika wat dat betreft.

Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een of ander strandje dat een van de mooiste van het land schijnt te zijn. Het was inderdaad ook heel mooi maar we hadden geen tijd en zijn naar huis gereden. Thuis aangekomen was het niets anders dan uitrusten en verhalen uitdelen over het sharkdiven van de meiden en snorkelen van ons.

Zo beste mensen, inmiddels loopt dit verslag tegen de 4000 woorden aan en ik hoop dat jullie nog niet verveeld zijn want ik heb er nog veel meer in de grabbelton zitten. Helaas zal ik ze deze keer niet meer gaan opmaken en bewaar ik ze voor een volgend verslag. Wel wil ik nog even kort een samenvatting geven van de stand van zaken omtrent mijn stage, waarvoor ik afgereisd ben naar dit land.

Food garden project. Niet veel progressie, ik heb op dit moment niet veel toe te voegen aan dit project vanuit mijn studie gezien.
Dan het helpen van de crafters. Ik ben een nieuwe crafter tegen het lijf gelopen die tie dye doet en batiks. Dat laatste zijn een soort kleden die steeds weer worden beschilderd en uiteindelijk komen er historische taferelen op te staan die zijn verbonden met de Afrikaanse cultuur. Deze crafter wil ik nog in mijn portfolio toevoegen en dan kan ik eindelijk zeggen dat die klaar is. Dit portfolio bied ik dan aan, aan het plaatselijke vvv-kantoor. Verder probeer ik de crafters naar markets te krijgen. Na al mijn goede bedoelingen en werk voor een fair die deze zaterdag wordt gehouden dreigen mijn plannen in het water te vallen. Ik ga morgen nog een laatste poging doen om meer producten erheen te krijgen. Anders zijn er maar twee crafters vertegenwoordigd en dat vind ik persoonlijk te weining. Tot slot ga ik een training voor crafters ontwikkelen met samenwerking van huisgenoot Anouk. Ik wil de crafters kennis bijbrengen omtrent bredere aspecten van een product zoals verpakking, de kosten en de prijsbepaling. Het product maken kunnen ze allemaal maar vaak zijn de drie benoemde punten ver onder de maat en wordt er maar wat van gemaakt.

Het laatste project is het Pineview Park project. Het renoveren van het sportpark en de omliggende sportvelden in Grabouw. Veel vruchtbare meetings vinden plaats en er komt nu duidelijk een plan op tafel met een heus ontwerp voor de velden en gebouwen door Lieke. Hans en Peet (Zuid-Afrikaanse projectgenoten) zijn zo enthousiast dat ze ons willen behouden voor het project en ons niet graag zien vertrekken naar Nederland. Hiervoor willen ze best ons op de loonlijst zetten in het budget. Dus wie weet wat de toekomst nog gaat brengen, maar ik zal eerst mijn studie af moeten ronden. Voor Annemiek is dit wel een serieuze optie omdat zij na haar scriptie en stage als het goed is klaar is met haar opleiding en hier in alle vrijheid voor kan kiezen.

Bedankt voor het lezen als u helemaal tot hier bent gekomen. De volgende keer probeer ik eerder en vaker van me te laten horen. Dat scheelt u het lezen van een lange tekst in een keer en mij het typen AUW…

Lekker dag!

Stef